(foto's: Jan Smets)  

Hij wordt ouder.  Dat wel.  Zijn gezondheid liet hem de laatste jaren al eens in de steek.  Maar hij voelt zich nog jong en hij is nog actief bezig met duizend en één zaken.  Hij noemt zich een levensgenieter en hij ziet eerder zijn mogelijkheden dan zijn beperkingen.  Het leven is niet zwart-wit voor hem, maar kent vele mooie nuances - omdat hij van dat leven houdt, er van proeft en er van geniet... Carl Depoorter is geboren Mechelaar, en deze stad laat hem niet los.  Hij groeide hier op, werkte hier decennialang, en ook al woont hij in het Bonheidense groen: een Maneblusser is hij in hart en nieren, en de liefde voor deze stad schrijft hij neer in dichtwerkjes - complexloze pöezie - een gedichtendoos als een pralinendoos - naar eigen zeggen "Niet van Leonidas, maar van Vanderbeek.  Niet om gulzig door te slikken, maar om elke dag eentje uit te pikken en je te laten genieten van de smaak"   Zin om ook te proeven?

Bij een kop koffie die afgewisseld wordt met een Gouden Carolus (want dat Mechelse bier blijft zijn favoriete gerstenat), praten we gezellig met mekaar in Sava op de Grote Markt.  Jarenlang heeft Carl een optiekzaak gehad op de Veemarkt.  In 2007 is hij hiermee gestopt, en liet hij de zaak over.  En ook nu nog kan je er terecht voor een bril.  Maar voor Carl is dit verleden tijd.  Een nieuw leven brak sinsdien voor hem aan...

Ik heb zowat veertig jaar winkel gehouden in Mechelen.  Het pand was al een paar generaties in het bezit van mijn familie.  Mijn grootvader Honoré, die in Houthem werd geboren in het jaar 1873, en nadien in Hondschoote in Noord-Frankrijk woonde, kwam eerder toevallig in Mechelen terecht.  Hij leerde de knepen van de beenhouwersstiel in Parijs, en op de Veemarkt 6 begon hij zijn winkel.  Opa was een 'schapenbeenhouwer'.  En op deze oude foto kan je dit duidelijk vermeld zien staan op de winkelpui.  Mijn grootvader staat rechts op de foto.  Links staat een gast, en mijn nog jonge vader zie je in het midden...  Mijn vader, Alfons, die het levenslicht zag in 1901, nam de winkel van zijn vader over.  Ik kan me dit alles nog goed herinneren... Mijn vader kweekte zo'n honderdtal schapen op een stuk grond in het Mechelsbroek, nabij het spui.  Het was er toen een heerlijke plek om te ravotten.  De schapen werden er geschoren, de vachten gewassen, en daarna verkocht...

Het was toch wel een heel andere tijd toen.  Er waren nog veel handelszaken, en er werd in Mechelen hier en daar toch heel wat frans gesproken. Hier op de Veemarkt ben ik dus geboren in 1938 en ben ik ook opgegroeid.  Ik was een sterk speels mannetje.  Toen ik vier jaar was, viel ik al spelend in een openstaande rooster.  Met mijn kin kwam ik erg hardhandig op het arduin terecht, met mijn tong tussen mijn tanden.  Sinsdien was mijn tong veel minder plooibaar, en ik begon te lispelen.  Het tekende mijn jeugd.  Ik werd verlegen en ik werd vaak uitgelachen om dat spraakgebrek.  Het is lang een 'kwetsuur' gebleven.  Maar ik verwerkte dit wel bij het ouder worden.  Later heb ik er nooit nog last van gehad.  Ik heb er mee leren leven, en het was zeker geen belemmering bij het praten met klanten in de winkel.  Jammer genoeg is mijn spraak de laatste jaren nog minder goed geworden.  Ik kreeg immers een hartstilstand en een trombose...  Maar ook deze tegenslag heb ik een positieve wending gegeven...  Hierdoor ben ik gaan gedichten schrijven en...aan een boek begonnen.  Maar zover zijn we nog niet in mijn levensverhaal.  Ik ging naar het Sint-Romboutscollege, net zoals mijn vader het had gedaan.  Maar de beenhouwerszaak wou ik niet overnemen.  Ook al hielp ik als jonge kerel vaak mee met de leveringen.  Het strenge college was ik evenwel ook snel beu, en ik ben er gestopt.  Vanaf mijn vierde jaar heb ik opleiding gevolgd in het Hoger Technisch Instituut in Brussel.  Ik wou optieker worden, net zoals een buurjongen die later optiekzaak Correcta in Mechelen opende.  Nadien heb ik nog verdere opleiding gevolgd in Parijs.  Dat was een leuke tijd.

Carl heeft zijn zaak veertig jaar opengehouden in Mechelen.  Hij trouwde met een meisje uit Edegem, en zou in Bonheiden gaan wonen.  Zijn vrouw hield immers veel van een groene omgeving.  Maar Carl bleef volgens haar 'getrouwd' met zijn stad.  Hij sliep wel in Bonheiden, maar de hele dag was hij in Mechelen te vinden.  Toch heeft Carl nu ook groene vingers gekregen.  Na het stopzetten van de winkel was de man die enkel de 'stenen-van-de-stad' kende, zich beginnen toeleggen op tuinieren.  Het werd een nieuwe hobby.

Met een dertiental mensen (vier mannen en zeven vrouwen) beheren we nu een grote groententuin met serre, waar we biologisch tuinieren.  Ik kan moe en kapot zijn na zo'n dagje tuinieren, maar het is zo deugddoend.  Ik geniet er van.  Bovendien kook ik nu graag met de zelfgekweekte groenten.  Jaja, mijn dagen zijn gevuld.  Ik heb bovendien drie kinderen en zes kleinkinderen.  Misschien had ik rijker kunnen zijn - maar ik leef tenminste.  Het houdt me allemaal jong.  Nee: ik wou niet bij een seniorenvereniging gaan.  In ben graag tussen jonge mensen.  Tuinieren en schrijven bepalen nu mijn leven.  Want inderdaad: na mijn trombose ben ik me gaan toeleggen op poëzie.  Ik schrijf veel in de avonduren - na 23 uur - als alles rustig wordt...Daar is veel gelegenheidspoëzie bij.  Het wordt nergens uitgegeven, maar toch is het fijn dat ik mijn gevoelens in deze gedichten neergelegd, kan delen met anderen.  Ik ben ook bezig met een boek.  Het is een schrijfsel over mijn 'tweede ik' - zowat een levensverhaal.  Ik hoop dat ik het ooit kan uitgeven als het klaar is.  Af en toe verschijnen mijn pennevruchten in een regionaal blaadje in Bonheiden, en ook in de Streekkrant stond er al wel iets van mij...

Ik blader door de gedichten van Carl... In alles komt zijn liefde voor Mechelen boven.  Carl vertelt over vroeger - over hoe de Veemarkt waar hij nu haast niemand meer kent, anders geworden is...  Vele mensen van toen zijn er niet meer... , zijn verhuisd of overleden..  Vroeger was er veel samenhang - was er een fijne geburenkring...  Hij herinnert zich hoe men samen, met eigen centen, bijvoorbeeld een Kerststal opbouwde, en zoveel meer... Ook zijn goeie vriend, Warre Coremans, is niet meer...  Carl Depoorter haalt ook herinneringen op aan de Hanekeef.  Het was 'zijn' café - een écht volkscafé zonder franjes met een toneelzaaltje achterin.

Het was een fijne tijd in Mechelen...  Cinema's in de Bruul en op de Botermarkt...  Gezellige zaken als Den Beer en de Square waar ik graag kwam...  De Jazzzolder aan de Begijnhofkerk...  Mooi!  Nu kom ik graag nog naar Mechelen afgezakt met Jazzathome.  Dat wil ik niet missen.  Maar goed: alles verandert.  Dat is nu eenmaal zo.  Je moet niet blijven stilstaan bij dat verleden. Ook Bonheiden is natuurlijk veel minder landelijk geworden.  Het is er nu drukker met meer verkeer.  Mechelen is er wél veel mooier op geworden.  Ik kom graag regelmatig naar hier afgezakt...

We stappen naar de Veemarkt.  Hier woonde en werkte Carl lang...   Hij kijkt over het plein, met een positieve maar ook kritische blik.  De hoge glazen bushokjes kunnen niet rekenen op zijn goedkeuring.  Maar hij ziet ook de verfraaingen die wel goed gelukt zijn....  Hier begon voor Carl alles.  Die herinneringen aan vroeger pent hij nu neer.  Het zijn de schrijfsels van een optimistische mens - een levensgenieter...  Misschien is dat wel het geheim om eeuwig jong te blijven, ondanks de ongemakken van de ouderdom...  Carl is een mooi mens.  Heel zeker!

 méér info: carl.depoorter@skynet.be