(foto's: archief en Annemie Van Aerschot)
'Het Weyneshof' in Rijmenam is een begrip. Ontelbare Mechelse kinderen hebben hier dé tijd van hun jeugd beleefd. Dit jaar viert de vzw Speelplein en openluchtinrichtingen van Mechelen' haar vijfenzeventigste (!) verjaardag. En dat zullen we geweten hebben! Daarom zoem ik graag in op de geschiedenis van deze werking, én ik stoffeer het graag met een drietal getuigenverslagen...
De vzw werd dus in 1937 opgericht - en da's best een flinke poos geleden. Het hoofddoel was om de volksjeugd van Mechelen van de straten te halen, en voor hen een toffe vakantie te organiseren. Hiermee volgde onze stad de tendens van andere grote steden die zoiets hadden opgezet.
Het begon allemaal klein, en na een rustige start met enkele bescheiden werkingen, onderandere in het Papenhofke, startte E.H Arthur Dockx na de oorlog, in 1947, met een speelpleinwerking op het Colomadomein, dat toen nog behoorde aan de Dames de Marie. En da's de eerste keer dat ik hiervan hoor..., ook al ben ik dan een geboren 'Hanswijkenhoeker'... Leuk om dit stukje geschiedenis van mijn wijk nu te kennen. De zusters van Coloma zorgden 's middags voor een warme maaltijd voor de kinderen. En..., deze traditie wordt nu nog steeds voortgezet.
(foto uit jaren '50 met een jonge E.H.Dockx en vele kinderen. Wie heeft meer info hierover?)
Enkele jaren later, in 1950, werd een belangrijke stap gezet. Toen werd het domein Weyneshof, dat al enkele eeuwen toebehoorde aan de adel, in Rijmenam aangekocht. Dit schitterende, in de mooie natuur gelegen domein, zou voortaan dé stek worden voor de speelpleinwerking. Maar Rijmenam ligt natuurlijk een eindje weg van de Dijlestad. Dé oplossing was het inleggen van een busdienst tussen Mechelen en het speelplein. En ook in deze traditie is nog steeds geen verandering gekomen. Nog altijd leggen de kinderen het traject af met de bus.
In 1983 kwam E.H.Dockx m het leven in een auto-ongeval. Het Weyneshof verloor met deze man zijn bezieler die de speelpleinwerking maar liefst 35 jaar geleid had. Maar gelukkig stond de opvolging klaar in de coulissen, en zijn werk werd voortgezet.
(archieffoto uit jaren vijftig...)
Binnen het speelpleinwerk nam Weyneshof steeds een belangrijke plaats in. Immers - het is op dit domein dat in 1970 de eerste cursus voor speelpleinmonitor werd gegeven door de Nationale Dienst van Openluchtleven.
In de jaren '70 begon men op het speelplein te experimenteren met andere vormen van spelen. Zo onstond het begrip 'instuif', waarbij aan de kinderen verschillende keuzeactiviteiten worden aangeboden. Dit evolueerde naar een 'open speelaanbod'. De kinderen kunnen zélf kiezen uit activiteiten die worden aangeboden door ervaren speelanimatoren. Kampen bouwen, go-carts-races, knutselen... Je kan het zo gek niet bedenken, of het wordt allemaal gedaan, daar in die bossen van Rijmenam.
(foto: Annemie Van Aerschot)
Elk jaar vinden zowat 700 verschillende kinderen van onze stad en omstreken de weg naar het speelplein. En dat is wel een groot succes. Wat mooi is, is het feit dat de werking gedragen wordt door vrijwilligers. Elk jaar geven zowat 80 animatoren, 20 keukenvrijwillgers en 10 bestuursvrijwilligers het beste van zichzelf om de Mechelse kinderen een onvergetelijke vakantie te bezorgen. En dat verdient een pluim - een grote pluim!
Annemie Van Aerschot - wijk-en leeftijdsgenoot, is al jarenlang een grote fan van het Speelplein, en ze kan er moeilijk over zwijgen. Daarvan kan ik getuigen. Al jaren zet ze zich sterk in voor de speelpleinwerking. Ze zou het voor geen geld van de wereld willen missen.
(foto: Jan Smets)
"Ik nam deel aan de monitorencusus in 1974 en was moni, daarna hoofdmoni, later cursusintructor tot 1985. In 1993 stapte ik in de keukenploeg, en dat doe ik nog altijd. Het Weyneshof... wat is de charme er van? Het is zo'n schitterende bosrijke omgeving met mooie terreinen, dat zowel veilig is, als inspirerend werkt. Geweldig is het dat al zoveel jaren telkens opnieuw een toffe ploeg gemotiveerde monitoren klaarstaan met een meer dan stevig spelprogramma én een lekkere warme maaltijd en vieruurtje... Ik heb zo'n fantastische herinneringen aan de 'themadagen' waarbij een heel plein met tweehonderd kinderen, en soms meer, beschilderd en verkleed als zigeuner of circusartiest, zich uitleefden... tot in de bus die hen weer naar huis bracht..."
Sofie Pepermans is van de generatie van mijnoudste dochter. Ze is 24 jaar, en ging een aantal jaren mee als monitrice. Ook zij vertelt met enthousiasme over haar ervaringen:
(foto: Sofie Pepermans)
"Ik was net 16 jaar toen ik als animator aan de slag ging op het speelplein Weyneshof! Een vriend van me vertelde mij dat er voor die week nog animatoren te kort waren, en vermits ik graag met kinderen werk en speel, nam ik de bus richting 't Weyneshof. Die week werd al gauw een hele speelpleinzomer, en zo'n zes jaar lang trok ik als animator en later ook als hoofdanimator in de zomer naar het speelplein! Naar die zomers keek ik steevast uit. Ik had naast mijn vrienden daar, fantastisch veel speelruimte om spelletjes uit de dokteren, lekker te eten en veel speelmogelijkheden en materiaal. 's Avonds op de busrit naar huis, kon ik er echt van genieten om te zien hoe onze jongste speelvogels één voor één in slaap vielen. Dat gaf me een gevoel van voldoening: deze kinden hadden écht gespeeld!
Iets wat ik me altijd zal herinneren was het 'prinses FIE-ona spel. Het was een bosspel dat ik met de broers Bossuyt had uitgewerkt. Ik speelde de prinses en werd ontvoerd. De kinderen moesten me via opdrachten dan terugvinden. Wanneer ik tijdens de voorstelling dan ook echt 'ontvoerd' werd, waren de kinderen vastbesloten om me terug te vinden. Dit spel sloeg zo aan dat we het drie zomers lang in variaties hebben kunnen aanbieden! Ja, Weyneshof - zoveel mooie herinneringen... Ik denk met heel veel vreugde terug aan die periode..."
Frans De Wachter heeft al heel wat watertjes doorzwommen met de speelpleinwerking. Als geen ander weet hij dan ook wat te vertellen over Weyneshof...:
(foto: Jan Smets)
"In april 1973 heb ik samen met onderandere Frank Van der Auwera en Roland Straetmans, op Weyneshof, de cusus 'speelpleinmonitor' gevolgd, en meteen levenslang gekregen. Eerst een tiental jaar als monitor actief geweest, elf jaar cursusgever, en nu toch al een hele tijd bestuurder, waarvan acht jaar voorzitter. De sterkte van het speelplein is het enhousiasme van een grote ploeg vrijwilligers die mekaar door de jaren heen opvolgt in allerlei taken - van monitor tot secretariaatsmedewerker, van pleinleider tot keukenpiet, van materiaalmeester tot bestuurder... allemaal op vrijwillige basis rond een zelfde visie en idealisme. Niet alleen tijdens de zes weken speelplein, maar gans het jaar door: voorbereidingen, onderhoud van het domein, groepsactiviteien, enz...
Ook de sociale taak die van in den beginne in de statuten stond ingeschreven en nog altijd een leidraad is voor de werking: voor-en na-opvang, sowieso kinderopvang tijdens de vakantieperioden, het SNEL-project (taal voor nieuwkomers), sociale tarieven, contacten met OCMW e.a., en...als één van de weinige of zelfs énige speelplein in Vlaanderen dat nog elke dag een vers klaargemaakte warme maaltijd aan de kinderen geeft, is een sterk punt van onze speelpleinwerking.
Maar ik denk ook aan het 'vrije spelsyteem', dat erg confortabel en inspirerend is voor de kinderen. Ze kunnen zich op het domein in de vrije natuur ook wat huis en wat vrij voelen, en gans de dag kiezen wat ze spelen, en met wie en waar...
Ik heb zo'n goeie herinneringen aan veel van die kinderen. Ook aan die groep van 13-14-jarigen - die niet altijd zo'n 'goeie naam' hebben. Maar ik beleefde er wel schitterende weken mee. Sommige van die gasten kom ik nog tegen en het is tof om dan nog een babbeltje te kunnen doen. Maar ik heb ook goeie herinneringen aan de vriendschap, de creativiteit, het samen-gaan voor eenzelfde doel met een hoop jonge mensen. Of de weken logeren op 't Weyneshof om cursus te geven, met lievevrouwebeelden in bed, opgespannen knikkervallen waar we zelf in trapten met onze houten kop 's morgens... En nog altijd: élke keer dat ik op het domeinn kom, wordt ik verzagdigd door positieve energie. Al die energie die generaties jongeren, ouderen en kinderen op het domein loslieten, hangt er nog altijd, en beïnvloedt op zijn beurt wie er op het domein rondloopt."
Ik luister met plezier naar Annemie, Sofie en Frans. Ze zijn werkelijk doordrongen van de Mechelse speelpleinwerking Weyneshof...
Dit jaar viert het Weyneshof zijn 75ste verjaardag. Op zaterdag 21 juli worden de deuren van het speelplein een ganse dag opengezet voor ouders, kinderen en (ex)vrijwilligers. Meer info volgt later op www.weyneshof.be.
En op zaterdag 1 september wordt een fuif georganiseerd voor alle vrijwilligers van vroeger en nu. Wie zijn ouwe speelpleinvrienden nog eens wil terugzien, moet beslist zijn of haar gegevens doorgeven: 75jaar@weyneshof.be, zodat je in de mailinglijst terechtkomt...
Weyneshof is ook op zoek naar documenten, foto's en getuigenissen om te kunnen inscannen (dus: je hoeft ze niet zomaar af te geven...). Geef ze door op 75jaar@weyneshof.be
(foto: Annemie Van Aerschot)
Ik besluit graag met de woorden van Frans De Wachter:
"75 jaar speelplein kan je niet alleen: we zijn steeds omkaderd geweest door allerlei instanties, die achter de schermen allerlei steun hebben geboden: het bisdom, de stad Mechelen, de gemeente Bonheiden, NDO (nu VDS), private bedrijven, goeie leveranciers..., meestal naamloos gebleven mensen, maar waar we konden op rekenen als het nodig was. Van busvervoer tot lagekostleningen, inhoudelijke ondersteunign, voeding aan sponsorprijzen, ... Het is belangrijk als grote organisatie een degelijk netwerk te hebben waarop je kan terugvallen als het nodig is. Hierin moet je als bestuur investeren en dit moet je onderhouden. Een belangrijke, maar nogal onderschatte opdracht.
Zonder ook maar enige afbreuk te doen aan de inzet van wie dan ook, de een meer dan de ander, slapeloze nachten incluis, heb ik een mateloze bewondering en waardering voor die mensen die er dag in dag uit, mee bezig zijn, meer dan wie ook. En dan denk ik in de eerste plaats aan onze opeenvolgende bestuurders, wiens leven voor een zeer groot deel in het teken stond van het Weyneshof: E.H.Arhur Dockx, Guido Vandeneede, Alain Noez en nu Johan Cornière. Zij droegen of dragen de grootste rugzak, waar we allen met de speelpleinwerking inzitten. Het werd hen wel niet altijd in dank afgenomen, maar ze hebben het plein wél gemaakt tot wat het nu is!"
Gelukkige verjaardag Weyneshof!
Hallo,
we zijn in ons gezin opgegroeid met de Speelpleinen. Reeds van toen de speelpleinen nog in Coloma waren, ging ons moeder, Roza Alpaert, met Dhr. Docx al mee om de keuken te bemannen (eerder bevrouwen)... En de kinderen gingen ook mee, zelfs in een reiswieg (die je niet moet voorstellen zoals die nu zijn).
De verhuis naar Weynishof hebben we dan ook meegemaakt en zelf heb ik nog herinneringen aan het aanbouwen van een keuken- en afwaslokaal .
We doorliepen alle afdelingen van het speelplein : als kleuter, kind, en rond 12-13jaar had men nog geen uitgebouwde werking. Dus konden we - samen met de kinderen van andere medewerkers- toegevoegd worden aan de leiding ... meestal goed om de kinderen te helpen bij het eten enz.
Dan volgde de cursus en werden we volwaardig monitor.. Maar ook daaraan kwam op een bepaald moment een einde.
We verhuisden naar de keukenploeg (onder het toeziende oog van ons moeder en later vader Romain Lamon) waar we heel veel plezier hadden met de patattenjas en vooral de vrijdagse kuis. De emmers water werden gewoon over de grond uitgekieperd en schrobben, vegen en drogen....
Ondertussen nam ik ook de EHBO onder mijn hoede en ja, je kwam heel wat ongevalletjes tegen, soms moest er een dokter bijgeroepen worden, soms kon een tekening met wat kleur op een pijnlijke knie al wonderen verrichten.
Op een bepaald moment werd ik dan ook voor het secretariaat gevraagd en verhuisde ik naar het kasteel, waar ik met mvr. Albrechts een beetje administratie deed.
Ik weet niet meer wanneer onze dagelijkse vakantietocht naar Rijmenam eindigde, maar de kleinkinderen Lamon waren toen ook al speelpleiners. Met de afscheidsviering van mijn vader, nu 11 jaar geleden, getuigden ze nog over de opa die aan de achterzijde van de keuken zijn kleinkinderen al eens bevoorraadde met frietjes...
Indertijd heb ik vele foto's getrokken van de speelpleinwerking, maar door verhuizen en nog andere dingen zijn ze er niet meer.
Het is en was een werking die eigenlijk gedragen werd door vrijwilligers... ik kon ook kiezen om tijdens mijn studievakanties ergens anders te werken en meer te verdienen, maar je groeide hier mee op, het speelplein was vanzelfsprekend en voor mijn ouders, reeds op redelijke leeftijd, was het een engagement voor de volle zes weken...
Ik wens de speelpleinwerking van nu dan ook alle succes met hun jubileum...
annemie lamon
Het Weyneshofke met de bijhorende boerderijen was het "hof van plaisantie" van de familie De Marré. Na het overlijden van papa De Marré, notaris in de Consciencestraat, werd het van de hand gedaan. Het domein had touwens ook schade opgelopen in de oorlog.
Voor enige jaren ben ik er nogeens langsgeweest met Mme De Marré (die nogal teleurgesteld was).
Marc 1, Over welk hofke spreekt gij dan ? Ik herinner mij heel vaag dat wij als kleine kinderen tijdens de grote vakantie door onze ouders naar Rijmenam werden gestuurd. Het moet juist na de oorlog zijn geweest. We werden dan op de tram gezet rechtover het café van de Jef zijn ouders. Ons moeder bracht mij tegen acht uur met de fiets van Hombeek tot daar. Na een dag vol leute en plezier kwamen we met de tram terug naar Mechelen en dan weer de fiets op. Alles heeeel lang geleden.
Ik zie me daar in 1974, als 9-jarige, nog staan wachten op den hoek van de Abeelstraat / Tervuursesteenweg om op de bus gezet te worden naar Weynishof.
Het was toen den tijd van "Den Dockx", die ge geregeld over dat terrein voor het kasteel zag rondhossen.
En 's avonds iedereen in de rij, bij de juiste nummer, om de juiste bus terug naar huis te nemen.
Wat me altijd is bijgebleven was één "tune" dat, in dat jaar, overal op het domein door de luidsprekers schalde om aan te geven dat het tijd was voor het middageten of het vieruurtje :
"The Opera" van The Dizzy Man's Band
En naast Weynishof lag toen "Peter Pan", in den trant van Weynishof maar dat was "van de Socialisten".
;-)
Great, ik kijk er al naar uit om de vroegere "collega-moni's" terug te zien !
Ik was een heel verlegen meisje en moest naar het Weynishof, omdat mijn beide ouders fulltime werkten... Mijn herinneringen zijn niet mooi en ik haatte het verschrikkelijk om daar naartoe te moeten! Nooit ben ik vergeten, hoe hard EH Dockx aan mijn oren trok, omdat ik als 8-jarig meisje in de verkeerde rij stond ! Dat was in de jaren '70...
@ Tiki : Inderdaad. Den Dockx kon, in die jaren, geregeld "hard uit den hoek komen".
En dat was niet enkel naar de kinderen, maar ook naar de leiding toe (die - toen - soms niet veel ouder waren dan 16 jaar).
Wat ik van Den Dockx nog meer weet was dat hij toen ook almoezenier was in de Mechelse gevangenis.
Streetview Weynishof
Ik behoor nog tot de jonge generatie, maar zit er voor mijn leven tot over mijn oren in : als 7-jarig manneke voor de eerste keer met mijn broer naar een immens groot speelplein gestuurd, niet wetende waar te beginnen en waar te lopen en spelen. Op die leeftijd leek het een heel land te zijn.
Twee jaar nadien kwam onze pa in de keukenploeg terecht, iets wat hij tot op heden nog altijd elke zomer met plezier doet. ondertussen heb ik ook het animator- en hoofdanimatorschap doorzwommen, maar ben moeten stoppen met het actief meedraaien wegens maar 4 weken vakantie op een jaar :-)
Ik heb daar vrienden voor het leven gemaakt, en doe nog steeds mee aan moni-activiteiten en help een handje waar nodig en mogelijk. Ik heb er de beste tijden van mijn jeugd meegemaakt en kan dit voor geen geld ter wereld ooit loslaten, zeker niet omdat mijn kleine broertje nu afgevaardigd bestuurder is en mijn mentale en fysieke steun nodig heeft om die wilde horde jonge, enthousiaste, soms kindse (en zo hoort het) animatoren in toom te houden :-p
Merci E.H. Dockx!
hej , mijn naam is Nathalie
Ik wou gwn ff zeggen.. ik ben als kind ook jaren naar weyneshof geweest en heb er idd de jaren van mijn leven beleefd!!!!!!!!!!!!
jammer dat ik de klok niet kan trugdraaien want dan zou ik nogmaals elke zomer naar weyneshof gaan :) !
een echte aanrader dus! ;)
groetjes nathalie xxx
Toen ik in Weynishof rondliep (1974-1976) was "De Zjeppe" (echte naam nooit gekend - notoir Mechelse Hippie) materiaalmeester op Weynishof. Hij was enkele jaren ouder, had lang haar en was verantwoordelijk dat het speelgoed uitgedeeld en teruggebracht werd.
Enkele jaren later, toen wij - als dertienjarigen - naar Bouillon gingen, was De Zjeppe één van de leiders.
En toen we de caféetjes op de Vismarkt leerden kennen ('t Staminée - De Verloren Zoon - Den Akker - Den Appel - begin Jaren '80) kwamen we ook daar De Zjeppe tegen.
Hij hing toen rond de groep van Frank Vaganéé en diens kozijnen Pluymers en geregeld kwam ik hem ook tegen op De Zolder in de Arme Clarenstraat.
Maar waar De Zjeppe uiteindelijk naartoe is, daar heb ik het raden naar.
In mijn verste herinnering weet ik nog dat ik met mijn grote zus naar coloma trok. Na enkele jaren verhuisden de jongens naar Wayneshof. Dat was eind jaren 50 begin jaren 60. Ik vond dit ook een niet zo prettige ervaring. Je had helemaal geen keuze toen, Je had pleinspel en bosspel, je werd een beetje verdeeld volgens leeftijd en verplicht in de een of andere groep mee te doen. Na de middag had je dan een uurtje platte rust en daarna het omgekeerde. Rond vier uur voor iedereen een bord pap. Daarna in de rij en terug met de bus naar Mechelen. Na een paar jaar zag ik het helemaal niet meer zitten en ben ik nooit terug gegaan.
Jaren later zag ik wat een metamorfose heel het domein had meegemaakt.
Hoe E.H. Dockx ook reageerde, toch moet je hem bewonderen wat hij eigenlijk (samen met zijn juffrouwen) heeft verwezenlijkt. Ik heb hem dan later ook beter leren kennen toen hij almoezenier was van de gevangenis, waar mijn vader chef was in de keuken.
@ gimycko
En naast Weynishof lag toen "Peter Pan", in den trant van Weynishof maar dat was "van de Socialisten".
Mag ik u erop wijzen dat "Peter Pan" NIET van de Socialisten was. Peter Pan was van de Stad Mechelen/Onderwijs.
"De Socialisten" = De Toekomst hadden hun stek in Rijmenam in de Doornlaarlaan, niet ver van het Weyneshof.
G.L. dat Weyneshofke dus waar nu die speelpleinwerking doorgaat was vroeger een buitengoed van de familie De Marré en het deed alléén dienst gedurende de zomer.
Ondergetekende heeft ook vele leuke jaren beleefd op Weyneshof, als monitor op de speelpleinen onder de hoede van 'den Dockx'. Hij beleefde het toen al vanop afstand, dé motor achter de speelpleinwerking was toen Guido Vandeneede.
En Gym, die tunes herinner ik me ook nog. Eén van die zomers was dat "Portsmouth" van Mike Oldfield. Ik word nog altijd blij als ik dat liedje op de radio hoor. Dat komen de herinneringen aan die speelpleinzomers vanzelf terug naar boven. Het waren memorabele tijden...
@ Jos Nys :
Ge zult zeker wel gelijk hebben, maar de uitspraak dat "Peter Pan" van de Socialisten was kwam van mijn vader zaliger, een notoir kerkganger.
;-)
Ik heb vele vakanties doorgebracht bij Den Dockx, juffrouw "directrice" Paula en die andere juffrouw. Ik herinner me nog de refter met lange tafels en de bijna dagelijkse witte kool. Lieve pleinleidsters en ook andere. Veel volk, braaf luisteren, ravotten en bosspellen. Later heb ik nog meegewerkt aan de bouw van het "roze paviljoen" midden het bos, gebouwd met grote roze stenen, dat daarna de refter werd. Ook het kasteeltje was een vertrouwde plek en de "villa" waar zij woonden.
E.H.Dockx kwam regelmatig bij ons thuis. En zo werd ik zijn misdienaar in het gevang, tien jaar lang. Elke zondag een mis, soms twee als er een pastoor in de gevangenis zat. Dat waren dan veroordeelde autobestuurders, die droegen een blauw pak, de anderen een grijs pak. Dat bracht 5 frank per mis op, betaald met een driemaandelijkse cheque van het Ministerie van Justitie. En lekkere wijn, want Dockx wist zijn miswijn te kiezen. En een extra glaasje na de mis was geen probleem.
Zijn missen in de gevangenis waren kort, zijn sermoen krachtig en direct, zijn beleving oprecht en diep. In de kleine kapel, afgesloten deuren, bewakers. En dan het gezang en de directe troostende woorden van den Dockx. Velen lieten daar een traantje.
Met Dockx in zijn vw-busje meerijden was avontuurlijk, later besefte men dat het gevaarlijk was. Zo stuurde hij regelmatig met zijn knieën terwijl hij met van alles anders bezig was.
Mooie tijd, prachtig dat het nog altijd bestaat. Ik wens nog voor vele jaren lang.
Met Dockx in zijn vw-busje meerijden was avontuurlijk, later besefte men dat het gevaarlijk was.
Zo stuurde hij regelmatig met zijn knieën terwijl hij met van alles anders bezig was !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dit is nu echt een belachelijke reactie.
Ture Dockx was steeds gehaast en had blijkbaar tijd te weinig.....zo kwam hij 's zondags altijd net voor tien uur de Sint Rombouts binnengestormd, liep de sacristie binnen om zijn toog en superplie aan te schieten om dan is processie, net op tijd, het koor op te stappen en zijn "job" van cantor aan te vatten. De Kapiitelmis gedaan stoof hij weerom de kathedraal uit.
Gregoriaans voorzingen en wieroken kon hij als de beste.
@ homor
Ik reageer enkel op wat ik lees.
Een andere formulering had misschien deze reactie kunnen vermijden.
Wat is er mis aan een pastoor die met zijn knieen stuurt. Er zijn er anderen die hun geld oprapen met hun ellebogen. Dat is veel erger.
@ G.L.
Zolang dat het hun geld is, zie ik daar geen graten in.
En als het hun geld niet is Jos ?
...dan moet je daarover maar elders een discussie opzetten. Kunnen we terug naar het onderwerp gaan: 'Weyneshof 75 jaar'...
Wat een leuke verhalen allemaal! (op hier en daar wat lichtjes onnozele praat na )
Er leeft inderdaad nogal wat rond dat Weyneshof en 't doet deugd die verhalen te zien opduiken. Wellicht soms van heel ver uit het geheugen opgediept.
Ondertussen groeit ons archief met foto's, documenten, verhalen,... elke dag en krijgen we een mooi zicht op wat het speelplein geweest is en betekend heeft voor zovele mensen. De meesten aangename herinneringen, sommigen minder aangename, en da's perfect normaal ook.
In elk geval blijkt ook wel welke weg we in die 75 jaar afgelegd hebben: van een strak georganiseerde speelpleinwerking via een pioniersrol in Vlaanderen naar een modern speelconcept dat maximaal inspeelt op het spelende kind (merk de woordalliteratie!).
Aan de andere zijn we doorheen de jaren ons sociaal concept trouw gebleven, met speciale prijzen voor minder begoeden, een verse warme maaltijd voor iedereen, de Nederlandse taal leren in het SNeLproject, enz. Niet altijd even gemakkelijk, maar onze grote groep vrijwilligers speelt het toch maar klaar, jaar na jaar!
Het enige waar we niet uit geraken in onze historiek, zijn de eerste 10 jaren: wat gebeurde er tussen 1937 en 1947, vermoedelijk het jaar dat EH Dockx zijn intrede deed?
Tijdens de oorlog wellicht weinig of niks, maar wat errond?
Wie kan ons hierover informatie bezorgen?
@ Fransdw :
Ik weet dat, toen ik op Weyneshof zat (periode 1973-1976) vooraan, aan de ingang - dus vlakbij de Weynesbaan, de kleuters waren ondergebracht en speelden op een vermoedelijk afgesloten kleine weide of terrein waar het toezicht maximaal was.
Vermoedelijk was een mogelijke minimumleeftijd toen 5 of 6 jaar.
Als dat ook al zo was rond 1937, dan moet ge hier mensen vinden uit 1931. Ik denk dat ge, buiten onze LouisUSA, niet veel tachtigjarigen op deze blog zult vinden.
Ons speelplein maakt een groot deel uit van mijn leven en dat al zo'n 37 jaar lang, tja das lang ! (als kind, hulp-monitor, animator, pleinleider,...)
Ik herinner me de eerste momenten op Weyneshof erg goed, net alsof het gisteren was.
Wachten op de Grote Nieuwendijk aan het Beirputte-schoaleke (Sint-Pieterschool) op de grijze bus.
Ik kleuter aan de hand van mama ... en dan die hoge bustrap op ... de vreemde wereld tegemoet.
Op het plein aangekomen volgde ik de massa en kwam 'voor een klein manneke' op een groot veld terecht omgeven door bos en grachten en zelfs een kasteel, net zoals uit de sprookjes. Zag Boesjkamerees, meulekes en klimrekken...
... en bleite, ja ja bleite (wenen) want ik liep daar zomaar wat verloren ! (trouwens na die eerste dag nooit meer één traan gelaten tenzij van het lachen.)
Ging een brugske over en kwam in de dreef terecht ... op expeditie het bos in. Dreigde al direct verloren te lopen...
Plots een veilige hand op mijn schouder, een geruststellende stem (die van Frank van der Auwera, de man die er dus nog langer rondloopt dan ik en die voor ons het heerlijke eten maakt) die me toesprak en me naar de juiste plaats bracht... de kleuterhoeve. ... Alles was goed, ik zat op mijn plek en het avontuur kon nu pas goed beginnen...
Het bleiten was gedaan !!!
Sindsdien heeft Weyneshof een plaats in mijn hart verworven, loop ik er elke zomer rond en heb ik de eer gehad om met een massa toffe mannen en vrouwen samen te kunnen werken, spelen en heb ik vooral vele vrienden gemaakt.
Hopelijk doen we er nog vele jaren bij !
groetjes Frank(y)
Gelukkig lag / ligt Weyneshof in the middle of nowhere en konden de buren toen nog geen klacht indienen voor geluidsoverlast door spelende en joelende kinderen.
;-)
Ondertussen sta ik mijn 5de jaar op het speelplein als hoofdanimator, en man wat moet ik zeggen dit waren telkens zomers om nooit te vergeten.
Ga ik binnenkort nog plek hebben in dat geheugen van mij om al die andere zomers in op te slagen? Laat ons hopen van wel want als het van mij afhangt is de Weyneshofperiode voor mij nog lang niet gedaan, en wil ik er nog wel enkele jaren voor blijven gaan.
Zelf nooit als kind op het speelplein gespeeld, maar als je het zo ziet heb ik daar misschien wel een klein beetje gemist, of beter ik heb daar gewoon die extra fun tijdens de zomer gemist. Aangezien ik als kind steeds zeer volle zomers had was het niet mogelijk om alles mee te pikken. Toch vind ik dat niet zo heel erg. Ik haal deze tijd wel in als animator op het speelplein, en zorg ervoor dat elk kind na de zomer naar huis kan gaan met een gevoel van "volgende zomer kom ik zeker terug".
Dat ik 75 jaar weyneshof mag meemaken bezien we als een grote eer, en ik zou zeggen hop naar de 100 jaar en nog vele jaren meer voor al de generaties die achter ons zullen komen.
WEYNESHOF WEYNESHOF WEYNES HOF HOF HOF.
Heerlijk om al die verhalen te lezen! Zowel jong als oud hebben blijkbaar fijne herinneringen aan het Weyneshof.
Ikzelf kan me geen zomer indenken zonder het Weyneshof, ik ben er als het ware opgegroeid. Laten we zeggen een tweede thuis. Iedereen van de familie is de revu gepaseert en enkelen bleven lang hangen of lopen er nog rond :) Zo ben ik toch wel fiere dochter en kleindochter dat mijn vader en grootvader nog steeds hun steentje kunnen bijdragen aan het speelplein. Zowel tijdens de zomermaanden in de keukenploeg of klusjesman als buiten de speelpleinmaanden.
Ik kan me ook nog levendig inbeelden dat mijn oma dé pudding maakte. Ik kan met zekerheid zeggen dat daar véél van werd gesmuld, die lekkere pudding maakte de nieuwe keukenploeg nog niet ;-)
Zelf ben ik als kind samen met mijn zussen elke zomer geweest! En volgde ik mijn zussen op als animator, hoofdanimator en nu pleinleiding. Al die ervaringen die ik daar opdeed, de mensen die ik leerde kennen, de vele vrienden die ik maakte, ... Het is iets wat je je hele leven meedraagt!
Fier ben ik dat dit speelplein al 75 jaar bestaat, het evolueert elk jaar en ik hoop hierin nog enkele jaren in mee te draaien. Mr Dockx startte een mooi initiatief op en dit moet levende blijven. Want spelen is een recht!
Tenslotte kan ik aan alle ouders, grootouders, ... aanraden om jullie kinderen in te schrijven op dit speelplein dat al 75 jaar op enthousiaste vrijwilligers kan rekenen.
Wil je ons speelplein leren kennen of herontdekken, kom dan op 21 juli 2012 een kijkje nemen. Een grote opendeurdag en er zal een pendelbus rijden naar het Weyneshof in Rijmenam!
Speelse groeten van een grootse fan en enthousiasteling, Lien :)
Ikzelf kan me geen zomer indenken zonder het Weyneshof, ik ben er als het ware opgegroeid. Laten we zeggen een tweede thuis. Iedereen van de familie is de revu gepaseert en enkelen bleven lang hangen of lopen er nog rond :) Zo ben ik toch wel fiere dochter en kleindochter dat mijn vader en grootvader nog steeds hun steentje kunnen bijdragen aan het speelplein. Zowel tijdens de zomermaanden in de keukenploeg of klusjesman als buiten de speelpleinmaanden.
Ik kan me ook nog levendig inbeelden dat mijn oma dé pudding maakte. Ik kan met zekerheid zeggen dat daar véél van werd gesmuld, die lekkere pudding maakte de nieuwe keukenploeg nog niet ;-)
Zelf ben ik als kind samen met mijn zussen elke zomer geweest! En volgde ik mijn zussen op als animator, hoofdanimator en nu pleinleiding. Al die ervaringen die ik daar opdeed, de mensen die ik leerde kennen, de vele vrienden die ik maakte, ... Het is iets wat je je hele leven meedraagt!
Fier ben ik dat dit speelplein al 75 jaar bestaat, het evolueert elk jaar en ik hoop hierin nog enkele jaren in mee te draaien. Mr Dockx startte een mooi initiatief op en dit moet levende blijven. Want spelen is een recht!
Tenslotte kan ik aan alle ouders, grootouders, ... aanraden om jullie kinderen in te schrijven op dit speelplein dat al 75 jaar op enthousiaste vrijwilligers kan rekenen.
Wil je ons speelplein leren kennen of herontdekken, kom dan op 21 juli 2012 een kijkje nemen. Een grote opendeurdag en er zal een pendelbus rijden naar het Weyneshof in Rijmenam!
Hier nog een tune uit Weyneshof tot oproep voor het middagmaal of het vieruurtje :
Peter Henn - Flip Flap (uit 1973)