(foto's: Jan Smets)
Het was vandaag niet alleen Open-Monumentdag met massa's volk die door de straten van Mechelen struinden. Op het dinsdag pas officieel geopende museumplein in de Stassartstraat, stonden zo'n 1500 stoeltjes te wachten op evenveel genodigden, die de 56ste bedevaart naar de voormalige kazerne Dossin wilden meemaken. Dit jaar kreeg deze bedevaart van van de 'Vereniging van de joodse weggevoerden in België - zonen en dochters van de deportatie', een wel apart accent. Want vandaag zou prins Filip met premier Elio Di Rupo naar Mechelen komen....
Op het zonovergoten (dinsdag ook reeds...), pas aangelegde 'witte' plein, wachtten de vele genodigden op de prins die rond 11 uur zou arriveren. Dit gaat natuurlijk gepaard met enig protocol, maar toch was er binnen dit officieel gebeuren toch nog marge voor emotionaliteit en diep-menselijkheid.
Heel wat politieke figuren hadden plaatsgenomen op de eretribune. Zo vielen onderandere de ministers Kris Peeters, Didier Reynders, Annemie Turtelboom en André Flahaut op. Maar tussen deze VIPs ook Charles Picqué, Sabine de Bethune, Cathy Berckx, en vele anderen..
Onder het publiek waren vertegenwoordigers van joodse verenigingen. En opvallend veel jongeren waren aanwezig.
Ook een aantal Mechelse politici hadden de burgemeester gevolgd naar deze plechtigheid.
Erg stil werd er toen kort maar ingetogen werd geblazen op de shoffar (heiblokhoorn), waarna een ontroerend moment volgde waarbij zes herinneringsvlammen werden aangestoken. Prins Filip, begeleid door een oud-gedeporteerde, kreeg de eer om de eerste vlam te ontsteken, waarna ook andere prominenten volgden, begeleid door een Oud-verzetstrijder, een student, een kind... Op dat moment kon je een speld horen vallen.
Burgemeester Bart Somers herhaalde in zijn speech de woorden die hij ook dinsdag uitsprak op de officiële opening: "Wit is de kleur van de sneeuw, van de rook van de crematoria, maar ook van de hoop..."
Hierna werden erg veel kransen neergelegd bij de gedenkplaat aan de kazernemuuur. Prins Filip legde een grote krans van het koningshuis neer, waarna tal van ambassadeurs, politici en verantwoordelijken van Memoriaal en museum, hen volgden. Een ware bloemenzee kleurde het plein.
Na een getuigenis van een oud-gedeporteerde en een redevoering van de Eerste Minister, die zich verontschuldigde voor het aandeel van de Belgische Staat in deze tragedie, bezochten prins, premier en gevolg het Memoriaal dat nu ook te bezichtigen is voor de gewone bezoeker - alle dagen van de week tussen 10 uur en 17 uur (gesloten op woensdag...)
..
Filmpje van de ceremonie
De cynicus in mij zegt dan: Hoeveel van die "Politieke figuren " waren daar daar dan "oprecht" aanwezig. En hoeveel uit politiek opportunisme??? Even tellen...
Enige bedenking die ik me maakte was dat na de officiële opening van vorige week en nu dit gebeuren, de opening van het gehéél afgewerkte project (plein, memoriaal én nieuw museum) wel een beetje een anti-climax wordt.
In die zin (maar dan ook enkel in die zin) kan ik de commentaar van DanielVO wel enigszins volgen...
Hoeveel maal kan je hetzelde project "officieel" openen?.
Van mij zal je zeker geen kritiek op het initiatief zelf horen. Het belang ervan kan nauwelijks overschat worden.
Toch komt bij het zien van zoveel politieke tenoren op één foto gewoon mijn ingebouwde argwaan naar boven. Zeker als we één maand voor (zogenaamd locale) verkiezingen staan ...
Met alle respect voor de nabestaanden van de Holocaust, maar ik begrijp niet goed waarom Di Rupo zich in mijn naam moest excuseren tegenover de joodse gemeenschap. In naam van het Belgische establishment: ja oké. Maar in naam van alle Belgen?
Heb ik een collectieve schuld aan de deportaties? Zo ja, welke dan? Alsof wij allemaal nog iets goed te maken hebben?
Heeft Di Rupo dat dan gedaan? Ik had begrepen dat hij zich excuseerde voor wat (een deel van) de Belgische administratie/staatsapparaat heeft gedaan.
In elk geval, zelfs als het zo is vervalt het in het niets met de excuses die toenmalige premier Verhofstadt dacht te moeten aanbieden aan Rwanda omwille van de genocide waar geen enkele Belg een rol inhad maar wel Belgische paracommando's omkwamen nota bene.
@Kevin. Die anticlimax waar u (terecht) voor vreest komt sowieso pas na de verkiezingen. Dan maalt niemand er nog om.
We zullen dan nog eens tellen...
...of we kunnen het ook beschouwen als 'smaakmaker' voor ' t nieuwe museum... ;-) Het memoriaal is sterk in zijn sobere zeggingskracht. Veelbelovend (?) voor het museum dat in december opent?
@Omar: "In naam van alle Belgen excuseer ik mij..." klonk behoorlijk collectief ja. Het is zoals je zegt geen alleenstaand geval, maar ik blijf het vreemd vinden waarom de generaties die de oorlog niet hebben meegemaakt steevast in deze schuld moeten worden meegezogen. Leren en reflecteren over de oorlog moet zeker in stand gehouden worden, maar geen collectieve schuld.
@ Henning
Los van de gruwel van zeventig jaar geleden is dit " NU " een grote politieke kermis. Als ze allemaal moesten omvallen wier voorvaderen ergens ...Meer ga ik er niet over zeggen. Nog een ding toch, ik was er toen bij in de jaren veertig.
Awel GL, proficiat dat u er bij was. En voelde dat voor u ook als 'grote vakantie', zoals voor uw vroegere voorzitter-voor-het-leven? Of behoort u niet tot diegenen "die allemaal moesten omvallen wier voorvaderen ergens......."?
@Omar, Belgische (en internationale) verantwoordelijkheid in Rwanda toch niet zo snel wegwuiven. Lees eens dit interessante artikel.
Niet dat ik me niet bewust was van de historische context maar interessant artikel - bedankt.
Wel, A noniem, waar ik niets vanaf weet daar zwijg ik over. Capito ?