(foto's: Jan Smets)

Er zijn zo van die mensen die een onuitwisbare indruk op je maken...  Niet omdat ze het grote woord voeren, of omdat ze ronkende titels weten te verzamelen..., maar gewoon omdat ze 'zijn' wie ze zijn.  Willy Van Aerschot was zo iemand: een Mechelaar om graag te zien.  Een rustige man, bedaard in spreken en zijn - en toch een sterke persoonlijkheid; sociaal en maatschappelijk geëngageerd. 

'Was'...   Want hij is niet meer.  Gisterenavond kreeg ik een telefoontje van zijn dochter Annemie - een goeie vriendin van mij.  Alsof hij niemand tot last wou zijn, is hij nog vrij snel en onverwacht vertrokken naar 'elders'...

Ik had hem nog een pint beloofd - amper een maand geleden.  "Willy, het zal voor een andere gelegenheid zijn... ergens, wie weet waar..."

Het 'deed' me wat, dat telefoontje van Annemie.  Ik wist dat Willy ziek was.  En het was ernstig.  Maar niemand die had verwacht dat het afscheid zo plots zou zijn.

Vorig jaar had ik hem gefotografeerd.  Hij zat er rustig - 'oep z'n gemakske' te genieten van zijn biertje op zijn geliefkoosd terras.  Café Antverpia, op de hoek van Korenmarkt en Adegemstraat.  Stil genietend, en de omgeving gadeslaand...  Helemaal zoals hij was.  Ik vroeg of ik van hem een portret mocht maken.  Wat later selecteerde ik de foto om hem op te sturen voor de fotowedstrijd van de Korenmarkt die toen helemaal in heraanleg was.

Ik was het voorval bijna vergeten, toen ik enkele weken geleden het bericht kreeg dat ik juist met deze foto de hoofdprijs gewonnen had!   Natuurlijk voelde ik me vereerd toen ik de uitvergrote foto van Willy opgehangen zag.

Toeval wilde dat bij de uitreiking van de prijs,  amper enkele meters verder, Willy wéér zat.  Weer op zijn vaste stek, met z'n biertje. 

Ik haalde hem erbij - blij als ik was.  Ik wou Willy mee laten genieten.  Hij poseerde wat graag naast de foto.  En ik beloofde hem te trakteren de volgende keer als ik hem zou zien...  Want het was toch maar dankzij hem dat ik de prijs gewonnen had.  Hij toverde een stille glimlach op het gezicht.  Wisten we toen veel...

Had ik het maar gedaan...

Het was 6 juli.  Eén maand geleden. Héél erg kort daarna is hij ziek geworden.

Gisteren kwam dat het nieuws dat Willy gestorven was.  77 jaar.  Dinsdag wordt hij begraven - in 't Kranske, in de 'Hanswijkenhoek' van waar hij afkomstig was.  We zullen hem missen.  Zijn familie, zijn vrienden van de Mechelse seniorennvereniging 'de Grijze Panters' waarvan hij voorzitter was, en de vele mensen die hem graag hebben gezien...

Willy: een gewone buitengewone Mechelaar - een man om nooti te vergeten.  Ik zag hem zo vaak wandelend in de binnenstad - Ik zag hem zo vaak op het terrasje van den Antverpia...  Een wuivende hand - een minzame glimlach... 

Ik voel me er een tikkeltje weemoedig bij worden.  De foto zal ik blijven koesteren.  En telkens als ik voorbij de Antverpia zal fietsen zal ik onbewust mijn hoofd draaien.  Maar hij zal er niet meer zitten.  En toch...

Ik had hem een pint beloofd.  "Willy: elders - wie weet waar en wanneer -  maak ik mijn belofte waar.  We zullen wel zien.  Maar beloofd is beloofd. "