(foto onder: Jan Smets)

De lente is doorgebroken.  Je voelt het nieuwe leven in alles wat ons omringt.  De koude en grijze winter lijken voorbij...Ik heb een afspraak met Elke Du Bn.  Het huis in de Alfred Nobelstraat is gezellig, en straalt de warmte van een (h)echte thuis uit.  Toch hebben de voorbije maanden diepe wonden geslagen in het leven van de mensen die dit huis bewonen.  Een hard verdict, verdriet, leegte...  Het leven was niet mild voor Johan Muyldermans en Elke Du Bin en hun kinderen.  Op 30 november werd bij dochtertje Harte een hersentumor vastgesteld.  De strijd was ongelijk. Tussen diagnose en afscheid lag amper anderhalve maand... Toen Harte het leven uit handen moest geven was de wereld bedekt met een sneeuwtapijt...  Op 14 januari - net zes jaar geworden - stierf de kleine prinses Harte.  We zijn weer anderhave maand verder.  De winter lijkt voorbij.  Lente.  Nieuw leven.  Leegte en verdriet zijn er - maar prinses Harte heeft voorgoed een plaats veroverd in de harten van velen..  Elke kanaliseert haar gevoelens in het maken van 'prinsessenpakketten' om een beetje gezelligheid en steun in ziekenhuiskamers te brengen... 

Elke is een bijzondere vrouw.  Ze is als het huis: gastvrij en gezellig.  De emoties van de laatste maanden hebben haar getekend, maar niet gebroken.  Elke praat over haar dochter, en over de ziekte, het gemis..., zonder franjes.  Twee uur zit ik met haar aan tafel - bij een kop koffie.  Ik kijk op de tuin waar het groen zijn best doet om uit te breken, en de deugddoende lentezon die alles kleur geeft...

Op de tafel liggen een knuffeldeken met haar naam er op: 'Harte'...  Er liggen lappenpoppen die nog dienen afgewerkt te worden...  De naaimachine staat open.  Elke is nog niet opnieuw aan het werk gegaan.  Pas in april gaat ze opnieuw aan de slag op de Bouwdienst van de stad. ('de beste dienst van de stad,' moet ik schrijven...) Nog even kan ze op adem komen...

We hadden een mooie babbel, en hebben gepraat over Harte, over de kinderen, over de periode die achter de rug ligt..., over toekomst...  Nooit is het gesprek drukkend zwaar.  Nochtans wordt niets uit de weg gegaan.   Hier wordt Harte niet doodgezwegen in dit warme huis, in die warme Alfred Nobelsstraat met warme en attente buren.  Hier krijgt prinses Harte nieuw leven.

Toen ons Harteke op Intensieve zorgen lag met al die katheders en buisjes, dacht ik: 'Ocharme, zie ze daar liggen onze prinses, in een zo'n groot ziekenhuis, in een vreemd bed, met al die apparatuur en met zo'n ongelofelijk onhandig ziekenhuispyamaatje...'  Tot op de dag dag goeie vriendin en dito naaister, Ilse, me vroeg of ze voor ons Harteke geen pyamakleedje kon maken dat helemaal open kon, zodat alle buisjes ertussendoor konden gestopt worden.  Ons Harte (en ik) vond het fantastisch.  Ze kreeg ook van buurmeisje Nieke en mama Marissa een zelf gemaakt fleecedekentje dat achteraf altijd overal mee naartoe moest.  Nu ligt het bij ons op de zetel en doet het ons altijd aan haar denken.  Ilse maakte voor haar verjaardag ook een pop die net hetzelfde pyamaatje en krullenbol had als zij.  Die pop heeft ons Harteke jammer genoeg nooit gezien, maar ik ben er zeker van dat ze er dol op zou geweest zijn...

Deze pop en het dekentje hebben Elke geïnspireerd.  Elke vertelt dat ze in haar kinderjaren eerder erg jongensachtig was.  Ze klom in de bomen, ze ravotte...  Poppen boeiden haar niet.  Toen ze zwanger was van oudste zoon, Tijl - die nu zeven jaar is - volgde ze een naaicursus.  Het komt haar nu goed van pas...  Het idee kwam van manlief Johan.  De klas van Harte in Villa Zonnebloem had het erg moeilijk om om te gaan met de lege plaats van Harte.  Wat te denken van een 'Prinses Hartepop' die de kindjes van de klas troost kon geven?   Zo gezegd, zo gedaan.  Elke ging aan de slag...  Ze kocht stof, garen, patroontjes, vulling...  Voor de haren van de pop vond ze geschikte wol om er de krullekop van Harte mee na te bootsen.   En het kroontje van de prinses Hartepop werd gemaakt uit de stof van een ouwe chique broek van Elke...   Maar dan moest Harte nog een 'gezicht' krijgen.   De pop moest de lach van Harte tonen: de spontane, vranke en lachende mond van Harte...  Elke die artistiek is aangelegd, en vroeger tekenschool liep in Mechelen (en later haar creatieve talent verder zette als architecte), begon te schetsen... In enkele simpele pennentrekken slaagde ze er in om het karakter te vatten van haar kleine krullebol...

(foto: Jan Smets)

Het resultaat is knap.  Hartverwarmend.  De pop kreeg de altijd lachende hartenmond van haar dochtertje....  Ik bewonder de tekening, en zeg Elke dat ze hier beslist nog wat moet mee aanvangen...  Elke heeft immers een vaag plan om ooit een kinderboekje te maken rond prinses Harte...  Moet ze zéker doen!

Maar nu is er eerst de pop...

De eerste prinses Hartepop is kant en klaar, en ze is terecht gekomen in Villa Zonnebloem, de school waar Johan en Elke zoveel steun en begrip hebben gevonden. 

De pop blijft niet in haar hoekje.  Da's ook de bedoeling niet.  Er moet mee gespeeld kunnen worden.  Nu stellen we met veel deugd vast dat ze altijd 'bezet' is.  Ze geeft de klasgenootjes de kans om hun vragen en gevoelens rond Harte te 'verwoorden'...

Er gaan andere poppen volgen: met schoentjes, een omkeerbare handtas, kroontjes...   Ze moeten écht zijn zoals Harte was: een guitige en spontane  'prinses'.  "De poppen hebben ook een écht  trendy prinses Hartelabel", lacht Elke die zélf nooit erg opliep met merken en labels...  Het is een mooi project.: Elke wil tegen januari 2014 fondsen verwerven om prinsessenpakketten te maken die wat gezelligheid binnenbrengen in de ziekenhuiswereld van kinderen met kanker.  Zo'n pakket bestaat uit een leuk fleecedekentje, een pop... Elke is van zin om een pakket te maken voor elke leeftijd tussen 2,5 jaar en 8 jaar.  Niet alleen aan meisjes is gedacht.  Nu is ook een jongenspop in de maak - een  stoere'ridder'...  Ik zie hem nog 'half bloot' op de tafel liggen...

Voor de sponsoring van het project worden nu koekjes gebakken, en verpakt in een leuk zakje of in een hartendoosje.    Binnenkort gaan ze onderandere verkocht worden op de toneelavonden van Ic Dien in Muizen, waar de familie Du Bin, al jarenlang actief in is...

We praten over het leven...  Over emoties...  Elke kan kippenvel krijgen van culturele voorstellingen, zoals muziek, toneel...  het werkt vaak ook therapeutisch - net zoals haar naaiwerk dat is...  We praten over haar zoontjes, Tijl en Jenne, en over hoe zij met deze levensperiode omgaan...  We praten over Harte - hoe ze was, en hoe ze misschien had kunnen worden...  Over hoe het is om leeftijdsgenootjes te zien opgroeien..., hoe je omgaat met die lege plaats... 

Net zoals op de blog die Johan en Elke samen schreven vanaf het moment van de diagnose tot het afscheid, voel ik de warme harteklop van mensen die zich niet laten verlammen en niet verbitterd willen worden, maar nieuwe zin willen geven aan het leven.  Deze blog is eerlijk en oprecht geschreven, en ik voelde bij het lezen telkens veel vriendschap en solidariteit door.  De feiten zijn zwaar, maar ik voel de draagkracht van een steunende omgeving...

http://johan-en-elke.skynetblogs.be/

Het verhaal van Harte heeft weinigen onberoerd gelaten.  Velen in Mechelen leefden met haar en haar familie mee.  De afscheidsviering waarin prinses Harte zélf het laatste woord kreeg via een filmfragment, eindigde met een ontladend spontaan applaus...

Mensen zijn pas écht weg als niet meer over hen gesproken wordt.  Zo is dat.  Ik zie voor mij de foto van deze unieke zesjarige, die ontwapenend in het leven stond.  Ze is niet écht 'weg'.  Ze krijgt nieuw leven in het project van haar moeder.  Ze krijgt nieuw leven in de kring van mensen die met haar verbonden zijn, en in alle kindjes die ooit zullen kunnen spelen met een prinses Hartepop, en troost en bescherming vinden in een een Harte-dekentje...

Ik zie voor mij - aan haar naaimachine, een sterke, gevoelige, bijzondere vrouw, die zich niet uit het lood laat slaan door het onverbiddelijke lot, maar haar verdriet weet om te buigen.  Elke wil de leegte vullen met de zinvolle realisatie van haar dromen...

Ik sta er voor in bewondering.  ik zie de lachende snoet van een zesjarige prinses.  De lente is doorgebroken.  De weg van rouw en verwerking is soms lang, en is bezaaid met hoopvolle wendingen en struikelstenen...  Het laat zich niet in tijdtabellen en agenda's gieten.  Maar Elke en Johan en hun zoontjes zetten stappen in de goeie richting.  Ze beseffen nog méér dan ooit dat er 'nu' moet geleefd worden, en dat uitstellen niet goed is...  Ze zijn op de goede weg.  Dat voel ik.  Ik gun het ze.  Van harte....

Wie meer wil lezen en weten over het bijzondere project, moet eens kijken op de blog van Elke: 

http://prinsesharte.skynetblogs.be/