De Politieschuttersklub Mechelen, ontstaan in 1974 uit een samenwerking tussen politieagenten en rijkswachters vinden we sinds midden jaren '80 terug in de gebouwen aan het Rode Kruisplein die we beter kennen als de 'Ouwen Dok'.
De naam veranderde ondertussen in PSKM
( Politieschutterskring Mechelen ) en bestaat uit een groep enthousiaste sportschutters die zich met hart en ziel inzetten voor hun club, en uiteraard ook voor hun sport.

MechelenBlogt ging er een kijkje nemen en werd hartelijk ontvangen door hun voorzitter en architect op rust: Luigi Scantamburlo, die met veel trots vertelt over de club waarvan hij ondertussen vier jaar praeses is en die bovendien volgend jaar haar veertigjarig bestaan viert.

De gastheer bij de 25-meter stand: Luigi Scantamburlo

"PSKM telt op dit moment 420 leden, en voor hen hebben wij twee comfortabel ingerichte standen: één luchtstand van 10 meter met acht plaatsen, en één vuurwapenstand van 25 meter met zeven plaatsen, elke dinsdag- en donderdagavond en zondagvoormiddag kunnen onze mensen hier terecht, en op een aparte avond in de week stellen we onze standen ter beschikking van de leden van een bevriende club uit Willebroek, die momenteel even zonder stand zitten. Dat het buiten warm of koud is, daar merk je hier binnen weinig van dankzij onze uitstekende klimaatregeling"

Kan iedereen bij jullie terecht?
"Uiteraard staat onze deur open voor iedereen die wil kennismaken met de schietsport, degenen die al een vergunning of een licentie hebben kunnen omzeggend direct aan de slag, de anderen moeten eerst een beginnerstraject volgen die begint met het luchtkarabijn of pistool maar wij staan hen met raad en daad bij. Wie sportschutter wil worden zal ook een bewijs van goed gedrag en zeden moeten voorleggen, het spreekt vanzelf dat wie dat niet kan er ook niet inkomt."

Volkomen terecht trouwens, per slot van rekening doen sportschutters er alles aan om hun sport zo veilig mogelijk te houden, en met succes: dat hebben ook de verzekeraars opgemerkt, en zo komt het dat leden van een schietclub een van de laagste sportverzekeringen die er zijn betalen.

Vorig jaar haalde Lionel Cox de hoogste Belgische medaille ( zilver ) op de Olympische Spelen, hebben jullie daarvan iets gemerkt?
"Toch wel, nadat Lionel veelvuldig in de pers kwam zagen wij ook meer geïnteresseerde binnenkomen, dat is even een piek geweest, maar die is de maanden erna toch wel wat gezakt. Schieten, of het nu met een luchtkarabijn of een revolver is, blijft een vrij technische sport die veel concentratie, techniek en een goede fysiek vraagt,  resultaten halen vergt tijd, veel tijd zelfs, en dat geduld kan niet iedereen opbrengen, het heeft weinig te maken met het schietkraam op de foor"

En hoe zit het met de interesse van de jongeren?
"Dat valt reuzegoed mee, zo goed zelfs dat we speciaal voor onze jeugdige schutters aparte openingsuren hebben, elke zaterdagnamiddag is het rijk hier aan hun. Voor hen hebben we een stuk van onze luchtstand een beetje aangepast met een paar kermisdoelen, om het voor hun een beetje plezant en afwisselend te houden, het grote verschil is dat ze hier niet vanop één, maar vanop tien meter afstand schieten op die pijpjes"

Op zaterdagnamiddag gereserveerd voor de jeugd: de 10-meter luchtstand.

Dat lijkt me wel leuk maar toch niet zo gemakkelijk,  of toch?
"Je zou versteld staan welke resultaten onze jonge gasten, wiens leeftijd tussen de 8 en de 14 jaar schommelt, hier halen. Onlangs schoot er nog een jongen een score van 187/200 hier op onze stand, dat is toch wel vrij indrukwekkend."
"De luchtkarabijnen zijn nu niet bepaald lichtgewichtjes, en het richten gebeurt door een diopter, zonder enige optische vergroting, ze schieten rechtstaand en zonder enige vorm van steun, het loodje heeft een diameter van 4,5mm en de "10" is nog geen centimeter groot, vanop 10 meter kan je ze amper zien! Ik haal zelfs die score niet meer met al mijn jaren ervaring, dat zegt wel genoeg zeker?" Luigi glundert zichtbaar wanneer hij over 'zijn gasten' praat.

Ik neem aan dat de meesten als kind van een sportschutter zijnde al vroeg door de microbe gebeten zijn?
"Daar heb je het toch mis: verrassend genoeg zijn de meesten hun ouders helemaal geen schutters. Het gebeurt dus regelmatig dat hier mensen binnenkomen informeren over het lidmaatschap, en even later blijkt het dan over hun zoon of dochter te gaan, maar ze komen toch graag even kijken om eens te zien hoe het er hier aan toe gaat, en het resultaat van het gesprek is meestal positief, dat is niet moeilijk, het is dan ook een mooie sport" knipoogt de voorzitter.

"Bovendien betalen ze de eerste drie bezoeken helemaal niets, en daarna is hun lidgeld slechts de helft van dat van een volwassen lid. Uiteraard denken we ook aan de ouders, we hebben een gezellige kantine, of ze kunnen gaan winkelen terwijl de kleine hier oefent"

Dit is het zicht uit de kantine van de PSKM, geef toe: er zijn erger plekken om te zitten wachten terwijl de kleine of de partner zich amuseert..

De toekomst is dus verzekerd?
"Op dat vlak in ieder geval wel, momenteel zitten we als club nog wel even met onzekerheid over onze toekomstige locatie; hier kunnen we nog wel enkele jaren blijven, maar waar we daarna onderdak zullen vinden dat weten we nog niet zeker. Normaal gezien zouden we verhuizen naar een loods bij de Nekkerhal, maar die plannen zijn even in de ijskast verdwenen, ondanks de investeringen die we als club reeds deden, hoe het nu verder moet daar wordt momenteel nog over onderhandeld. Ikzelf ben een positieve denker en ik ben er zeker van dat er wel een oplossing uit de bus zal komen, we zien wel."

En met deze woorden neem ik afscheid van Luigi, een gastvrije voorzitter van een van de leukste sportclubs van het stad.

Uiteraard is de PSKM niet de enige schuttersclub van Mechelen, er zijn er nog twee andere die we een van de komende weken zal bezoeken. De schietsport is duidelijk populair hier, en het verslag krijgt u uiteraard te lezen op MechelenBlogt.