(foto's: Jan Smets)

Het was zo'n heerlijke, deugddoende, hartverwarmende dag...

zo'n lentedag met zomerallures...

een lentedag die boven zijn stand leefde...

een dag die je gewoonweg blij maakt...

...zo'n dag waarop je iedereen wel leuk vindt...

en is dat nu nét niet het sleutelwoord van de campagne die werd opgezet tegen racisme en discriminatie?

Natuurlijk loopt er héél wat fout in onze samenleving, in onze stad...

...natuurlijk kan het geluk zo voorbij zijn - met één vingerknip...

maar vandaag heb ik Mechelen ontmoet in al zijn diversiteit...

en ik kreeg er een warm gevoel bij...

toeval?

of is er geen toeval in het leven?

ik zag lichtjes schitteren in de ogen van zovele kunstenaars-met-beperkingen..., vandaag bijeengekomen in onze stad om zich (creatief) uit te leven...  Beperkingen?  vergeet het! 

ik had een ontmoeting in de moskee Al Buraq voor een kranteninterview - en ik had een hoopvol gesprek, over dromen en samenleven....

een praatje in de tuin met de buurvrouw, over koetjes en kalfjes...

en ik maakte m'n derde deeltje klaar in de miniserie over de laatste gasthuisnonnen - een verhaal van doodgewone, maar bijzondere vrouwen...

een meisje met het syndroom van Down, een Assyrisch koppel, een Vlaamse zuster, een Marrokaans Imam...  ze wandelden door m'n dag vandaag...

en ik zag in de Stadsschouwburg theater Stap aan het werk, waar weer diezelfde mensen met een beperking ,samen met andere acteurs op de planken stonden om een beklijvend stuk te brengen over de thematiek 'kinderwens'...  Om stil van te worden...

en ik had een ontmoeting met vrienden - zomaar op een lenterig terrasje op de Vismarkt...

Mechelen?

Mechelen vindt iedereen leuk zonder onderscheid...

Utopie?

Het kan!

Maar je moet het toeval soms een handje helpen...