Vrijdagavond 30 september kreeg 'naar de kerk gaan' een heel andere dimensie in de Sint-Pieter-en-Paulkerk. De drones, gitaarscapes en dissonante (tegen)tonen van Sonic Youth-gitarist Lee Ranaldo gingen er de dialoog aan met de projecties van Ranaldo's partner Leah Singer én met de Dreammachine (1960) van Brion Gysin en Ian Sommerville, die nog tot het einde van Contour 2011 in de kerk opgesteld staat. En ook de performance van Ranaldo & Singer kaderde mee in het Contourproject.

De religieuze locatie, de opstelling, de eerder profane invulling met tegenklanken, projecties en de Dreammachine: het zorgde voor een aparte en intense beleving. Mechelen blogt was erbij...

Bij het binnenkomen van de Sint-Pieter-en Paulkerk draaide(n) de installatie(s) van de Dreammachine al op volle toeren. Eens gezeten op de comfortabele kussentjes op de grond, of op een kerkstoel, kon 'Contre-Jour', zoals de performance van Lee Ranaldo en Leah Singer heet, aanvangen. Lang aanhoudende drones bouwden de sfeer op, de schermen floepten aan. En plots wandelde Lee Ranaldo, zachtjes tokkelend op zijn gitaar, zich een weg banende langsheen de kerkstoelen naar het voorplan. Hallelujah!

Vooraan in de kerk, waar normaal de priester de 'beminde parochianen' toespreekt, waren de nodige effectdoosjes aan de grond getaped. De kabel die erboven hing, zagen we toen nog niet. Geen priester te bespeuren vooraan in een redelijk gevulde kerk. De plaats fungeerde als Ranaldo's 'podium'.

Op het grote scherm wisselden verschillende beelden elkaar af terwijl de drones uitdeinden, weer aanzwelden, luider werden, maar ook geleidelijk aan de klanken van Ranaldo's gitaar prominenter werden. Ranaldo maakte aparte pirouettes met zijn gitaar, bespeelde die ook (even) op conventionele wijze, met ergens in het midden een heel erg melodieus stuk maar vaker waren het de tegentonen en ingehouden noise die weerklonken. Ranaldo bespeelde en speelde met de gitaar, soms met een strijkstok, dan weer 'hands on'.

Wanneer de gitaar aan een kabel werd gehangen en Ranaldo deze telkens een duw gaf waardoor deze rondjes maakte boven de hoofden van de toeschouwers - of zeg maar: door de kerk vloog! - was het soms spannend. Je durfde haast niet denken: “Wat als die kabel niet houdt”...

De beelden die Leah Singer, Ranaldo's vrouw voorzien had, kwamen random. Niet alle beelden waren mijns inziens even sterk en ik zag ook niet meteen een link met Ranaldo's muzikale exploten. Het effect was alleszins minder dan dat met de opstelling(en) van de Dreammachine die wél perfect leek te accorderen met de slow noise van Ranaldo. Misschien is de beste ervaring nog: je ogen sluiten, gezeten voor de Dreammachine – zoals de bedoeling is, met als soundtrack Ranaldo's tegentonen. Misschien een ideetje voor de resterende weken dat de installatie nog in de kerk staat. Maar dan moet er een opname van zijn natuurlijk.

De performance eindigde na een klein uurtje nogal plots, nu ja... alle apparatuur werd een voor een stiller gezet en /of uitgeschakeld en plots was het dus voorbij. Stiekem hoopte ik nog op een Sonic Youth-deuntje als bisnummer, maar dat was ijdele hoop.

De reacties na afloop waren verdeeld. Sowieso een aparte gewaarwording maar de een vond het een fantastische ervaring, de ander vond het helemaal niks. Anderen wisten gewoon (nog) niet wat ervan te denken. Ook bij jullie verslaggever moest het wat bezinken. Tijdens het napraten al kon ondergetekende zich bij kamp der enthousiastelingen rekenen. Jawel, de drones, tegentonen no wave en (semi-) post rock kon ik zeker smaken. Al is het niet echt 'dagelijkse kost'.

Contour loopt nog, de Dreammachine kun je ook nog ervaren, maar de intense trip die Lee 'Sonic Youth' Ranaldo Mechelen bezorgde was éénmalig. Blij dat we erbij waren...

Of er nog performances komen van Ranaldo & Singer kom je wellicht te weten op sonicyouth.com
 

tekst: © Markec
alle foto's: © Christel Schoepen