(foto's: Jan Smets)

Hij is reeds overleden in 1985, en zijn naam is wat in de vergetelheid geraakt.  Misschien doet hij bij de ouderen nog wél een belletje rinkelen: Mechelaar Staf Weyts...  Hij was  schrijver en dichter.  Maar voor mij was hij 'nonkel Staf van Brugge', de echtgenoot van tante Wiske, de jongere zus van mijn Battelse grootmoeder...

Staf Weyts werd in Mechelen geboren op 15 april 1909.  Hij was inspecteur bij het Ministerie van Volkgezondheid.  De geboren Maneblusser ging later, met zijn gezin wonen in Sint-Kruis in Brugge, waar hij ook gestorven is op 12 januari 1985.

Zoals vele Vlaamse letterkundigen, debuteerde hij met poëzie.  Zijn eerste bundel 'Gedichten' verscheen in 1928 en werd ingeleid door priester-dichter Jan Hammenecker.  Staf schakelde nadien over op proza: novellen en romans, maar ook sprookjes en verhalen voor de jeugd.  Zijn jeugdboeken, zoals 'De geheimzinnige hand' (1947) en 'De gestolen kroon' (1953) werden toen erg gewaardeerd voor hun opvoedende waarde.  Het goede in de mens haalde steeds de bovenhand.  In zijn romans uitte Weyts zich dan weer als de ontwarrer van vaak onontknoopbare psychologische problemen en als zoeker naar het waarom van goed en kwaad.  Maar..., hij wou vooral dat een roman in de eerste plaats een goed verhaal was.

Tot zijn belangrijkste werken mogen we 'Ontmoeting met Denise' (1954) , 'Gebed om verzoening' (1960) en 'Gevangene van Hedwige' (1963) rekenen.  Werken van hem werden vertaald in het Duits, Zweeds en Fins...

Op mijn boekenplank staan ook nog wat oude werken van 'nonkel Staf', maar vandaag wil ik een tekst van hem op Mechelenblogt zetten, die naadloos past bij deze dagen.  Deze tekst werd ook afgedrukt op zijn bidprentje.

Er komen nog dagen van rouw en grote droefenis.

De dagen als eenmaal het grauw gelaat van de dood er is

voor mij of voor mijn vrouw,

en smartvol een van beiden plots zal vereenzaamd staan

in de avond van zijn leven.

Want de kinderen die wij het bestaan en onze liefde hebben

gegeven, zullen hun eigen wegen gaan

en vromelijk ieder jaargetijde

nog vlug eens overkomen

met bloemen, fruit of wijn.

Zij zullen vragen hoe het gaat?

Waarom de tuin verwildert?  Bomen en rozenstruiken niet

gesnoeid zijn, en 't onkruid nog te wieden staat?

Waarom het hout voor 't open vuur ontbreekt?

In het aquarium een dode vis op 't water drijft,

en aan de witte buitenmuur nog slechts één rankgeranium die

niet verdord is, overblijft?

Waarom de deur altijd gesloten en haast geen mens meer

welkom is,

en vele kamers die weleer

van zonlicht waren overgoten

nu klam zijn en vol duisternis?

En schoon ons hoofd steeds zal terneerhangen, en

menigmaal een traan aan ons verschroeide ogen beven,

zullen zij onzer eenzaamheid

de diepe pijn haast niet verstaan,

noch dat wij aan dit aardse leven

onthecht zijn, en voor God bereid.

.... Deze tekst van mijn grootoom, nonkel Staf..., om hem nog eens in het voetlicht te zetten: die Mechelaar die nu haast vergeten is...    Het is een oude tekst, en misschien klinkt hij ons iewat archaïsch in de oren.  Het kan.  Maar dat hij talent had, staat als een paal boven water.   Goed is het dat hij af en toe nog eens in herinnering wordt gebracht en het stof van jaren van zijn werken wordt geblazen.  En bovendien past hij volkomen in de sfeer van deze Allerheiligendagen...