(foto's: Jan Smets)
Op 8 maart verscheen de negende roman van VRT-journalist Louis Van Dievel. Vanmorgen signeerde hij de nieuweling in boekhandel De Standaard op de IJzerenleen. Met 'Het Gewemel' heeft Van Dievel een 'stationsroman' op de markt gebracht: een noodlotsdrama met scherpe karaktertekeningen en verrassende wendingen. De in Mechelen geboren auteur schetst een uitermatig boeiend portret van vier mensen die het spoor bijster lijken te zijn. Alle vier bevinden de hoofdrolspelers zich op een wissel in hun leven... De inspiratie voor deze roman vond Louis Van Dievel op spoor 7 in het Mechels station. Hier stapt Van Dievel, terugkerend van zijn werk, regelmatig over, naar Kalmthout waar hij woont... Ik maakte met hem een praatje naar aanleiding van het verschijnen van het boek...
Het is een verrassend boek. Dat kan je wel stellen. Eigenlijk laat het zich zo'n beetje opdelen in drie stukken. Bij aanvang tekent Van Dievel de karakters van de personages uit als ware het karikaturen. Twee vrouwen wachtend op hun trein: Kelly en Myriam, en de wee oproepers in het station, Leo en Roger. Ze tonen zich anders dan ze zijn. Ze hebben ook zoveel dromen en verlangens... Het wemelt allemaal in hun hoofd... Van de stationslocatie verplaatsen we ons naar het hoofd van deze mensen.... In het slotdeel keren we terug naar het station. Ondertussen zijn de vier méér mensen van vlees en bloed geworden.... Hebben ze een uitweg gevonden uit de tragiek die het wisselmoment in hun leven meebracht?
Ik luister graag naar het verhaal van mensen. Wachtend op het perron hoor ik n hun gesprekken. Ik verwerkte deze indrukken in mijn roman. Het station is eigenlijk de wereld-in-het-klein. Ik heb grote interesse in de levensverhalen van mensen. Zeker ben ik ook geboeid in zogenaamde 'losers'. Ja, ik durf me wel een verhalen-verteller noemen. Dit is een mooi tegengewicht voor mijn journalistiek werk, dat eerder droog en sec moet gebracht worden. Objectief. In mijn romans kan ik me subjectief uitleven.
Nu wordt de auteur vaak aangesproken in de trein door de reizigers, maar vooral ook door de conducteurs. Zij staan vaak in de vuurlinie, en schamen zich niet weinig voor de teloorgang van het spoor. Want ook dit laatste zit verweven in de roman.
Mechelaars gaan een aantal locaties zeker herkennen... De twee dames werken immers op de dienst 'belastingen' in Mechelen; het station Nekkerspoel... Mechelen is Louis Van Dievel niet vreemd.
Ik ben dan ook een geboren Mechelaar. Later verhuisden we naar Bonheiden. In de jaren zeventig ben ik letterlijk gaan lopen uit Mechelen. Deze stad was me toen te klein, en te verloederd. Het waren de donkere jaren van Mechelen. Ik kwam toen in Antwerpen terecht. Maar...ik ben terug gekomen. Met het schrijven van de Pruimelaarstraat (dat handelt over de straat in Bonheiden waar 'de moordenaar van Muizen' woonde, en dat nadien op de planken van het Arsenaal werd gebracht) en later met het optekenen van de familiegeschiedenis van de Van Dievels, kwam ik terug frequenter in mijn geboortestad. Nu loop ik hier graag rond. Ik zoek soms naar dingen van vroeger... Wat herken ik nog? ... Niet alleen het straatbeeld is verfraaid. Ook de mensen zijn anders geworden. De stad oogt mooi. De IJzerenleen is een prachtstraat (in tegenstelling tot de wat uitgeleefde Bruul). Ja, Mechelen... Ik denk nu ook spontaan aan mijn studententijd toen ik werkte als beenhouwersgast bij Miseur in de Bruul. Ik reed dan rond met de bestellingen in mijn bakfiets en nadien met een 2-chevaux. Ik verdiende wat drinkgeld voor de kapper... Alleen, gebruikte ik het daarvoor niet. Ik droeg toen steevast lang haar...
Nu reeds krijgt de nieuwe roman van Louis Van Dievel goede kritieken, en de uitgever is tevreden. Het boek verkoopt vlot. Misschien evenaart de roman wel 'De Pruimelaarstraat' die prijkte op de shortlist van de Libris-Literatuurprijs, of 'Hof van Assisen' die genomineerd werd voor de Diamanten Kogel en bekroond werd met de Knack Hercule Poirotprijs 2012...
'Het Gewemel' telt 256 bladzijden, en wordt uitgegevendoor Uitgeverij Vrijdag. Je betaalt nét geen 20 euro voor het boek.
Proficiat met je nieuwe boek.
Ook ik ben geboren en getogen in Mechelen, ik werkte er ook op "Blok5", als omroeper, een zeer interessante job, doch heel stresserend, je moet steeds het uurwerk in het oog houden, want die trein moet binnenkomen, die moet buiten, vertragingen ingeven, spoorveranderingen, ik stond driehonderd procent achter mijn werk, men mocht altijd beroep doen op mij, bij ziektes of afwezigheden van collega's. Steeds sprong ik bij, tevergeefs want de toenmalige stationchef, J. Verschueren kon mij niet luchten . ik was statutair aangeworven en toch ben ik op een héél schandalige manier botweg afgedankt. Waardoor ik in een diepe depressie belandde....
Ik heb nog een tweede ondervraging gevraagd, maar die werd me gewoonweg geweigerd, want ik moest toch buiten!!!! Zelf kan ik hieriover ook een boek schrijven... Ook W. Van Eijken , de toenmalige regiomanager trad de stch. bij, nochtans hij was hoger in rang, en als hij gezegd had, "ze blijft" dan had de stch. zich er moeten bij neerleggen, maar ze hebben daar allemaal schrik om hun plaatske te verspelen, ten naddel van iemand anders, die zijn werk wel ter harte nam...Nu ben ik er nog altijd niet goed van, hetgeen ik allemaal hoor omroepen, dat moest ik eens gedaan hebben !!!! Schandalig, echt, nu die mechanische stem die ze nu gebruiken, vind ik ook maar niks, is heel onpersoonlijk, vroeger herkende ik mijn collega's en kon ik zeggen: Het is die of die. Nu niks meer, indien u er met mij eens wil over praten, neem dan maar contact met me op, want deze historie is veel te lzng en te breed om hier fatsoenlijk uit te leggen.
Beste groeten, en nog veel succes met je boek. Liliane.
Louis van Dievel ... die naam zegt mij iets... heeft die ook niet ooit een bestuursfunctie gehad in de studentenvakbond / Vereniging van Vlaamse Studenten, toen met het blaadje "de rooie reu" of zoiets. Einde jaren 70, ik aan het begin van mijn universiteitsperiode, hij op het einde... Is het dezelfde?
Beetje late reactie... Louis (of Lowie zoals hij zichzelf toen nog spelde) was een jaargenoot van me op het Hoger Instituut voor Vertalers en Tolken in Antwerpen. Toffe gast.