(foto boven: Facebook Jonas -  andere: Jan Smets)

Als ik aanbel bij Jonas Salen en z'n vriendin Elke Wynants in de Belgradestraat, heb ik het artikel al grotendeels 'geschreven' in m'n hoofd.  Het concept lijkt me duidelijk.  Ik heb alleen nog plaatjes en een aanvullende babbel nodig, om bevestigd te zien wat ik denk te vermoeden.  Voilà.  Drie jonge mensen - waarschijnlijk werkend in de sociale sector - Drie 'wereldverbeteraars' met een leuk idee.  Maar... spoedig wordt duidelijk dat ik toch wel wat breder dien te kijken, en dat niet alles is wat ik vermoed...

Natuurlijk zijn het mensen die dromen van een mooiere wereld.  Maar het zijn géén 'missionarissen' of moraalridders...  Waarom doen ze het dan?  Het wordt een toffe babbel met Elke en Jonas, en even later ook met Klaas Beckers, die zijn naam aan het 'project' gaf en die even later komt aangewaaid.

Nee - ik werk helemaal niet in de sociale sector.  Integendeel.  Ik ben piloot en vlieg naar alle uithoeken van de wereld.  Het is eerder een wat harde, commerciële sector - en de luxe is nooit ver weg.  Uit 'schuldgevoel' wil ik toch wel iets doen voor anderen, om dit alles te compenseren.  Heeft het te maken dat ik uit een vrij  sociaal nest kom?  of?...  Niks is mis met eerlijk geld verdienen, maar ik wil al wat ik 'krijg' door mijn job, toch combineren met andere dingen.  Zo doe ik een drietal dagen vrijwilligerswerk bij mensen met een mentale beperking, in Borgerstein.   Mijn oom is directeur van Special Olympics Belgium, en daardoor was ik geboeid geraakt in deze 'wereld'.  Maar nogmaals: ik wil geen 'missionaris' zijn.  Ik doe het ook voor mezelf.  Ik haal er veel voldoening uit...

Ook bij Jonas zit ik er naast.  Ook hij heeft niks te maken met de sociale sector.  Weerom ben ik op een verkeerd been gezet.

Ik werk in de reclamesector - bij LUON..  Ik maak er websites.  Ik zou niet zo ver gaan als Klaas om te zeggen dat mijn sociaal engagement er is door een 'schuldgevoel' - dat niet.  Ik heb van huis uit ook een eerder groene en linkse achtergond.  Het is dus ook een logische stap.  Ik denk graag kritisch na over m'n plaats in deze maatschappij.  Ook in de commerciële sector, waarin ik werkzaam ben, kan men sociaal begaan zijn.  M'n bedrijf denkt ook in die richting.  Zo kan je ook voor een 'rimpeleffect' zorgen in je dagelijkse werk.

Vriendin Elke Wynants is net als Jonas en Klaas met totaal andere dingen bezig, dan ik van haar had verwacht...

Ook ik werk in de commerciële sector, op een personeelsdienst..  Je ziet dus: de cliché's en stereotiepen  worden hier doorbroken...  Het is dus best héél goed mogelijk om sociaal actief te zijn als men in een richting zit die dit niet zo dadelijk doet vermoeden.  Zoals Klaas ook vrienden heeft die ook werken voor 'piloten zonder vakantie'...

De drie hebben mekaar leren kennen door gemeenschappelijk vrienden.  Ze 'vonden' mekaar door hun zelfde gedachtengoed.  Dit vinden ze niet zo eigenaardig.  'Mechelen is een dorp - en we troffen mekaar in die twee cafés waar iedereen zit...', lacht Klaas.  Willen ze misschien een tegenbeweging vormen tegen de groeiende verrechtsing van de maatschappij?  Willen ze misschien een optimistisch verhaal brengen in tijden van crisis?  Kan men ook veel minder materialistisch leven en denken?  Ze zien in hun kringen mensen die veel belang hechten aan het materiële en vanalles kopen dat ze eigenlijk niet nodig hebben, als een vorm van vreemde 'compensatie'...  Jonas denkt dat deze crisis wel kan leiden tot grote veranderingen.  Dat doen crisissen vaak.    Ze beseffen ook dat ze door hun goeie job de luxe hebben om hierover te kunnen nadenken.  Ze beseffen ook dat ze de luxe hebben om tijd vrij te maken voor vrijwilligerswerk allerhande...

Klaas vertelt:

Ik kreeg het idee voor ons 'kookprojectje' nog niet zo heel lang geleden.  Met Nieuwjaar zaten we met enkele vrienden gezellig samen aan de tafel.  Ik kook graag, en ik had dat ook nu gedaan.  Het was heel plezant.  Wat later - ik was aan het joggen in Mexico, kwam dat schuldgevoel waarvan ik reeds sprak, terug boven...  Verdorie: ik had het toch wel gemakkelijk: een mooie job, de luxe van vakantie...  Ik heb er met Jonas op café over gepraat.  Dat koken, dat eten, die gezelligheid... Konden we dat niet combineren met een goed doel?   Jonas zat dadelijk op dezelfde lijn...  Koken voor een groepje mensen, wat praten, en het geld dat hiervoor gevraagd wordt bestemmen voor een gekozen goed doel...  Daar zat wat in!

(foto: Facebook Jonas)

Het idee kreeg vorm.  Zo wilden de drie op basis van zo'n twaalftal keer per jaar koken voor een gezelschap van zes à zeven mensen.  Ook zij willen mee aanschuiven aan tafel, en dan een 'klapke' doen over wat hen bindt, over het goeie doel dat men uitkiest...  Zo selecteerden Elke, Jonas en Klaas vier goede doelen: Artsen zonder Grenzen, Amnesty, Damiaanactie en Oxfam.  Het zijn alle vier projecten die onze eigen grenzen overschrijden.  Het zijn goede doelen die elke wereldburger kunnen boeien.  Elke deelnemer betaalt dertig euro.  De vrienden stellen dan een menu op (de groep kan natuurlijk ook een suggestie doen).  Aan tafel kan er dan gediscussieerd worden over welk doel men wil steunen.  Die discussie is op zichzelf al interessant.  Op het einde van de maaltijd  kiest men een doel, en op het einde van het jaar - na al de etentjes - zal het doel dat het meeste stemmen kreeg, het geld krijgen.

Het geld dat we ontvangen bij het etentje gaat na aftrek van de onkosten op een spaarrekening.  Op het einde van het jaar , waarop we hopen zo ongeveer 1200 euro bijeengeharkt te hebben, storten we het bedrag op de rekening van het winnende goede doel.   In het etentje van 30 euro zitten aperitief, water en koffie inbegrepen.  Andere drank schenken we aan democratische prijzen.  Want ons doel is natuurlijk zoveel mogelijk geld in te zamelen.    Aan tafel stellen we de vier goede doelen voor.   Als het nodig is kunnen we het gesprek wat sturen.  Maar het is sowieso duidelijk dat de mensen die op dit iniatief ingaan, al sterk gemotiveerd zijn.  Er is na de lancering op Facebook, en het artikel in Gazet van Mechelen, al flink wat interesse.  Eén keer per maand willen we kokkerellen voor een groep.  Maar het kan ook twee keer.  Dat is wel het maximum, want het moet praktisch haalbaar blijven.  Er komt immers wel wat voorbereidend werk bij kijken, en we hebben ook nog ons werk en sociaal leven. 

De eerste (proef)deditie hebben de vrienden al achter de rug -  Deze vuurdoop om het concept eens uit te testen.   118,80 euro werd verzameld.  Het groepje koos voor Amnesty.  Er werd toen Marokkaans gekookt.  Sowieso is de wereldkeuken een bron van inspiratie.  Maar een groep kan natuurijk ook suggesties doen.  Klaas, Elke en Jonas hebben nog een aantal andere leuke ideetjes...

Zo kan er ook een zomerse barbeque gepland worden, of misschien een picknick in het park?  Of wat te denken van een luxe-editie met iets hogere prijzen? 

De drie zijn om en bij de dertig.  De mensen die op het aanbod ingaan zijn ook veelal jonge mensen, maar men hoopt dat ook ouderen de weg zullen vinden naar hun keuken.  Tot juni is men al volgeboekt.  Maar géén nood: er kan al eens een groepje wegvallen.  Er mag dus zeker nog contact gelegd worden voor een afspraak.  De vrienden willen alles ook heel correct en zuiver houden.  Uiterlijk twee dagen na het etentje krijgen de deelnemers een mail met het bedrag dat na aftrek van onkosten, gestort werd op de spaarrekening.

Dit concept is bij ons weten origineel.  Het is hip en modern, en is op maat van de 'Komen eten'-generatie.  Maar hier is er duidelijk wat meer 'diepgang' in het opzet.  Het is gezellig, én we hebben er zelf veel voldoening van.  'Eten voor een mooiere wereld'?  Moet kunnen...

contact:

jonassalen@gmail.com

Er is ook een Facebookgroep: 'Klaas kookt'.

Etentjes zijn in de Lemmensstraat bij Klaas, of in de Belgradestraat bij Elke en Jonas.