"You never know what you're in for" zingt Elliott Murphy. Bij een concert van dit rockicoon weet je telkens wél min of meer wat je kunt verwachten - nu ja: in die zin dat er de garantie is dat het héél erg goed zal zijn, voor minder dan geweldig doét Murphy het niet. Toch is elke show weer een aangename verrassing: een energiek rock 'n rollfeest waarbij je nadien superlatieven te kort komt om de ervaring te omschrijven.

Het was donderdag 27 oktober 2011 in de Mechelse Minderbroederskerk niét anders: twee uur vintage Rock 'n Roll 'n Rock 'n Roll van de bovenste plank om U tegen te zeggen!

Toen Elliott Murphy in 2007 in de Stadsschouwburg stond, was menig Mechels Murphyfan méér dan gelukkig. Alleen: zitten bij een optreden van Elliott Murphy? Nee, dat rijmt niet echt. Nu stond hij in de Minderbroederskerk, samen met zijn Normandy All Stars, voor een 'staand publiek' dus. En het kwam de rock 'n roll feel ten goede. De kerk was aardig gevuld met Mechelse Murphyfans al hoorde ik ook menig ander dialect en ook Nederlands, Frans en Engels. Murphyfans hebben wat over voor hun idool, ook als kilometers wreten inhoudt. Terecht: ze krijgen telkens meer dan waar voor hun geld.

Nadat we al wat opgewarmd waren met de aangepaste platen die Dj Wif had gedraaid, was het bijna zover. Het geduld werd een tijdje op de proef gesteld, maar klokslag negen uur begonnen Murphy & Co eraan. Zoals altijd was Elliott Murphy goed gezind en ook nu gaven hij en zijn Normandy All Stars er 'een ferme lap' op. Met weerom geweldig akoestisch, energiek en virtuoos gitaargeweld van Olivier Durand en die immer hechte ritmesectie waarvoor Alan Fatras – killer drums en Laurent Pardo – pompende bass tekenden. En natuurlijk op zang, gitaar en mondharmonica de immer goedgemutse Elliott Murphy! Er werd sterk geopend met een waarheid als een hele veestapel: 'Many Can Read (Few Can Reason)', dat uit 'Change Will Come' (1996) stamt, waarna een potig 'Hangin' Out' en het o zo mooie 'The Best Kiss' volgden.

Elliott die vertelde hoe het concert bijna verplaatst werd naar de Brusselse ring waar de band tergend lang in de file stond. En na een lofzang op onze “beautiful city” volgde 'Pneumonia Alley' waar Murphy met zijn 'long tall Sally' wandelt. Met die prachtig 'huilende' gitaar van Durand, of hoe omschrijf je dat?! Prachtig lied toch. En wat een versie! Daarna werd er geput uit Murphy's jongste worp, simpelweg genoemd 'Elliott Murphy', met 'Take That Devil Out Of Me' en het aan het publiek opgedragen 'You Don't Need To Be More Than Yourself': een mooi adagio dat o zo waar is.

Murphy vertelt hoe hij al 36 jaar "on the road is" en hoe je vaak acht uur rijdt om twee uur op te treden. Over stoppen had de man het niet (oef!). Integendeel we kregen nog een nieuwtje mee: “tomorrow we start recording our new album”. Iedereen blij en 'Rain Rain Rain', ook uit het jongste album, volgt. Het publiek mag voor de 'Rain Rain Rains' en 'Ooh Ooh Oohs' zorgen. Daarna pakt het gezelschap uit met 'Take Your Love Away'. Dat zit dan wel ei zo na altijd in de setlist, het wordt er niet minder geweldig om. Met een fraai gitaarduel tussen Murpy en Durand.

Bij de eerste tonen van 'You Never Know What You're In For' weerklinkt meteen het herkenningsapplaus, ook een vaste waarde in een Murphyset, net als 'Last of the Rock Stars' in een topversie. Niet dat we anders verwacht hadden. Hét adagio voor zowat élke Elliott Murphy-show, en ook uit de jongste plaat, volgt: 'Rock 'n Roll 'n Rock 'n Roll' nu barstte het feest nog meer los. Shake it baby!

Elliott vertelt over hoe hij in 1973 aan Bruce Springsteen werd voorgesteld en hoe beide heren elkaar beloofden 'ooit' eens wat te gaan doen samen. Dat kwam er pas van in 1995 voor het album 'Selling the Gold'. Elliott: “Unfortunately Bruce isn't here tonight. You were waiting for it, ha? Weren't you?”. En hij stelt ons gerust: “No one less than Olivier Durand” will stand in for Bruce”. En een beklijvend 'Everything I Do (Leads Me Back To You)' volgt. En ja, Olivier kan ook een aardig potje zingen. Daarna wordt er opnieuw uit 'Elliott Murphy' (2010) geput met eerst, een van mijn favorieten, 'Counterclockwise' - “It's so difficult to play this song”, zegt Murphy, “If I had known I had never written it”. Maar het lukt hem aardig: wat een versie!. Daarna volgt “With This Ring” met weerom subliem gitaarwerk van Olivier Durand.

'Diamonds By the Yard' is al de afsluiter maar Murphyfans weten dat het feestje dan sowieso nog minstens een halfuur verder duurt. En ook nu is 'Diamonds' een meer dan waardige afsluiter, met dit keer een knappe solo door Murphy zelve, daarna in duel met Durand. De verschillende bandleden geven elk een kort solo wanneer Murphy de band voorstelt en het nummer klinkt in zijn uitgesponnen versie erg bijzonder. Dan: band af en is het wachten op wat de bissen zullen zijn.

   

Eerder de avond had ik het er nog over met Bart Schelkens en later met Joanne, die uit Brussel was afgezakt: ik sta altijd argwanend tegenover rockers, mijn andere rockhelden incluis, die 'de grote David Bowie' coveren. Ik kon niet vermoeden dat Elliott Murphy donderdagavond ging bewijzen dat dat kan op sublieme wijze! Wanneer The Normandy All Stars opkomen, Murphy zou een weinig later ten tonele verschijnen, en Laurent Pardo op bass een wel erg bekend thema inzet, daagt het mij pas na een minuutje: 'Heroes'!! Elliott & NAS coveren BOWIE! En.. Hoe!!! Waauw. Approved door deze Bowiefan! Sterk, héél sterk.

Daarna pakt de band uit met het onverwoestbare 'Come on Louan'.

Murphy & co laten de geluidsversterking voor wat ze is en komen alle vier vooraan op het podium staan en brengen op subtiele wijze Bob Dylan's 'Blind Willie McTell'. Oooh! Daarna, terug met versterking, wilt Murphy de volgende song inzetten, maar breekt zijn snaar. Olivier Durand snelt hem terstond ter hulp en terwijl hij de snaar vervangt zegt Murphy: “do you ever see Eric Clapton see change his snare? No, because he can't!”. En we krijgen nog een Dylan-classic: een goed meegezongen 'Like a Rolling Stone'!

Tijd om een verzoekje in te willigen en Murphy brengt voor een koppel dat elkaar met dit liedje leerde kennen een ietwat ingekorte versie van 'Ophelia'. Murphy kent de tekst zo goed niet meer, maar het kan de pret niet bederven en twee mensen waren vast erg gelukkig. Een ingehouden interpretatie van 'Green River' volgt. Helaas 'al' het finale einde: dit keer dus 'maar' één bisronde, maar we kregen natuurlijk wel ruim twee uur overdosis aan good vibes en rock 'n roll 'n rock 'n roll. Maar hoe lang Murphy ook speelt: je wilt toch steeds meer?!

Het was weer fantastisch. En een mens begrijpt echt niet dat deze sympathieke rocker niét bekender is. Hij hoort gewoon thuis in de gallerij der grootten: Bruce Springsteen, Tom Petty, Neil Young, Bob Dylan,...  Elliott Murphy! Ja toch?

Murphy bracht Mechelen een concertje dat nog lang zal nazinderen. Feit. Helaas komt ook aan Murphy's set van schone liedjes telkens een eind. Maar, niet getreurd, Murphy komt vast weer terug naar het land, hij is zowat "always on the road', zoals je op zijn webstek kunt lezen. En, voor ik het vergeet, op 16 maart, op zijn verjaardag!, staat Elliott in de Botanique in Brussel. Zorg dat je erbij bent! Tot dan?

> Setlist:
Many Can Read (Few Can Reason) / Hangin' Out/ The Best Kiss/ Pneumonia Alley/ Take That Devil Out Of Me / You Don't Need To Be More Than Yourself / Rain, Rain, Rain / Take Your Love Away / You Never Know What You're In For / Last of The Rock Stars – Shout / Rock 'n Roll 'n Rock 'n Roll / Everything I Do (Leads Me Back To You) / Counterclockwise / With this Ring / Diamonds By The Yard

> BIS:
Heroes (David Bowie) / Come On Louan / Blind Willie McTell (Bob Dylan) / Like A Rolling Stone (Bob Dylan) / Ophelia / Green River.

Verslag: © Markec
Foto's: © Bart Schelkens