(foto's: Jan Smets)
Het was een bijzondere ontmoeting met een wel heel bijzondere vrouw: Roosje Sourdeau. Je kon er alles over lezen op Mechelenblogt: http://www.mechelenblogt.be/2013/02/nu-nog-die-mobilhome-en-ik-kan-vertrekken Op Paaszaterdag - en dat is akelig dichtbij - vertrekt deze moedige vrouw voor haar trip naar Compostela, om een droom én een belofte waar te maken. 3300 kilometer met een electrische rolstoel: het is niet niks. Alles is tot in de puntjes voorbereid. Ze maakte zich op het moment van het interview wel wat zorgen over het feit dat ze nog niet beschikte over de broodnodige mobilhome. Die heeft ze nodig om in te kunnen overnachten, daar ze elders met haar zware rolstoel niet binnen kan. Het leek toen nog een obstakel, dat weliswaar voor kopzorgen zorgde, maar niet onoverkomelijk leek. Omdat iemand 'opvoeren' in de media één is, maar daar verder ook 'niks' mee doen dan 'kijkcijfers' omhoog drijven, me niet echt sympathiek lijkt, wou ik van Roosje wel eens weten hoe de stand van zaken is. Samen met journalist Sven Van Haezendonck van Gazet van Mechelen, maakte ik een afspraak met haar, om haar verhaal én noodkreet nog eens in de aandacht te brengen. Gisteren werd het in de krant geblokletterd, en vandaag tik ik het in op Mechelenblogt...
Het ziet er heus niet goed uit voor haar project. Dat kan je wel stellen. Het is om hopeloos van te worden. Nog steeds heeft Mechelse Roos géén mobilhome! Roos heeft in haar leven al ettelijke tegenslagen overwonnen, en ze blijft niet bij de pakken zitten. Ze hoopt op de valreep op een wonder, maar het is nu wel écht vijf voor twaalf!!
Nee, ik ben hier niet zomaar zonder nadenken ingevlogen. Alles was grondig bestudeerd, en alles is tot in de puntjes voorbereid. Ik had ook lieve mensen met een mobilhome die me wilden begeleiden. Maar deze mensen kregen een zwaar ongeval met hun camper, en ik moest van nul terug beginnen. Ik heb zo'n 250 bedrijven aangeschreven om een mobilhome te vinden. Slechts vier reacties kreeg ik, en dan nog negatief...
Roos Sourdeau was niet weg te branden in de media. Heel wat kranten brachten haar verhaal, ook de Nieuwe Maan tekende haar wensdroom op... Ze verscheen in het VTM-programma Manneke Paul, en in een mooie reportage op VRT in Iedereen Beroemd... Toch bracht dit alles géén soelaas..
.
Ze beseft dat stilaan een fiasco dreigt... Dit is uitermate jammer, omdat ze beter dan wie ook begrijpt dat het de laatste kans is die ze krijgt om deze reis te maken. De ernstige vorm van artritis die ze heeft, zal het onmogelijk maken om deze 'bedevaart' uit te stellen.
Toch wil ik zatermiddag sowieso vertrekken vanop de Grote Markt van Mechelen..., samen met mijn hondje Jarco. Met de moed der wanhoop. Vertrekken zal ik. Ik heb het beloofd aan m'n overleden man. We zien wel hoe ver we geraken... Misschien krijgt het op de valreep nog wat media-aandacht...
Ondertussen staat haar telefoon roodgloeiend. Heel wat Mechelaars en ook mensen van buiten de stad sympathiseren met Roos. Op Facebook wordt haar oproep veel gedeeld... Maar nog steeds zonder resultaat. Ik blijf het verloop volgen, en hoop op een 'Paas-mirakel' voor zaterdag.
www.roosje-naarcompostela.be (hier lees je er nog meer over, en ook nog over het goed doel dat ze aan haar reis wil koppelen) Wie tips heeft kan daar ook haar contactgegevens vinden!
in haar toestand zou ik gewoon thuisblijven......problemen moet men zeker niet gaan opzoeken.
Ik vraag me af of Roosje wel met realistische verwachtingen aan dit project begint. De essentie van het reizen is niet het aankomen, maar het onderweg zijn. De bijzondere meerwaarde van zo'n tocht zit in het voortdurend botsen tegen, daardoor leren kennen en geleidelijk verleggen van je eigen grenzen. Je moet voortdurend improviseren, leren het met nog minder te doen dan je normaal als het minimum beschouwt enz. In de toestand van Roosje is dat niet evident, het kan niet anders dan veel "georganiseerder" gebeuren dan bij de "normale" deelnemer. Anderzijds ontmoet je onderweg voortdurend lotgenoten in de primitieve herbergen, met wie je ervaringen uitwisselt. Door in een mobilhome te overnachten valt dat intermenselijk leer-element weg. Dat de wereld meedogenloos hard is, blijft de confronterende realiteit. Het is heel mooi om te vertrekken met het idee de winst aan een goed doel weg te schenken, maar dan moet er eerst winst zijn, en die valt niet uit de lucht. Maar ik gun het Roosje van harte. Het gevoel van "ik heb het gedaan" is onbetaalbaar.
marc1, in dat geval kan elke gehandicapte maar beter niks willen, want als gehandicapte - of het nu lichamelijk of geestelijk is, zwaar of licht - kom je overal problemen tegen.
Ik vind het bewonderenswaardig dat ze haar belofte wilt waar maken, ik begrijp haar drijfveer.
Ik hoop vurig dat er toch ergens een goede ziel rond loopt die haar een mobilhome ter beschikking wilt stellen.
kathinka, spijtig maar een handicap hebben brengt beperkingen met zich.....wie gaat haar begeleiden op de reis want alléén kan ze zich niet behelpen, en wie gaat het allemaal betalen?
een belofte doen is één ding, ze verwezenlijken is gewoonlijk en zeker in dit geval moeilijker.
marc, Roosje heeft hier echt wel over nagedacht hoor, en er zijn vrijwilligers die haar helpen op verschillende vlakken. Tenslotte rijdt een mobilhome ook niet van zichzelf he ;-)
Kom zaterdag naar de Grote Markt, en spreek zelf eens met Roosje. Dan kan je zelf zien wat een karaktervolle dame ze is, iemand die echt wel weet waar ze aan begint en dat dit geen lichtzinnige "bevlieging" is geweest. Je bent van harte welkom :-)
@Kathinka
Nog ene keer proberen uit te leggen. Het geld is op voor dit en voor alle andere onzinnige dingen. Amen.
nog een kleine opmerking, meer in het algemeen dan met betrekking op Roosje zelf:
Heel vaak krijgen gehandicapte mensen te horen "weet je wel waar je aan begint!", "zou je dat nu wel doen, met je handicap", of simpel en kort "dat kan je niet/nooit".
Maar sta eens stil bij het feit dat mensen met een handicap nog altijd mensen zijn gelijk uzelf. Iedereen, of je nu een handicap hebt of niet, loopt al eens tegen de muur. Neemt een handicap dan het recht om tegen de muur te lopen weg? Mag een gehandicapte dan niet óók iets maken van zijn/haar leven, dingen doen die hij/zij graag zou doen, ook al brengt dit iets meer moeilijkheden met zich mee?
Ik ben zelf van mening dat een minder valide persoon juist vaker méér nadenkt alvorens iets te doen dan een valide persoon. Juist omdat hij/zij zelf elke dag met zijn/haar beperkingen te maken heeft en dus zelf heel goed weet wat wel en niet mogelijk is, en waar de grens ligt.
G.L., we weten nu ondertussen al dat je een egoist bent, zonder hart voor anderen, niet nodig om het nog eens op een groffe manier duidelijk te maken
Da's de nagel op de kop Kathinka. Mensen met beperkingen hebben mogelijkheden. Veel meer dan we beseffen. Laat ons niet betuttelen, of in hun plaats beslissen wat ze wel of niet moeten doen. Ik zag de voorbije dagen weer tal van voorbeelden van de wil en doorzettingsvermogen van deze mensen. Ik denk hier aan mijn reportage over galerie Duende waar mensen met beperkingen creatief in dialoog gaan met kunstenaars uit het reguliere circuit... Ik denk aan Kunstproeven - het festival dat donderdag wordt opgezet door Sjarabang, waar achthonderd mensen met 'beperkingen' laten zien wat zij kunnen.. Ik zie het in het enthousiasme van zovele jongeren met 'beperkingen' in Akabe... . Ik zie het ook dagelijks op mijn werk in Borgerstein.
Geef mensen kansen tot ontplooing. Dan krijgen mensen vleugels.
Nu denk ik ineens aan een gedichtje dat ik lang geleden las (van Ad Goos)
"het mongooljte speelde poppenkast, hield in haar hand de koning vast. Ze liet hem dansen, zingen, staan. En dankzij haar kon ook de koning gaan..."
(zo ongeveer toch denk ik dat het was...)
Als mensen met 'beperkingen' zelfs de koning kunnen laten 'gaan' ;-) dan ben ik er van overtuigd dat alle Roosjes bergen kunnen verzetten. Laat ons - mensen met 'mogelijkheden' - maar wat bescheidener zijn in onze commentaren.
kathinka, ik ken Roosje wel hoor.......
Natuurlijk heeft ook een gehandicapte het recht om tegen de muur te lopen - want je loopt dan wel een buil op, je leert er ook uit. Dat we ons graag "heiliger" zien dan we zijn - bijvoorbeeld door te denken dat we iets voor een ander doen, terwijl we het eigenlijk doen omdat we onszelf daardoor beter voelen. (Wie schreef ook weer dat altruïsme het welbegrepen eigenbelang is?). Tegelijk leer je ook dat daar ook niets mis mee is: ik doe dit omdat IK dit WIL doen - en dat is mijn goed recht, dat niemand mij mag ontzeggen. Dat besef: het is MIJN leven, en ik ben verantwoordelijk voor wat ik daarmee doe, en IK KAN DAT en ik kan dat aan - is voor veel deelenemers aan dat soort langdurige opdrachten de voornaamste beloning. Het maakt een mens sterker in zijn verdere leven. Dat is de essentie. De rest, de herinneringen aan de mooie landschappen, aan de diepgaande gesprekken met lotgenoten die je niet kende, en waarschijnlijk nooit meer zult terugzien, dat is de versiering. Dat geheel gun ik Roosje van harte.
@Kathinka
Jij mag hier schelden maar enfin. Ze hebben u gisteren nog ergens uitgelegd dat het hier niet gaat om Roosje zelf maar om ...
En terwijl wij hier zitten te discusieeren over Roosje en haar mobilhome zijn ze in Brussel aan het bedisselen hoe ze verder in ons zakken kunnen zitten. Hou ermee op graaiers.
Hopelijk zit het weer wat mee, want we hebben zonet de ergste winter in eeuwen achter de rug.
BTW : Klopt deze route een beetje ?
Gimycko, niet helemaal, zie haar site ;-)
"Ik neem wel geen geijkte route, mijn Camino zou er in grote trekken als volgt uitzien:
Vanuit Mechelen naar Antwerpen, Gent en Kortrijk, Tournai, Valenciennes, Laon, Troyes, Auxerre, Nevers, Montauban, Toulouse, door het Katharengebied met Montségur, verder over Carcassonne naar Perpignan.
Daar de grens over en via Barcelona schuin links naar boven (Lleida, Zaragoza, Burgos,). Verder via Ponferrada naar Santiago, dit alles op de kaart een 3242 km, maar ik rond het af naar 3300 km want zal in ieder geval enkele omwegen moeten maken.
Daar zitten inderdaad serieus wat omwegen in... een "kleintje" langs Antwerpen, en een "groot" langs Barcelona - waarvoor het nu het ideale seizoen is. In de zomer is het daar plakkerig en drukkend, maar in april is het zalig in Barcelona.
@ Kat : En hoe hoger boven de zeespiegel, des te meer kans op sneeuw ?
Alle sterkte voor ons Roosje - Ik volg het wel vanachter mijn scherm.
voor de goede verstandhouding: "niemand (hoop ik) ontzegt aan mindervilide medemensen het recht zich te ontplooien zoals ze zelf willen" en wat niet kan of gaat zullen ze derhalve (net zoals de validen) wel ondervinden.
kathinka, zondag is het Paasfeest en dan heb ik een hele drukte voor de boeg zodat ik echt niet naar de markt kan komen hoor (spijtig maar ik heb ook mijn beperkingen).
Ik weet niet of het de bedoeling is om die 3300 km helemaal af te haspelen, of om aan een "Compostella" te geraken. http://www.compostelagenootschap.be/Article.aspx?Id=815 Stel dat je de laatste 300km (of 100km voor iemand met een electrische stoel?) zou doen, dan heb je die trouwens al.
Wees realistisch zou ik zeggen, er komt denk ik ietsje te veel logistiek kijken in Roosjes geval.
Misschien is het wel een idee om iemand te vinden met een aangepaste wagen of idd mobilhome die de trip helemaal tot in .... doet, en Roos dan die "laatste kilometers" op haar eentje laat afleggen (zij het met de bezemwagen op de achtergrond, waarmee ik bedoel, als die kar een mankement vertoont dat er kan gesleuteld of anders ingegrepen worden)
Ik wens ze in ieder geval veel succes, lekker weer, en vooral gemotiveerde vrijwilligers/lotgenoten/helpers.
@Marc1
Jij hebt overschot van gelijk. Het gaat niet over personen maar over de strategie die er achter steekt. En vanavond is er een opvoering op het schoon verdiep. Waarschijnlijk zal het daar duidelijk worden hoe goed we er met zijn allen voorstaan. Ik denk dus dat van die kant ook niet veel te verwachten valt. Tenzij schepen Nobels een paar stuivers zou kunnen missen van de schat die hij gisteren gevonden heeft. Al bij al wens ik Roosje toch bonne voyage en gute fahrt.
Markt, was dat geen punt voor u ?
Effe Off-Topic :
Straks ons Blauwbartje (en zijn quizzers) in De Slimste Gemeente.
Allemaal kijkeuh !
;-)
Tot zover deze mededeling.