Vrijdag 2 december hield Flat Earth Society halt in de Mechelse stadsschouwburg. Het eigenzinnige collectief rond roerganger, componist, saxofonist, klarinetist en dirigent Peter Vermeersch (A Group, X-Legged Sally) ging in dialoog met films van allerlei slag, sferen en lengtes met eigen composities. Film bij muziek, muziek bij film. Een – aparte – selectie films, soms erg obscuur of bizar dan weer ontwapenend eerlijk en charmant, met een erg knappe live score van en door Flat Earth Society, jazz meets rock meets post rock. Dat was ‘Hearsee’.

Het podium van de schouwburg leek maar net groot genoeg voor de zestien muzikanten van Flat Earth Society (FES) Het collectief nam plaats achter het grote scherm waarop de films geprojecteerd werden. Peter Vermeersch kwam af en toe wat duiding geven, voor het scherm dan wel, bij de gekozen filmfragmenten.

Bij die filmfragmenten een uniek document uit 1932 van de ‘Twaalfde Groote Prijs van Brasschaet’. Slecht uit het Frans veraalde pancartes incluis. De muziek wekte de juiste sfeer op en je kon met de nodige spanning – dat pianoriedeltje! - de koers volgen. Vanaf “het vertrek der pedaalazen” tot aan de aankomst.

Bijna pure poëzie was het nog oudere filmpje ‘Regen’ (1929) van Joris Ivens. Je doolde mee door Amsterdamse straten en de dreigende muziek van FES met knappe gitaaruithalen herinnerde je er bijtijds aan om toch beter binnen te blijven met dit hondenweer.

Een film van een kamer met daarin een koelkast en een man. Het licht dat steeds aan en uit ging. Wat deed die man daar en waarom. Tafel gedekt voor twee, maar waar was de partner, had hij zich daarom op gegeven moment als vrouw gekleed? Het filmpje ‘Meet Luke Derveaux’ bood meer vragen dan antwoorden. Bevreemdend. Enigmatisch was ook de begeleidende muziek, de enige compostie niét van de hand van FES, maar van Trisha De Cuyper. Knap!

Er zat ook een film bij uit de Sovjetunie (1950) waarin experimenten met harten, longen en proefhonden toonden waartoe de wetenschap toen in staat was. “Science is Everything” zegt een man in de film. De begeleiding van FES gaf de film de nodige dramatiek en intensiteit alsook extra ‘scaryness’ mee met als voornaamste daders: drums, blazers en bezwerend gitaar.

Veel percussie begeleidde ‘Ear to the ground’ (1979) waarin drummer David van Tieghem in New York op alles wat op zijn weg komt slaat en tikt. Getikt? Vermakelijk alleszins en met geweldig live-percussiewerk.

Kadans bij overvloed en opgebouwde spanning was er bij ‘Vermicular Voyage’ (2011) waarbij je ‘méé op een trein’ en op de rails zit, zo voelde dat echt aan, mede door kadans van de muziek. Met een prachtige blazersectie trouwens. Telkens wanneer de rit een tunnel indook, belandde je in iemands slokdarm. Apart en bevreemdend, misschien niet altijd even smakelijk, wel erg knap. Smakelijk en Wim Delvoye gaan ook niet bepaald samen; zijn film ‘Sybille II’ (1999) toonde extreme close ups van de huid en het uitknijpen van jeugdpuistjes. Bah! En toch, wellicht door de hymne-achtige muziek, had het ei zo na iets sacraals. Nu ja.

Er zat ook een erg oud animatiefilmpje bij uit 1909 met ‘ambachtelijke morphing’ (!) dat redelijk hilarisch was, er was ook een jachtige film over dieren op de vlucht, en ook de muziek klonk haastig en broeierig. Met ‘Ma Vout-O-Reeneee’ (2011) werd besloten, een erg flitsend, strobocopisch snel filmpje waarbij de muziek helemaal op drift was: een hels tempo en met een bijzondere (over)drive. Een enorm knap slot van de bijzondere ‘sound & vision’-ervaring die nog mee in het ‘Contour 2011’-concept paste.

Het was luisteren met ogen en kijken met oren, vrijdag. Dat is Hearsee in een notendop. En ook: een aparte muzikaal-visuele trip, samen met Flat Earth Society. Knap!

Hearsee is nog te zien in ‘De Schakel’ in Waregem op 23.12. Meer info over Hearsee en Flat Earth Society op http://www.fes.be/

verslag: © Markec
video stills: © Flat Earth Society/ YouTube