Een fel gesmaakte Metalen Hoogmis op zaterdag 30 juni, de wederopstanding van Fence zondag 1 juli, Jazz, vette en kapotte beats, alternatieve rock in al zijn façetten, ... Aan keuze weerom géén gebrek op deze zevendertigste editie van de Dijlefeesten. Met behalve het hoofdpodium op de Vismarkt twee nieuwe podia; de Kamikaze Stage op de Melaan (Drabstraat) en een Jazzpodium op de Zoutwerf én een veelheid aan bands en stijlen. Indie, post rock, hiphop, jazz en metal. Het bleek een schot in de roos. Het aanbod was erg goed: waarom dus naar Werchter gaan als je in je eigen thuisstad zoveel goeds kunt vinden en ontdekken?

Zaterdag en zondag trok jullie verslaggever op pad. Dat betekent natuurlijk wel dat bands zoals Erik Bogaerts Trio, Mojostar en Creature With The Atom Brain die vrijdag speelden niet ‘gecoverd’ kunnen worden, maar het gerucht gaat dat die drie erg goed waren. En op zaterdag en zondag was kiezen dan weer verliezen. Daarom en sowieso heeft dit overzicht ook niet de pretentie van volledig te zijn. Andere festivalgangers kunnen bij de reacties gerust aanvullen!

Het nieuwe Kamikaze stage op de Melaan trok zaterdag resoluut de kaart van de zware metalen. Dat de affiche sterk was, bleek ook aan de goede opkomst, met ’s avonds een gezellige drukte en veel dansende, moshende en skydivende lijven.

Dead End Sin beet zaterdagmiddag de spits af en toonde zich een waardig antwoord op The Haunted, of dan toch met hardcore-jasje aan.

Black Vulture zorgde al meteen voor een eerste hoogtepunt van de zaterdag. Het viertal heeft duidelijk goed geluisterd naar Metallica, Machine Head en Black Label Society maar ook naar Black Sabbath en bracht dat goed op smaak met met aanstekelijke groove metal. De overall band sound zat goed en strak, met een opvallend hechte ritmesectie. Het stemgeluid van zanger/gitarist Yannick Willems, doe erg aan dat van James Hettfield denken. Maar Willems is wel stemvaster dan de Metallica-voorman. Pluspunt was ook het gitaarwerk van lead-gitarist Stéphane, broer van Yannick.

Vooral de gloednieuwe EP ‘Book of Lies’ werd gepresenteerd, aangevuld met alweer nieuwe nummers. We onthouden vooral ‘Aftermath’ , ‘Book of Lies’, ‘Martyr’ en ‘Aftermath’. Alleszins: sterk!

Het Leuvense jeugdige Prematory zette een verdienstelijke thrash-set neer, die duidelijk een ode aan hun grote voorbeelden was. Het kan allemaal nog een ietsje beter maar hier zit sowieso veel potentieel. Het gitaarwerk van Joeri Van de Schoot was behoorlijk indrukkwekkend en zanger Simon Duson geniet onze sympathie, trots zijn Dio-t-shirt dragende.

‘No rest for the wicked’. Battalion deelde een aantal ferme mokerslagen uit met hun uitgepuurde no nonsense death metal. We zouden het geweten hebben. We hébben het geweten! In our face it was! De Melaan daverde ei zo na op haar grondvesten.

Trouwens vreemd dat Kabul Golf Club niet op de Melaan stond. Het was de Vismarkt die de teringherrie in ontvangst nam, wel het soort teringherrie waar we speciaal voor 'buitenkomen'. Enfin: geniaal lawaai.

Het duo Knalpot, ook op de Vismarkt, had een hoog ‘close but no cigar-gehalte’. Je hoorde, flarden Fennesz en zelfs, met wat goede wil, The Neon Judgement bij momenten. Maar ons kon het niet overtuigen en knallen dat deed het niet.

Van knallen gesproken. Op de Melaan trad ondertussen het Italiaanse Hyades aan. Het vijftal heeft als levenswijsheid “Thrash first, work later”. En dat demonstreerden ze dan ook met brio. Dit was thrash metal van de hoogste plank, verrassend edelmetaal. Liefhebbers van Exodus, Overkill of Anthrax werden op hun wenken bediend: er werd gethrashed dat het een lieve lust was.

Zanger Marco Colombo bleek een uitstekend volksmenner en kreeg zonder veel moeite iédereen mee. Dit was een heus feest voor menig metalhead, met een geweldige spontaan onstane mosh pit incluis, of wat had je gedacht? Veni, vidi, vici: dat gold voor Hyades. Zeker weten. Ze hebben er na zaterdag vast een pak fans bij, zeker die moshende heren en dames met hun Overkill-t-shirts en die van andere thrash metalbands. Wedden?

En ook de afsluiter van Melaanpodium was memorabel: Cowboys & Aliens. Neen, we verstonden geen letter van de ééntalig West-Vlaamse bindteksten van de zanger, steevast gevolgd door een dan weer overduidelijk “For fuck’s sake!”, maar hun set was wel enorm intens, innemend en al even strak als hyperkinetisch, zo hyperkinetisch als de frontman zelf. Hard Rock ’n Roll zonder genade en ultraluid. En we zullen de Schauvlieghe-opmerking achterwege laten. Voor deze keer dan.

Na de ‘megamosh’ van Hyades werd dus opnieuw een feestje gebouwd op de Melaan. Afgesloten op de Vismarkt, al dient toegegeven dat Addison Groove aan ons actieve gehoor ontsnapte...

Op zondag werd op de Zoutwerf al om 14 uur gestart met de Boogaleo Band, een project rond saxofonist Leo Teughels die je ook in de groepsnaam ontdekt. Dit klonk erg goed, en bleek ideaal om de zondagnamiddag mee te starten. De ingrediënten waren soul-jazz en funky stuff met véél sax en een zalige hammondpartijen.

Wat volgde was iets experimenteler; het trio ROOT serveerde een met triphop gekruide schotel van fusion en jazzrock, afgewerkt met een scheut psychedelica. Geniaal was hoe ze stiekem een ABBA-cover in de set hadden verwerkt, net nadat gezegd werd “we spelen vooral eigen werk”. Net toén weerklonk, “Money Money”. Super!

Tijdens de bisronde van ROOT was het haasten naar de Melaan want daar stond rockabilly geprogrammeerd. The Baboons brachten aanstekelijke (h)eerlijke rockabilly zonder franjes maar met grote oprechtheid. Hier en daar werd gedanst en de cd- en t-shirtverkoop tijdens en na het optreden liep als een trein. Ook tenhuize Markec ligt de cd ‘Back Scratch’ klaar om beluisterd te worden.

Op de Melaan volgden toen nog Engel, PT Allstars en Halve Neuro, maar wij kozen voor de Vismarkt. Dé ontdekking zondag was daar BRNS uit Brussel. Deze jeugdige multi-instrumentalisten pleegden opgefokte zalige post- en mathrock met mooi harmony vocals, percussie alom, véél percussie en ... geweldige vibes. Dit was behalve technisch/muzikaal knap ook bijzonder aanstekelijk en smaakte absoluut naar meer.

Sir Yes Sir werd met veel poeha aangekondigd, mede door de aanwezigheid van duizendpoot Tijs Delbeke wellicht. Muziektechnisch was dit zeker in orde, maar deze bij dEUS en Mauro aanschurkende sound bracht niet echt een ‘hé!’ of ‘wow’-gevoel teweeg. Maar misschien was er nog de het nagenieten van BRNS of het wachten op Fence dat parten speelde.

Na zes jaar helemaal niets meer is Fence anno 2012 weer helemaal terug. Met een nieuw uitstekend album waren de verwachtingen voor de doortocht van de ‘Vlaamse Pavement’ meer dan hooggespannen. Dat en de herinnering aan hoe fijn die beatleesque indierock klonk, toen.

Gelukkig werden alle hoge verwachtingen werden moeiteloos ingelost en het optreden van Fence was genieten van a tot z. De heren hadden er zin in, en deden ferm hun best. Geholpen door een fraaie collectie liedjes in een setlist die goed ballanceerde tussen gloednieuw en ouder werk sloten de heren de zevendertigste Dijlefeesten in stijl en grandeur af. Fence – EK Voetbal: 2-0 (Italië speelde tegen Spanje die avond).

En zo stonden de Dijlefeesten, behalve van variatie en vernieuwing, én een metalen hoogmis, ook in het teken van de heropstanding van Fence!

De Dijlefeesten zijn duidelijk nog lang niet aan het einde van hun latijn en zitten op goede koers. Benieuwd naar wat de organisatie ons volgend jaar zal voorschotelen aan (her)ontdekkingen. Het aftellen kan nu alvast beginnen!

Verslag en foto’s: © Markec