Met een discografie en staat van dienst om U tegen te zeggen, twintig albums en een loopbaan van nu al drieëndertig jaar, zou je een grote toeloop kunnen vermoeden voor het optreden van Kieran Halpin, donderdag 25 oktober bij O’ Fiach’s Irish Pub. “Wie?”, hoor ik je je afvragen. Klopt. Hiér is de Ierse singer-songwriter helemaal niet zo bekend. En dat is jammer, zo zullen de aanwezigen, donderdag wellicht bevestigen.
Halpin verdient beter met de sterke en pakkende verhalen die zijn liedjes stuk voor stuk zijn, waar gebeurd of niet: zo herkenbaar en je gelooft het. En behalve met muziek wist Halpin de aanwezigen te bekoren met gevatte humor. Een lach, misschien een traan. Alleszins een aangename kennismaking met een uitzonderlijk talent.
Zodra de meesten zich geïnstalleerd hadden, nam Kieran Halpin zijn gitaar. inpluggen: en beginnen: géén gedoe. Hij begon aan zijn set met de overtuigende titelsong van zijn recentste album ‘The Devil and his Dealing’ (2011). Een vervolg op vorig album en titelsong ‘The Deal We Made With God’ (2009). Knap gitaarspel, een sterk verhaal en de wat rauwe en doorleefde stem, maar ook een die naar het hart grijpt. De toon was gezet voor de verdere avond.
Halpin vertelt over vrienden die je uit het oog verloren bent, jaren. Zodra je met die vrienden opnieuw aan de praat geraakt is het alsof het gisteren was. Of hoe herkenbaar het verhaal van ‘Long Lost Friends’ is. Dan vertelt hij over de vleermuis op de zolder van zijn landhuis in Schotland, gespot door zijn dochterje. Het inspireerde hem tot ‘Bat in the Attic’. Halpin laat zich wel vaker door zijn jongste dochter inspireren, zo-ook bij ‘Singing Boots’. De ‘boots’ die hij altijd draagt om op te treden. Dus niet thuis. Toen dochterlief “Daddy where are your singing boots” vroeg, was het liedje geboren. Of: “when you’re a singer-songwriter you know what to do!”.
Aangekondigd als “an optimistic song” krijgen we een beklijvend ‘Back Smiling Again’. Vooraleer Halpin verder gaat, moet hij nog iets kwijt: “Could you turn off those mobile phones please?” en zalft “I’m not angry, I’m just asking”. Niemand die nog maar naar zijn smartphone durfde kijken. Na een mooi ‘Elmo’s Garden’ volgt het hilarische verhaal van zijn telefoongesprek met Bono, de belastingen die U2 liever elders dan in Ierland betaalt en het probleempje van dat liedje met dezelfde titel. Een erg mooi ‘New Year’s Day’ volgt.
Kieran Halpin is dan misschien niet zo bekend hier. Zijn liedjes vaak wel want vaak uitgebracht door andere, soms bekendere, artiesten. Het gaat op voor het knappe ‘Sister And Brother’ dat een Ierse hit opleverde voor Dolores Keane. “I was hoping for lots of royalties, but no!”. Soms lukt het beter: “A song that was recorded by Ilse Delange, it paid half my house in Scotland” en Halpin brengt zijn versie van ‘All The Answers’. Sterk en catchy, geen wonder dat het Delange én Halpin geen windeieren legde.
“All the problems in the world, we’ve caused them. The solutions we have them”. Opnieuw duidelijke taal van Halpin en ‘in our face’ is de aanklacht die ‘God Has No Plan’ heet. Akoestisch en agressief (nu ja) zo klinkt het up tempo ‘No Turning Back’ dat Halpin opdraagt aan het vredesproces in Ierland “dat nu wérkt”. Halpin schreef het nummer in opdracht; “Voor een man die mij beloofde mijn beide benen te breken als ik het niét deed”.
‘Berlin Calling’ werd geschreven in 1989 en gaat zoals je al raadde over de val van de muur. Met ‘Closing Time in Paradise’, krijgt hij het publiek aan het mee-Nananana’en. Het anti-oorlogslied ‘Last One Fallen in the War’ is aangrijpend en prachtig. “How can anyone love Georges Bush, ok his mother maybe loves him but that’s her job!”. Zo leidt Halpin ‘Letter To America ’in. “Op de BBC mocht ik het nummer niet verder spelen”. Niet omwille van het overduidelijke Anti-Bush-statement, maar het woord ‘Bastard’ zat in de derde strofe. “Ik werd gestopt na de tweede strofe. Mensen die dat toen hoorden, denken dus dat ik hele korte liedjes schrijf” grapt Halpin. Wij kregen gelukkig het hele verhaal. Een wrange aanklacht, maar ook een erg sterke song. En Halpin zingt de ziel uit zijn lijf.
“I don’t think drinking alcohol is a solo hobby” en een beklemmend ‘Angel of Paradise’ weerklinkt. Slik. We leren dat Halpin zich zowat overal thuis voelt, maar niet in Holyhead, Ierland. En ‘Nothing to Show for it all’ gaat over heimwee naar huis, waar Halpin dus alleen last van had in Holyhead. ‘Perfect Time’ gaat over mensen die alles beter weten of kunnen. “Je kent vast wel zo iemand”, zegt Halpin, “en als dat niet zo is dan ben jezelf die persoon”.
Met ‘The Wind that Rocks My Cradle’, dat zich afspeelt in Galway, een plaats die Halpin ons warm aanbeveelt, wordt de finale ingezet. Als laatste nummer krijgen we een pakkend eerbetoon aan gitarist Chris Jones, die tien jaar (1995-2005) bij Halpin speelde en in 2005 stierf aan de ziekte van Hodgkin op 46 jarige leeftijd. ‘Glory Dayz’ was Chris’ lievelingsnummer. Halpin: “Chris hield van feestjes en beleefde in 46 jaar meer dan wij op 154 jaar!”. Halpin herschreef de tekst en maakte er een nummer voor en over Jones van. Een veelzeggende en pakkende tekst. Ontroerende song. Schitterend om zulk eerbetoon af te sluiten.
“Als je het’goed vond: ik ben Kieran Halpin en als je het maar niets vond dan ben ik Chris De Burgh”, grapt Halpin tot besluit. Wat ons betreft heet hij Kieran Halpin. Een ontdekking!
> SETLIST:
Devil and His Dealing / Long Lost Friends / Bat in the Attic / Back Smiling Again / Elmo's Garden / New Years Day / Sister and Brother / God Has No Plan / Mirror Town / All the Answers /Singing Boots / No Turning Back / In My Bones / Berlin Calling / Closing Time In Paradise / The Last One Fallen In The War / Letter to America / Angel of Paradise/ Nothing To Show For It All / The Perfect Time
Bis:The Paris Song
Meer over Kieran Halpin: www.kieranhalpin.com
tekst en foto’s: © markec