(foto links: Jan Smets - 'Pita Saïd' - rechts Ahmed Aghassaiy)
Twee Mechelse broers... Héél verschillend zoals broers dat kunnen zijn. En toch zijn ze twee handen op één buik. Samen werkten ze aan hetzelfde project. En ze doen dat met enorm veel vertrouwen in mekaar. Is Pita Saïd het 'bekende' gezicht en de artistieke duizendpoot, dan is Ahmed de stuwende kracht en organisator. De twee broers Aghassaiy: Maneblussers met Marokkaanse roots. Vandaag maakte ik een praatje met Ahmed. Hij spreekt vol vuur over wat hen drijft. Snel, en veel, en vol geestdrift. Zondag wordt in Lamot het tweede deel van 'Niet zijn thuis' vertoond. In de eerste kortfilm werd het verhaal van hun beider vader verteld, die in de jaren zestig van vorige eeuw één van de eerste Marokkaanse gastarbeiders was in onze Dijlestad...: een confronterend verhaal - tegelijkertijd poëtisch, hard, ontroerend, maar ook warm en diepmenselijk. Het is het verhaal van vader Aghassaiy - maar ook het verhaal van Mechelen...
(affiche van de eerste film...)
"Waarom maak je eens geen film over de tweede generatie?" had hij gevraagd na het zien van het eerste deel. Burgemeester Bart Somers vroeg het suggestief. Het idee was er wél. Al zes jaar rijpte het in de geest van de broers. Ze hebben het nu ook kunnen uitwerken. Deze tweede film vertelt het verhaal van het Marokkaanse gezin in de jaren tachtig en negentig - de jaren dat de kinderen Aghassaiy opgroeiden.
Het verhaal speelt zich volledig af in Mechelen en Leest. We hebben er met velen aan gewerkt. Even belangrijk in het verhaal is het creatieve experiment dat tot deze film heeft geleid. In de eerste film brachten we het verhaal van hoe de eerste generatie Marokkaanse gastarbeiders moeizaam op zoek naar een beter leven, zich probeerde te integreren in Mechelen. De inspiratie moesten we niet ver zoeken. Ons vaders wedervaren is de leidraad van de film. In het weede deel zie je hoe - wij, de kinderen opgroeien. Het gaat hier over vriendschap en vervreemding van eigen familie, over vooroordelen, over hoe je thuis 'anders' was dan op school, over verscheurende liefde... Maar het toont ook de gelijkenissen tussen mensen die grenzen en culturen overschrijden...
Vanavond werd de film vertoond aan alle medewerkers in de Antwerpese Arenbergschouwburg. En zondag komt 'hij' dan 'thuis'. Dan is er de première in Lamot. Vanaf 18 uur kan je er terecht. De Mechelse Erfgoedcel toonde zich een waardevolle partner in het project.
We hebben fantastisch kunnen samenwerken met de Erfgoedcel, en zijn hen dan ook erg dankbaar. Zondag wordt een grote dag. Om 18 uur wordt iedereen verwelkomd met thee en koekjes. Om 18u20 volgt er een modeshow van Rachida Aziz die een selfmade vrouw is, en drijvende kracht achter het modemerk AZIRA. Van huisvrouw klom ze op tot succesvolle zakenvrouw, en is een rolmodel voor heel wat collega-vrouwen. Nadien volgt dan een kleine toespraak en een inleiding op de film, waarna de film zal vertoond worden. We zijn ook erg blij dat de Mechelse vereniging Sharaf aanbood om nadien de receptie te verzorgen. Voor 11 euro kan je er nog bij zijn. Maar geef me dan vooraf een seintje: ahmedaghassaiy@telenet.be
Wie er zondag niet bij kan zijn, krijgt heus nog wel een kans later. Op Valentijn, 14 februari, zal hij in Antwerpen vertoond worden, en vanaf maart wordt er ook getoerd langs de Culturele Centra in Vlaanderen. Ook in Brussel, in het Vlaams-Marokkaans Cultuurhuis, zal hij op het scherm komen. Ook in Mechelen zal 'Niet zijn thuis 2' nog te zien zijn. Uiteraard.
Bijzonder opgetogen ben ik ook dat de VDAB de beide films wil gebruiken als introductie bij bepaalde inleidingscursussen. Dat moet je zeker vermelden. Ook al de Mechelse scholen zullen de film vertonen...
Voor het maken van de eerste film bracht Pita zeer verschillende mensen samen in een creatief experiment. Geen professionele acteurs, maar mensen die deel wilden uitmaken van een groter geheel en zo hun grenzen wisten te verleggen. Het werd al snel duidelijk dat iedereen wel een verhaal te vertellen had, en dat meer mensen de drang voelden om dit te laten horen. Daarom hebben de broers dit vervolg gemaakt. Ook deze keer wordt een verhaal verteld, maar even belangrijk is wat er gebeurt achter de schermen. Mensen die mekaar anders nooit zouden ontmoet hebben, komen samen om iets te creëren. Samen wordt een verhaal verteld.
Het werd een mooie samenwerking. We vertelden vanuit onze eigen ervaringen in het eigen gezin. In die zin is het een stuk autobiografisch. Maar ook de verhalen van andere Marokkaanse gezinnen zijn er in verwerkt. Het gaat over confrontaties en over botsingen tussen twee werelden en tradities, over taboes als uithuwelijkingen, over gemengde relaties. Het toont zeker de kwetsuren? En zo is de film soms hard. Maar anderzijds ook plezant. Het focust op de 'puberjaren van de twee gemeenschappen'. Nooit was het onze bedoeling dat BV's zouden meedoen aan de film, en toch doet de Mechelse Roos Van Acker mee - gewoon omdat ze op dezelfde lijn zat als wij. En voor de tweede keer zal Tom Kestens de spreekstem vertolken. Mechelen komt héél erg in de picture. En met Mechelen ook 'onze' toren. Zo is er een heel verrassende (nachtmerrie)scène van 'Roos' die een vliegtuig ziet invliegen op Sint-Romboutstoren. Maar dit alles heeft echt wel zijn bedoeling in de film. Ook zien we jongeren met roots van over de hele wereld als volleerde maneblussers een brandende toren blussen... Meer wil ik nu natuurlijk niet verklappen. We werkten met wel zeven nationaliteiten aan de film - en dat werd een fantastisch samenwerken, zonder de minste ruzie. Het kan dus wél! Samenleven lukt wel als we maar willen. Wat ook erg fijn is, is dat m'n goeie vriend, Tom Van Paeschen - die ook Mechelaar is, de spot op Radio Randstad insprak, die er zo'n twintig keer per dag te horen valt...
Ja, de film toont de kwaliteiten van mensen die samen een verhaal willen brengen. De Mechelse Erfgoedcel ondersteunde in 2011 al de release en het educatieve natraject van 'Niet zijn thuis 1'. De film opent immers de deur naar het nog nauwelijks ontsloten erfgoed van de Marokkaanse Mechelaars. Daarom zette men er graag mee zijn schouders onder.
Onze beide culturen hebben meer gemeen met mekaar dan ze zelf denken. Daar is het ons met de film om te doen: om dit te tonen...
Eerlijk en gevoelig, maar ook confronterend: deze film zal niemand onberoerd laten. Zeker zal hij ook genoeg gesprekstof bieden om hier verder met mekaar in dialoog te gaan. En dit is toch wel de ultieme bedoeling van beide broers en het ganse team...