(foto's: Jan Smets)

Ze stelt me drie adresjes voor waar ze gemakkelijk met haar rolstoel binnen kan.  "Als je graag een pannenkoek lust, dan kiezen we voor Plaisance", stelt ze voor.  Ik ga daar natuurlijk graag op in.  Ze lacht.  Dat zal ze nog meer doen tijdens het gesprek.  Roos is een gelukkige vrouw.  Nochtans heeft het leven haar niet gespaard.  Maar ze wist van moeilijkheden mogelijkheden te maken.  Voor mij zit een sterke persoonlijkheid; een intelligente, maar vooral (levens)wijze vrouw.  De laatste tijd kwam ze veel in de media.  In de 'Nieuwe Maan' die deze week verscheen, kreeg ze een dubbele pagina, en gisterenavond werd een mooi portret van haar uitgezonden in 'Iedereen Beroemd'....  Op 30 maart vertrekt Roos Sourdeau naar Compostela: een droom én een belofte...

Roos kreeg al heel wat persaandacht.  Zo was er een artikel in Dag Allemaal en één in La Dernière Heure, een stukje in Gazet van Antwerpen, en werd ze uitgenodigd bij VTM in het programma van Paul De Leeuw....  Mooi.  Het project dat ze wil uitvoeren is dan ook waard om in de kijker gezet te worden.  Ik heb deze namiddag een beklijvende ontmoeting met deze 58-jarige Mechelse.  Ze straalt iets uit.  Ik luister geboeid naar haar verhaal, en bewonder haar kijk op het leven.  Roos wil géén 'voorbeeld' of boegbeeld zijn van 'de' andersvaliden.  Ze wil alleen tonen dat je tot veel in staat bent als je maar wil.  

Alle bergen zijn er om te overwinnen.  Zijn ze te hoog?  Dan moet je maar een omweg nemen.  Maar lukken zal het!

Alles is netjes voorbereid - de route is uitgestippeld.  Ze weet wat ze wil.  Eén belangrijk ding baart haar voorlopig nog grote zorgen: zal ze aan haar broodnodige mobilhome geraken?  Want door haar beperking is het onmogelijk om te overnachten in gewone hotels of andere logies.  Een koppel dat bereid was om die mobilhome ter beschikking te stellen, moest afhaken omdat ze er een ongeval mee kregen.  Roos is haast wanhopig op zoek naar een nieuwe.  Ze schreef zowat alle fabrikanten van mobilhomes aan, en ze hoopt nu dat er snel een oplossing komt. Toch blijft er in geloven.  Ook al dringt de tijd.  Roos zou willen dat mensen die haar kunnen voorthelpen, haar snel contacteren.  Ze zal er uitermate dankbaar voor zijn!!

Roos is oorspronkelijk van Eppegem, maar ze studeerde aan de SITO industriële scheikunde.  Ze is de oudste van zes kinderen.  Nee: het leven was niet steeds lief voor haar.  We moeten er niet over uitweiden, maar het is wel zo.  Roos kreeg haar kwetsuren - er waren littekens.  Maar ze bleef niet bij de pakken zitten.   Ondanks het feit dat ze met 'een maatje meer' al eens meewarig werd bekeken, was ze héél sportief.  Ze speelde volleybal bij Ursulinen Vilvoorde en later bij Pitzemburg Mechelen.  Zo'n 20 tot 26 uur per week was ze er mee in de weer.  Roos was een bezige vrouw: altijd en voortdurend in de weer - met haar huishouden en een fulltime-job, en nadien nog met een bijjob...

Na een moeilijke periode leerde ik Antoine kennen.  Antoine was een man waar ik ontzettend goed mee kon praten.  Onze relatie was heel verrijkend.  We waren zielsgenoten.  Het succes van een goeie relatie? Dat is goed kunnen communiceren, een liefdevol leven kunnen leiden, en een redelijk inkomen om deftig te kunnen leven.  De klik met Antoine was er van in het begin.  Ik voelde me goed in m'n vel.  Antoine was voor mij de 'reddende engel' die op mijn weg werd gestuurd, toen ik op een kruispunt in m'n leven stond.  Toch had ik toen al een vreemd voorgevoel dat het allemaal niet lang zou duren...  Zo liep het ook.  Antoine werd ziek.  Verdict op Kerstavond.  Zeven maand later was hij niet meer.  Na één jaar was ik weduwe geworden.  Hij had enorm veel pijn.  Ik bad dat hij van die pijn zou verlost worden.  Enkele uren later was hij pijnvrij...  Het is toen al dat ik besliste om naar Compostela te gaan...  Daar was ik toen al zéker van.  Antoine was als een engel naar beneden gestuurd voor mij.  Ik heb hem ook kunnen loslaten...Tot het laatste moment heb ik met hem kunnen praten.  Ik heb deze momenten in een gedichtje neergeschreven, dat later op zijn prentje is afgedrukt...  Dat is nu acht jaar geleden.  Antoine was 51 jaar...

Het was een hele moeilijke periode.  Een ongeluk komt nooit alleen.  Ik maakte een  zware val,en toen al kwam het besef dat mijn mobilteit sterk in het gedrang zou komen.  Ik had al slechte knieëen - ik weet het aan mijn doorgedreven sporten en gewicht...  Maar er was méér aan de hand: Er werd ontdekt dat ik chronische evolutieve artrose had.  Doordat ik een hoge pijngrens had, had ik nooit ervaren dat ik zelfs al een kniebreuk had opgelopen.  Ik besefte op mijn huwelijksreis al dat ik in een rolstoel zou terechtkomen... Een jaar later was het zover.  Even voordat de ziekte van Antoine  toesloeg, vroeg ik mijn rolstoel aan. 

Antoine en Roos wilden ooit samen naar Compostela stappen.  Deze droom konden ze niet waarmaken.  Maar nu is Roos er klaar voor.  Ze weet ook dat het 'nu' moet gebeuren.  Roosje beseft als geen ander dat haar slechter wordende fysiek het later niet meer zal toelaten.  Nu dus wil ze haar gemaakte belofte uitvoeren.  Nu of nooit. 

Ik heb geen angst voor deze uitdaging.  Niets is onoverkomelijk.  Alleen die mobilhome moet nog geregeld worden.  Dat is iets dat men nog weet bezig te houden.  Natuurlijk kan ik ook wel eens een 'panne' hebben, maar dat geraakt wel opgelost.

Roos is een optimist.  Ze zal de bergen slechten op haar pad.  Ze gaat er voor.  Roos is een zelfstandige vrouw.  Ze woont alleen in het centrum van Mechelen.  De moeilijkheden van het dagelijks leven weerhouden er haar niet van om een sociaal leven te hebben.  Haar beperkingen noodzaakten haar wel om een poetshulp in huis te nemen.  Ook eten bereiden lukt haar zelf niet.  Financieel heeft ze het niet breed door al die extra zorgen en medicatie...  Bovendien heeft ze van al de 'miserie' ook diabetes gekregen... Maar haar levensmotto indachtig blijft ze niet bij de pakken zitten.

Ik geef niet op.  Ik besef dat het vaak loodzwaar zal zijn.  Ik heb een weg uitgestippeld, die vaak een alternatieve route volgt.  Niet alle wegen zijn immers geschikt voor mijn rolstoel.  De Pyreneëen wil ik oversteken bij Perpignan.  Maar: ik wil ook de Katharenstreek doorkruisen.  Hier was ik eertijds op huwelijksreis met Antoine.  Daar wil ik ook m'n persoonlijk doel bereiken.  De hoogste top die voor mij mogelijk is, wil ik bereiken.  Daar wil ik contact zoeken met Antoine - daar wil ik hem kunnen 'raken'.  Het zal een sterk moment zijn - ook emotioneel.  Maar ik wil het.  De bedevaart zal een overwinning zijn op alles wat ik meemaakte, en op al wie me verguisd heeft, of wie een verkeerd beeld van me had als vrouw met overgewicht....

Ik zie voor mij een intelligente vrouw.  Ik zie geen vrouw 'op vier wielen'.  Dat beeld overstijgt ze.  Ze is géén vrouw met beperkingen, maar een vrouw met mogelijkheden.  Roos kan over alles meepraten.  Dat was wat haar huwelijk met de erudiete en verstandige Antoine ook zo verrijkte...

Ik ben een gelukkige vrouw.  Ik blijf lachen.  Ik kan ook wel een dipje hebben, maar daar probeer ik me snel over te zetten.  Mensen kunnen vaak klagen en zagen over het weer.  Dat doe ik niet.  Dit zijn pietluttigheden.  Als iedereen doet wat hij kan, kan hij verder staan.  Als je je niet goed voelt in je vel: dan zoek je iets wat je wél graag doet.  Soms moet je hiervoor zelfs zekerheden opgeven...huisje, tuintje...

Ik luister naar haar wijze woorden.  Ik kan begrijpen dat ze als vrijwilliger in het Sint-Maartenziekenhuis in Mechelen, goed kan luisteren naar patiënten en hun familie.  Tot voor kort ging ze er elke week één keer naartoe.  Op de afdeling psychiatrie probeerde ze daar mensen nabij te zijn..., of...ze speelde er op haar mondharmonica.

Roos is nog niet zo lang terug uit Manavgat in Turkijke.  Daar probeert ze enkele keren per jaar naartoe te gaan.  ze heeft er veel vrienden en zelfs verre familie.  De lagere luchtvochtigheid doet haar goed.  Ginder heeft ze minder medicatie nodig, en heeft ze ook minder pijn.  Roos heeft er haar batterijen opgeladen.  Dat is ook nodig nu haar tocht nadert...   Op Paaszaterdag vertrekt ze uit Mechelen.  Ze laat het exacte tijdstip nog weten.  Maar nu al weet ze dat er vele supporters haar zullen uitwuiven.   Nadien, als ze de Belgische grens zal oversteken, zal het rustiger worden.  Maar Roos kan met de stilte en eenzaamheid goed omgaan.  Misschien komt op die momenten ook haar mondharmonica boven...

Bij mijn weten heeft nog nooit iemand de bedevaart met een electrische rolstoel afgelegd.  En zeker niet over deze afstand.  Het wordt een tocht van 3300 kilometer, en ik zal er zo'n 100 dagen over doen...  Mijn doel is uiteraard Compostela, en er andere bedevaarders te kunnen ontmoeten van verschillende landen, godsdiensten, leeftijden, achtergronden...   Mijn persoonlijke doel is de berg in de Katharenstreek...  Ik zal blij zijn om mijn belofte te kunnen waarmaken.  Er is zeker ook een gelovige motivatie -  hoe je dat geloof ook 'invult'.  Is het God, Boedha, Allah?  Ik weet het niet.  Maar je moet wel in 'iets' geloven. Ik heb het niet zo begrepen op het 'instituut' Kerk.  Ik heb géén speciale plek nodig om gehoor te kunnen krijgen.  Da's net zoals met kerkhofbezoek: ook elders kan je denken aan je overleden geliefden.  Dood zie ik bovendien ook als een nieuw begin.  Ik geloof er in dat een mens op de wereld wordt gezet met een bepaald doel.  Het leven is als een kans om te 'leren'.  Als het je tijd is, wordt je teruggeroepen...  Leven is dus een leerproces.  Zo heb ik ook het idee dat oude mensen juist lang leven omdat ze er nog moeten toe komen om 'fouten' te herstellen... 

Roos heeft een grote mensenkennis, en voelt mensen goed aan.  Ze beschouwt dit als een gave.  Toch wil ze dit niet uitbuiten of uitbaten.  Ze wil géén voorbeeld zijn - Ze wil alleen hulpvaardig zijn.  Ze wil géén boegbeeld zijn.  Roosje wil alleen de mensen iets meegeven: "geef nooit op!"

Op haar schoot zit Jarco - haar hondje, dat haar tochtgenoot wordt.  Net als zij heeft het beestje al heel wat meegemaakt.  In die zin is het ook een lotgenoot.  De trouwe viervoeter is al negen jaar, en Roos vreest dat hij de 40 kilometer die ze per dag poogt af te leggen, niet aankan.  Daarvoor zal een fietskar nut kunnen bewijzen...

Die belofte aan Antoine zal ik waarmaken!  Ik hoop in Compostela veel kracht op te doen om m'n batterijen te kunnen opladen, en er veel kracht op te doen om andere mensen te helpen... Het wordt sowieso een ernorme mijlpaal in mijn leven.  Het zal me veel leren.  Trouwens, élke dag leer ik wat bij...

Roos: mensgeworden voorbeeld van de kracht van positief denken...  Het kan niet anders: dit loopt op wieltjes.  Ik hoop voor haar dat de zoektocht naar de mobilhome snel opgelost wordt.

Je kan Roos virtueel volgen via :  www.roosje-naarcompostela.be

Ook de manieren waarop je haar kan sponseren kan je hier vinden.  Roos doet deze tocht ook voor het goede doel.  Als project koos ze het partnerziekenhuis van Sint-Maarten in Congo dat een strijd tegen moedersterfte voert.