Vrijdagavond 24 augustus, terwijl Vis-Pop in volop bezig was aan een topeditie, speelde in de Mechelse Jazzzolder Mechelaar Chris Joris samen met Laurent Blondiau en Jean Demey. Samen vormen zij het Chris Joris Trio. Op papier speelt multi-instrumentalist-percussionist Joris percussie en drums, maar dat werd vrijdag evengoed saxofoon, klarinet en piano. Blondiau “kan alleen trompet spelen” volgens Joris, maar ook zijn pianospel was dik in orde en Jean Demey ruilde de contrabas soms in voor blaasinstrument.

Het trio vergaste de aanwezigen op een aparte en unieke muzikale reis. Uniek want er werd volop geïmproviseerd.

“Ik heb allemaal instrumenten uit de kast gehaald waar ik eigenlijk niet op kan spelen” grapte Joris, “en ik heb ook een piano meegebracht want honderd jaar geleden speelde ik piano”. De toon was gezet. Improvisatie hoeft niet saai, technisch of ontoegankelijk te zijn, humor is op zijn plaats. “Het wordt vrije muziek, al maakten we natuurlijk wel enkele afspraken” vertelde Joris, “voor de rest is het pure onzin”. En die onzin klonk dus erg goed...

Joris op triangel, Blondiau die met een trompet, behalve dat wat we van trompetspelen kunnen verwachten, zoveel meer deed, ook met het mondstukje van die trompet. Demey strak op contrabas. Dan Joris op drums, tamtam of een instrument waarvoor we niet zouden weten hoe dat héét, dan weer een ander instrument, ... of Joris die ging beatboxen... zo ging het de hele tijd. Een thema werd ingezet door een van de drie, de andere twee pikken er moeiteloos op in en alles klonk bijzonder organisch. Dan weer plots een andere invalshoek en opnieuw vertrokken...

Doorheen de set werd zowel melancholie als weemoed opgeroepen en dan waren er weer swingende ‘conventionele’ – zo je wil – jazzzmomenten. En vaak was het ook gewoon ‘plezant’. Chris Joris zette een boompje op over absurde kunst. "Kijk, ik schilder zelf ook. Een schilderij van een blauwe stoel met een typemachine erop dat een hele bladzijde nodig heeft, neen, dan ben je verkeerd bezig. Wij maken voor jullie dat schilderij met die blauwe stoel..."

Joris’ pianospel klonk trouwens bijzonder goed om dat honderd jaar niet meer te hebben gedaan.

De eerste set duurde iets langer dan gebruikelijk maar je kunt dan moeilijk om stipt een afgesproken uur stoppen als je de muziek terplaatse uitvindt. Na de pauze kregen we nog meer moois, of zoals Joris het verwoorde “En nu zullen we... meer onzin brengen”. Met opnieuw een showcase van muzikaal vernuft. Erg knap was de passage die enorm orientaals klonk, iets waar je bij Joris wel vaker op getrakteerd kunt worden. Ook nu dus. En ook nu werden instrumenten weer ingewisseld met het grootste gemak.  Op gegeven moment speelde Blondiau met twee trompetten tegelijkertijd: waauw!

De set was minstens even boeidend als de eerste maar leek korter. Het publiek wilde toch meer en het trio was tot een bis te overhalen. Joris tot een bekende in het publiek: “wil jij piano spelen, kom maar”. De man verscheen ten tonele en installeerde zich achter de drumkit. En het was... Dré Pallemaers! Het resulteerde in een prachtige finale en het smaakte naar veel meer!

Pallemaers kunnen we alleszins binnenkort terug aan het werk zien, tijdens de Jazzzathome-avondvoorstelling in de schouwburg op 16 september, samen met Frank Vaganée, Bert Joris en Jos Machtel.

Een mooie muzikale reis was het, vrijdagavond. Een vrijdag in Mechelen waarop kiezen verliezen was en een mens kan niet overal zijn. Soms zou een muziekliefhebber zich willen kunnen klonen om àlles te beleven...

tekst: © Markec
visual: © Kris Vanderstraeten - Jazzzolder
(smartphone foto : © Markec - louter  ter illustratie, kwaliteit is allesbehalve)