Allesbehalve jazz op het programma bij de Jazzzolder, vrijdagavond 10 augustus. Heu? Jawel: Buckwood Mojo trakteerde een goed gevulde jazzzolder op een flinke portie blues. De geest van Bo Diddley waarde met momenten rond en de invloed van levende legende Canned Heat was ook omnipresent tijdens deze goedgesmaakte bluesavond ...

De bandnaam verraadde het eigenlijk al. Buckwood Mojo pakte uit met potige blues met veel rock ’n roll-injecties, swing en boogie in de beste Canned Heat-traditie.

Zanger Hans Deboeck beloofde het Mechels publiek een reisje doorheen de blues met in de eerste helft een akoestische set en na de pauze zouden ze elektrisch gaan. Met ‘Boogie Man’ was het meteen raak: een sterke groove (ja, dat kan ook perfect akoestisch hoor!), knappe pianopartijen (Diane Bruyndonckx), mondharmonicageweld - of is dat ‘bluesharpgeweld’ - van de bovenste plank (Leo Dresseleers) en de subtiele percussie op het wasbord (Jan Van den Eynde). Jan Carels’ ingetogen gitaarspel, de contrabas (Louis Decat) zorgde voor een soliede ruggengraat. En Deboeck die zich als uitstekende blueszanger manifesteerde. De groove van ‘Boogie Man’ deed met momenten een beetje aan die van ‘Baby please don’t go’ (in 1935 eerst uitgevoerd door Big Joe Williams en gecoverd door zovelen) denken.

‘So In Love With You’ lonkte naar rock ’n roll. Geweldig gitaarspel van Jan Carels en diens rode guitar (three cords & truth?) afgewisseld met meer bluesharp van Dresseleers. En dat kunstje werd overgedaan bij ‘Too Late’ en ‘Damn You’re Right’. Dan: “ok, it’s rumba time” en een swingend ‘Walkin’ to my baby’ volgde. Heel erg sterk was ‘Too Many Drivers (at the wheel)’ en ‘Cryin’ for my baby’ moest niet onderdoen. Bij de laatste song voor de pauze werd het leitmotiv afwisselend gespeeld door piano en gitaar: knap!

Na de pauze kwamen enkel toesteniste Diane Bruyndonckx en percussionist Jan Van den Eynde op en wat volgde was een fijn duel tussen piano en drums . “He, dat is den huckle buck”, fluisterde Marc De Witte jullie verslaggever toe. En ja, dat kon je er zeker in horen! Na het instrumentale duet mochten ook de andere bandleden weer meedoen. “Nu mag het wat steviger, de stoeltjes hebben we weggezet ook en we gaan verder op onze tocht door de blues” aldus Hans Deboeck en de band voegde de daad bij het woord met een potig ‘Losing Ground’. Great vibes en puike gitaar- en bluesharpsoli. Deboeck beloofde ons "blues uit Schotland" en een meer dan geslaagde cover van Van Morrisson’s ‘Moondance’ volgde. Deboeck maakte wel een klein geografisch foutje want Van komt uit Belfast en dat is Noord-Ierland. Alleszins Buckwood Mojo zette een sterke variant van Van Morrissons’ ‘belfast blues’ neer. Respect!

In ‘Louisiana’ was de geest van Bo Diddley heel erg aanwezig, zij het niet heel uitgesproken. Jan Carels mag gerust nog méér 'full power' gaan met dat gitaarspel! Erg genoten van het stevig rockende ‘Who Do You Do’ en het Canned Heat-esque ‘Deep Blue Feeling’: boogie! Met ‘All Cried Out’ en de de theme song ‘Buckwood Mojo’ werd besloten in stijl. “Elf uur tijd om te stoppen, maar ge moogt ons allemaal nog ene betalen seffens in de bar” zei Deboeck. Aanhoudend applaus dus: “allez, nog éne dan” en de bis die we kregen was ‘Great Big Kid’ of flinke rock ’n roll om te besluiten...

Of de band vele traktaties kreeg is julie verslaggever niet bekend, felicitaties ongetwijfeld - hopelijk! -  wel want dit was een aardige portie blues rock. Zes uitmuntende muzikanten én de juiste vibe en blues feel.Punt!

Misschien iets om te programmeren op Wespelaar Swing, het bluesfestival dat volgend weekend alweer aan zijn 25ste editie toe is. Er waren mensen van Swing aanwezig, dus misschien volgend jaar Buckwood Mojo op de affiche? Doén!

verslag: © Markec
visual: © Kris Vanderstraeten - Jazzzolder