(foto's Jan Smets  - Francis De Becker en Nicky Maurissens van de Rotaryclub naast een personeelslid van de Kraanbrug)

Ik stap met een zekere schroom restaurant De Kraanbrug binnen, en heb m'n camera diep weggestoken in mijn tas.  "Je moet eens langskomen.  Misschien is het wel tof om over dit iniatief een blog te schrijven", had hij me gezegd : Francis De Becker, leefijdsgenoot, en kennis uit een lang vervlogen schoolverleden.  Francis is nu voorzitter van de Mechelse Rotaryclub Opsinjooor.   De club heeft vanavond iets unieks opgezet.  Maar ere wie ere toekomt: initiatiefnemer is de uitbater van het restaurant zélf: Henk Coene ( al wuift deze laatste zonder valse bescheidenheid elke eer weg.)  Vanavond schuiven zo'n kleine honderd minderbedeelden uit onze stad aan tafel voor een kerstdiner met drie gangen.  Henk betaalt het alles uit eigen zak.  Op de sluitingsdag van het restaurant heeft hij ook zijn volledige personeelsploeg ingezet...

Het oogt heel knus en gezellig in het restaurant, en als m'n eigen drempelvrees wat weggeëbt is, is het leuk om met een aantal mensen te babbelen over het initatief - met genodigden en organisatoren, en mét de uitbater, Henk zelf.

"Nooit heb ik met zoveel plezier gewerkt als vanavond.  Zélf heb ik geen kinderen, en ik doe het uit sociale bewogenheid.  Je kan inderdaad een cheque overschrijven, maar ik wou daadwerkelijk iets DOEN;  Dit is een uitstekende gelegenheid, en het doet me zelf ook deugd..."

Henk Coene wil niet op de foto.  "Bij het idee beginnen m'n oren al rood te kleuren" zegt hij.  Hoe de cameraploeg van RTV ook aandringt: hij wil het écht niet.  "Het gaat heus niet om mij...  De Rotaryclub van Mechelen vergadert hier elke week, en zo kwam ik op het idee om hen voor te stellen een etentje te organiseren voor de minder begoeden van deze stad.  De bestuursleden waren voor het idee gewonnen, en zorgden voor de praktische uitwerking.  Hier komen alle dagen mensen eten die het kunnen betalen.  We hebben het allemaal goed.  Waarom zouden we ons niet kunnen inzetten voor diegenen die het minder getroffen hebben?"

Ik praat verder met Francis en medebestuurslid Nicky Maurissens.

Nicky vertelt dat ze in de Rotaryclub zit omdat ze hierdoor de kans krijgt om iets te doen met haar sociale bewogenheid.  Nicky houdt zich vooral bezig met de sociale projecten van de club.

Ze zegt me dat de club elk jaar een viertal evenementen organiseert, waaronder het nog niet zo lang geleden plaatsgevonden Requiem van Mozart in de kathedraal.  Zo is er buiten de culturele activiteit ook een karting en een culinaire activiteit.  de opbrengst van deze activiteiten gaat naar sociale doelen in het Mechelse.  Zo verdeelt men jaarlijks méér dan 25.000 euro.

Elk jaar selecteert men de projecten, die bestuursleden kunnen aanbrengen.  Al jaren steunt de serviceclub de Keeting en Kaos, de Sleutel en het Sint-Janshof, de Maretak in Duffel, maar ook De Kleine Maya die nu in Bonheiden is gevestigd.  Daarbuiten zet men ook ieder jaar een beroepenbeurs op voor laatstejaarsstudenten...

Opsinjoor startte haar werking op in 1994, en in 1995 werd de Mechelse club opgenomen in het grotere geheel van de Rotary.

97 mensen zijn vandaag opgedaagd op de feestmaaltijd, die de restauranthouder volledig voor zijn rekening heeft genomen, buiten de drank, die Rotary betaalt.  De mensen konden zich inschrijven via de verenigingen Lage Drempel, De Keeting, Sint-Vincentius en het Sociaal Centrum.  In het gezelschap zijn ook een 19 kinderen aanwezig.

Ik praat met R.  Ze probeert vanavond alvast haar zorgen te vergeten. "Iedereen kan in deze situatie terechtkomen", zegt ze.  "Je kan in armoede verzeild geraken door een echtscheiding of ziekte.  Zélf had ik nooit gedacht dat ik dit nog zou meemaken.  Ik kan mijn kinderen en kleinkinderen niet meer geven wat ik kon.  Maar ik ben blij om zeker ook vanavond te ervaren dat ik er niet alleen voor sta!"

Haar buurvrouw beaamt dat.  "Vandaag kan ik mijn zorgen even vergeten.  Al komen die straks weer terug als ik mijn deur binnenstap.  Maar vanavond ga ik proberen te genieten.  Ik ben heel dankbaar voor dit initiatief.  Je moet het toch maar doen..."

(foto: Jan Smets  -  Alfred Thomson)

Alfred wil wél op de foto.  "Ik schaam me helemaal niet voor mijn toestand.  Waarom zou ik?   Het kan iedereen overkomen", zegt hij als hij met veel deugd in zijn soep lepelt. "Ik ken genoeg mensen in zo'n situatie.  Velen verstoppen het echter, en durven er niet voor uitkomen.  Ik niet.  Dit is een mooi initiatief, en ik ben er blij mee..."

Het is gezellig in de Kraanbrug.  Ik zie de ogen van Henk blinken.  Hij staat achter zijn toog - bijna verstopt, want hij wil niet té veel in de belangstelling staan.  En ondertussen loopt zijn personeel af en aan met volle plateau's en glazen.  Vanavond is het feest voor een aantal Mechelaars waarvoor het niet zo evident is.  Letterlijk heeft men hier de eenzame en minderbedeelde uitgenodigd aan de tafel.

En nu kan er over élk iniatief cynisch gedaan worden.  Het kan.  Men kan het ook klef of melig vinden.  Het kan.  Maar wat ik hier zo doet me deugd.  Ik zie hier mensen de alledaagse zorgen voor héél even vergeten.  Ik voel me een beetje een indringer - misschien wat 'voyeur' - ook al is het mijn bedoeling niet.   Stil verlaat ik het restaurant, en sta ik even later op de natte straatstenen in het duister.  Maar achter de verlichte vensters van de Kraanbrug voel ik warmte...