(foto's: Jan Smets)

Dit uiterst wisselvallige weekend bracht ik door in Rotterdam, om me onder te dompelen in een bruisende en boeiende, heel on-Hollandse stad.  Van bovenop de Euromast de stad bekijken, en kuieren in Delfshaven, koffiedrinken in Hotel Amerika, zitten op het dek van 'de Rotterdam', alle perspectief kwijtgeraken in de Kubushuizen en lopen over de Erasmusbrug: dit Manhattan aan de Maas heeft alle troeven om een toerist te verwennen.  En als de buien toch té hevig worden, is het topmuseum Boijmans-Van Beuningen natuurlijk dé plaats om op cultureel-verantwoorde wijze op te drogen... En daar heb ik haar ontmoet...  Nel.

Het was een toevallige ontmoeting.  Na de Oude Meesters te hebben afgehaspeld, stond ik plots voor haar: De Muze van Rik.  Nel Duerinckx - zonder wie 'onze' Mechelse Rik niet dezelfde zou geworden zijn...

Daar is ze dan - met haar typische froufroutje.  Ontelbare keren poseerde ze voor haar Rik.   Nu Rik Wouters deze dagen 'zo hot' is in onze Dijlestad, is het natuurlijk een blij treffen met haar.  En een zaal verder is ze er wéér: in haar rode jurk spat ze haast van de muur.  'De dame in het rood' is in goed gezelschap.  Ze hangt er tussen doeken van Ensor en Tytgat - kennissen en tijdgenoten van Rik.

Dus: wie in het kort naar Rotterdam zou afzakken, mag het zéker niet nalaten om in dit museum het werk van Wouters op te sporen.

En 's avonds op m'n hotelkamer lees ik verder in de biografie van Min, over onze geniale Mechelse kunstenaar.  En ik lees over dezelfde Nel - die soms zo dwarse, wispelturige Nel...  Ze heeft een grondige hekel aan Mechelen - het provincienest dat haar verstikt...; ze 'vergeet' in haar mémoires wat haar niet zint - ze kleurt het verhaal soms bewust wat dramatischer in, om de 'romantiek' van het armoedige kunstenaarsbestaan nog wat te versterken...; ze rekent vakkundig af met diegenen die haar om één of andere manier niet aanstaan..., ze maakt koppige tijdsprongen om de feiten in haar voordeel te beslechten.....

Als een tijdgenoot ooit de huiskamer op het schilderij 'De strijkster' beschrijft als '...les caractères de l'intérieur malinois', en vertelt  hoe hij Rik op klompen de trap hoorde aflopen om hem welkom te heten, klinkt dit voor Nel als een vloek. 'Ons interieur had hélemaal niks Mechels, en Rik ging nooit op klompen naar boven'...

'Niks Mechels!'  - stel je voor...

Nel, Nel..., Brusselse Nel, zonder wie Maneblusser Rik niet kon. Nel, ziijn Dwaze Geweld, zijn Dame in 't Rood, zijn model, zijn nimf, zijn vrouw, zijn schaduw...

Gisteren heb ik haar ontmoet in Rotterdam.  En ze intrigeerde mij.