Vrijdag 23 november speelde Lidlboj een opmerkelijke set in de kapel waar Jazzzolder Mechelen huist. Voor sommigen was de eerste set een heuse beproeving anderen vonden het dan weer geweldig. Een tweede set was een stuk conventioneler. Maar dat het hier om topmuzikanten betrof en dat Lynn Cassiers een prachtige stem heeft daar was iedereen het wel over eens. Het was een avond waar platgetreden paden verlaten werden en toch ook vertrouwde geluiden klonken. Het was ook een avond waar invloeden van Kraftwerk, Sigur Ros, Paatos, X-Legged Sally en Laurie Anderson, al dan niet bedoeld, elkaar als vanzelf vonden.
Zangeres Lynn Cassiers en de haren, ofwel Bo Van der Werf op Sax en effects, Jozef Dumoulin op piano en effects, Dries Laheye op bas en Eric Thielemans op percussie staan als Lidlboj bekend als ‘speeltuin voor post-jazz’. In de eerste set was dat speeltuin-gehalte zeker aanwezig, misschien iets te experimenteel en teveel spielerei voor velen. Veel ruimte voor experiment en exploratie was er alleszins. Met een ontwikkeling van een apart universum, een soundscape met tonen en tegentonen, soms ei zo na a-melodieus maar altijd ingenieus.
De prachtige stem van Lynn Cassiers die soms tegelijk mooi als confronterend en anstaanjagend klonk. Het gecreëerde geluid deed appeleren aan Ijsland, koude, Sigur Ros. wijdsheid en verlaten vlaktes. Vraag ons niet waarom: maar zo voelde dat aan. De stem van Cassiers stond, net als alle instrumenten en effecten in functie van het geheel. Freel zingend dan sober fluisterend, sprekend. Je hoorde blazers maar kwamen die uit dat ‘doosje’? De Sax werd gehanteerd, maar erder (te?) zuinig en ingehouden. Op de notities lezen we iets van ‘dissonantie’. Was het zo erg? Vast niet of toch?. Het eerste halfuur van de set was alleszins erg experimenteel en het vergde wel wat van het publiek om ‘mee’ te zijn. Op zowat de 38ste minuut volgde een prachtig en uiterst melancholisch stukje waarbij zij die helemaal niét mee waren het nu wellicht wél waren. Allezins jullie verslaggever. De mooi stem van Lynn, sobere percussie, subtiele bas en zweverige keys: een hoog Paatos-gehalte, sturm und drang uit het Hoge Noorden.
De set die volgde na de pauze was een heel stuk toegankelijker of conventioneler – of misschien waren we met zijn allen gewoon béter méé – en het was destemeer genieten van het o zo mooie stemgeluid van Lynn Cassiers. Hier werd ook meer gebruik gemaakt van de instrumenten, minder van de effects. Waar het deel voor de pauze haast één lange compositie was, of toch klonk als één groot geheel, ging het nu om een aantal compactere songs. Zoals we al schreven: een stuk conven tioneler dus. Feit is: wie het eerste deel ‘moeilijk’ vond, genoot nu des te meer. De anderen genoten gewoon verder. Voor we het goed en wel beseften was het al vijf voor elf. Jozef Dumoulin had het ook gemerkt en zei “eigenlijk moeten we nu stoppen maar we gaan doen alsof dat niet waar is en nog een zacht en kort stukje spelen”. En dat was heel mooi ook.
Het was een interessante en intrigerende, ook confronterende avond bij de Jazzzolder die wel wat van je vroeg. Maar dat mag en moet kunnen, toch? Wat ons betreft: de eerste set vergde wat van ons, in de tweede set waren we metéén mee maar die stem van Lynn Cassiers en het muzikale vakmanschap van allen laat ons geen enkele twijfel: knap!
Wie Lynn Cassiers dra opnieuw aan het werk wil horen in Mechelen, kan op 5 december terecht in de Mechelse Stadsschouwburg voor het Jazzoratorium "De Stad dat zijn wij" van Frank Vaganée en Roger De Neef, waar Cassiers één van de vocalisten is. Een voorstelling die trouwens sowieso een aanrader is...
Tekst: © Markec
Beeld: © Kris Vanderstraeten - Jazzzolder
Foto: © Markec