Intens en innemend, overweldigend en bevreemdend, ontspanning met inspanning. Maar ook een heuse trip: maar “méézijn” was wel een voorwaarde bij de experimentle jazz van Octet Red. En dan was het nog vrijdag de dertiende. Maar Octet Red wist zeker te bekoren met hun niet altijd makkelijke muziek, vrijdagavond 13 juli in de Jazzzolder.

De acht muzikanten van Octet Red komen uit verschillende muzikale achtergronden. En dat merk je dan ook in de sound: een fraaie melange van jazz (ha ja!), indie- en postrock en een snuifje wereldmuziek. Op mijn notities lees ik "X-Legged Sally meets Godspeed You! Black Emperor", maar dat omschrijft maar half de gedurfde sound van Octet Red.

Octet Red verzorgde vrijdag een apart en ingenieus concert. Geen makkelijke hapklare kost, er was wat inspanning nodig bij de ontspanning, aandacht en alertheid ook. Er gebeurde ook  zoveel: de composities hadden stuk voor stuk een erg aparte structuur en opbouw. En het vergde dus wel wat van de toeschouwer. Maar eens je mee was, was het fijn toeven in het universum van Octet Red.

Chaos, kakofonie en toch weer nét niet. Alles had zijn functie en alles viel ook op zijn plaats en in de plooi. Gitaarwerk met weerhaakjes, soms ingetogen en soms voluit; wat Ben Sauzerau deed was opmerkelijk. Maar ook met euphonium (Niels van Heertum), klarinet (Frans van Isacker), Franse Hoorn (Rozanne Descheemaeker), tenorsax (Gregor Siedl) en cello (Annemie Osborne) werden wonderlijke dingen gedaan. De strakke ritmesectie bestond uit contrabassist Mike Delbaere en een – alweer (nvdr. Ook bij de vorige optredens diende ter elfder ure een andere drummer gezocht) – 'gelegenheidsdrummer', die zich met verve van zijn taak op inventieve percussie kweet.

Ja, het was wel wennen aan wat Octet Red deed. Maar het experiment smaakte zeker. Al was die pauze toch welkom: alles wat laten bezinken, een beetje bekomen om klaar te zijn voor meer moois.

Bij sommige composities kon je zonder veel moeite een fraaie film verzinnen bij andere was het vooral een kwestie van je laten meevoeren. Enorm genoten van het meeslepende, innemende en soms ook hyperkinetische ‘Luc Besson Est Un Con’, een compositie van Ben Sauzereau. Maar ook ‘Doof’ en ‘Koraal 2’, met sterke saxsoli, schijnbaar onbesliste drums, een fijne gitaarsolo en de strakke bas van Mike Delaere als ruggegraat. Of het met momenten weemoedige ‘Probability Cause’. En dan mag het cabaretesque, melodramatische ‘Mr. Smith’ (als het zo heet toch), met de lotgevallen van Mr. en Misses Smith, het enige gezongen nummer in de set, niet vergeten worden...

Knap was het.

Liefhebbers van ‘moeilijk in een hokje te plaatsen’ muziek waarbij grenzen verkend worden, of, als je dan toch moet vergelijken met of refereren naar, fans van X-Legged Sally, avontuurlijke muziekliefhebbers, moeten deze Octet Red bij een eerstvolgende gelegenheid zeker eens gaan ontdekken.

tekst: © Markec
visual: © Kris Vanderstraeten - Jazzzolder