herinneringen aan een moeilijke tijd in Sint Maarten, campus Zwartzustersvest tweede verdieping

Ik verjaar op 1 november en dat heeft mij nooit verdroten. Ik was die dag steeds met verlof!

Het enige ongemak van deze dag was dat ik met pa en broer het corvee van bloempotsleuren moest ondergaan. Ma was niet te bewegen tot een bezoek aan het graf van haar eerstgeborene en bleef thuis om samen met haar moeder voor het middagmaal te zorgen. Dus vader trok dan maar met zijn twee resterende bengels kerkhofwaarts voor de jaarlijkse chrisantenhappening. Na dit vaste ceremonieel was er bij ons thuis steeds voor de ganse familie kerkhof bezoekende bloemenaanslepers, een stevig middagmaal met naar believen Oryctolagus cuniculus al of niet met gerimpelde gedroogde pruimen die er na een zwelbeurt in de Westmallesaus al een stuk beter uitzagen dan toen ze uit hun verpakking kwamen. Voor de niet zo Nijntjesminners in de feestgroep maakte Moe Virge een paar hoevekippen in de oven klaar. En lustte je geen van die beiden dan was er nog een schotel met duifjes; minstens één per persoon. Witloof en aardappelen met schuurpapier waren daarbij de vaste begeleiders. Later in de avond volgde de koffietafel met ieder jaar de lekkerste appelbeignets gevolgd door; ofwel Brusselse wafels of pannenkoeken met siroop of suiker. Koffie en elixir d' Anvers of cognac en een Orval of Westmalle waren wegens het drijven van een herberg steeds ruim voorradig. Dronken achter het stuur kruipen gebeurde niet want niemand had de luxe van een auto. Het openbaar vervoer bracht de jolige bende wel veilig thuis

Tijdens dat schransen werd er terloops door de tantes op geattendeerd dat 'ons Jefke vandaag verjaarde en of het mannelijk gezelschap al in hun portefeuille had getast?' Die ooms en hun eega's lieten zich na zoveel gastvrijheid en voedsel- en drankverstrekking niet lang pramen om ruim in de buidel te tasten.

Broer Karel die op een stomme 28 februari ter wereld kwam ving op zijn verjaardag meestal een povere fractie van het aan mij op Allerheiligen toegestoken geld. Niet erg want ik liet het aan hem over om met mijn centen in de Hoogstraat in die toenmalige prachtige speelgoedwinkel, een mooi soortement voetbal te gaan kiezen. Hij had daar meer verstand van dan ik. Hij speelde in het veld en ik was maar de keeper met de geschaafde knieën maar met de meeste poen.

Hoe alles toch relatief kan zijn.

Gelukkig dat we, in deze donkere dagen, in Mechelen LunaVision hebben.

;-)

Filmpjeuh !