Vrijdag 8 februari 2013 had Jazzzolder Mechelen contrabassist Manolo Cabras en diens band Basic Borg te gast. Ze stelden er hun nieuwe album "I would'nt be sure" voor. De originele en  gevarieerde composities, geïnspireerd door voorbeelden Miles Davis en Wayne Shorter, klonken soms erg conventioneel, dan weer bijzonder experimenteel.

Er was veel ruimte voor free jazz en improvisatie en de schemerzone daartussen. Met de contrabas van Manolo Cabras, percussie van Oriol Roca, Matteo Carrus aan de piano, de sax van Riccardo Luppi én het prachtige stemgeluid van Lynn Cassiers die ook voor de electronica zorgde of accentjes van outer space. Dat màg met een bandnaam die verwijst naar de vijanden van het Star Trekteam!

Basic Borg opende met een signature-compositie van Lynn Cassiers. Dus: heldere zanglijnen, gefluister, sterk vervormde zang, effectjes of/en losgeslagen geluiden die aparte soundscapes met zich meebrengen. En we schreven het al eerder, wat is die stem van Lynn toch prachtig! Met het experimentele gehalte bij de start van het optreden waanden we ons even op het concert van Lidlboj van enkele weken geleden, waar we al konden proeven van Cassiers dromerige stem en hoe ze die bewerkte met electronica. Bij Basic Borg ging het experiment hand in hand met meer conventionele songstructuren. Minder confronterend dus dan bij Lidlboj. De setopener zat vol variatie en was erg moody, met momenten sprookjesachtig. Het pianospel van Matteo Carrus was erg knap.

Als tweede song in de set kregen we de opener, van het nieuwe album: ‘I Wouldn’t Be Sure’, de titletrack van die plaat. Een zeer sterke compositie, gedragen door heerlijke ritmesectie van contrabas en subtiele percussie. De mooie stem van Lynn speelde ook nu een prominente rol met ook hier en daar wat effectjes, maar soberder. Een sterke saxsolo van Riccardo Luppi ook.

Bij de derde compositie in de set ging Luppi’s sax in dialoog met Lynn’s stem, eerder volgend dan duelerend. Erg knap al kun je je afvragen of het echt een meerwaarde voor de song bood. De pianopartijen, hoe schijnbaar zuinig ook, net als de baslijn en percussie bleken essentieel voor de opbouw.

Plaza de Cristo Rey (Matteo Carrus) klonk als een (héél erg mooi) ei zo na-kinderliedje met een erg lome en zwoele sfeer. Prima pianospel, Lynn’s liefelijke stemgeluid, een sobere dromerige sax, subtiele percussie van Oriol Roca en een sublieme baslijn van Manolo Cabras.

‘Game Over’, bleek een erg experimenteel en avontuurlijke compositie van Cassiers, met een geweldige opbouw. Openend met haast onaardse en Atari-achtige vervormingen van Lynn’s stem. Een beetje aanschurkend bij Kraftwerk ‘We Are The Robots’ ook. Wanneer de andere muzikanten invielen ontwikkelde de song zich op meer conventionele wijze. Lynn trok alle vocale registers open, de rimtesectie was super en de piano deed het minmaal nodige, maar onmisbare. De uiterst, technisch knappe, zeunwachtige sax-solo deed wat geforceerd aan. Zonder respectloos te willen klinken: het had een hoog ‘kijk mama zonder handen-gehalte’.

In de eerste set leek de sax niet echt ‘nodig’, en soms zelf overbodig maar bij de eerste twee composities na de pauze was het tegendeel waar. Zoals bij de mooie solo die Luppi weggaf in de eerste compositie na de break: super! Een compositie waarbij Lynn’s zoete zanglijn mooi begeleid werd door piano en zuinige percussie. In die tweede song speelde de sax het leitmotiv, Lynn declameerde door een megafoontje, de andere muzikanten speelden het thema opnieuw. Knap.

Subliem was ‘No Comment’, dat - in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden - in het Frans gezongen werd. Pure melancholie en weltschmertz. Wat een sfeertje. Piano! Uitstekende ritmesectie en weer genieten van die stem van Lynn. Zo’n nummer dat je bij je nekvel grijpt en een krop in de keel bezorgt. Zeker een hoogtepunt van het concert. Het bleek meteen ook de afsluiter van de set al was Basic Borg nog te verleiden om een bisnummer voor ons te brengen: ‘Tin Tin The Clown’. Manolo Cabras: “it’s not on the album, there wasn’t enough space”. Een grappig en compact nummer, met alles goed in balans.

Mechelse ‘fans’ van Lynn Cassiers mooie stem werden verwend de jongste tijd: het optreden met Lidlboj, Cassier’s bijdrage aan ‘De Stad dat Zijn Wij’ en nu dus als bandlid van Basic Borg.

Melomanen konden ook nu weer kennismaken boeiende en intrigerende muziek in de Jazzzolder: in dit geval de free- en improvisatiejazz van Basic Borg, geluiden van outer space incluis. Nu ja...

De CD van Basic Borg is uit op het label El Negocitto. Je kunt het bestellen via de website van het label; elnegocitorecords.com

Tekst: © Markec
Afbeelding: © Kris Vanderstraeten - Jazzzolder
Bandfoto: © Basic Borg