Menig Mechels melomaan kan het beamen: de Mechelse muzikale zomer is begonnen en miste zijn start niet met erg geslaagde Dijlefeesten. De 36ste editie van dit gratis stadsfestival werd druk bezocht en ook nu was er muzikaal snoepgoed voor ieders smaak.

Mechelen omarmde massaal The Intergalactic Lovers, gaf het Nederlandse Dewolff een warm welkom, swingde met de Rhonny Ventat Funky Jazzband en het zotte Merdan Taplak, rockte stevig met The Heavy, kwam tot rust met Sherman, wist de Mechelse stadsartiest Frank Vaganée en Mike Del Ferro zeer te smaken. En dan waren er nog de knappe optredens van Avi Buffalo en She Keeps Bees... We blikken even terug in woord en beeld.

Met de finale van de Maanrockrally werden de Dijlefeesten afgetrapt. Statues kwam als winnaar uit de bus en kan dus beginnen dromen. Dra de Motormusic-opnamestudio in en wie weet... Volgend jaar staan zij alleszins op de Maanrockaffiche.

Vrijdag mocht Codasync openen. Hun soms psychedelisch, dan weer uitermate jazzy aandoende groovy post rock: de mix wérkte. De vele tempowisselingen en andere onverwachte wendingen waren nooit storend, hoogstens bevreemdend. En deze funky versie van Mogwai smaakte zeker naar meer.

Na de lofbetuigingen van Jan-Douwe Kroeske, niet zo gek lang geleden nog in de stadsschouwburg, en getuige vele andere positieve echo’s en de filmpjes die op YouTube te vinden zijn, waren de verwachtingen naar het Nederlandse Dewolff erg hoog gespannen. Maar dit jeugdige trio deed meer dan de verwachtingen inlossen vrijdag op de Haverwerf. Deze broekies, de jongste is 17, zorgden voor het eerste hoogtepunt op drie dagen Dijlefeesten, en hoe!

De psychedelische swamp- en bluesrock met onverholen vette rake knipoogjes naar The Doors en de vroege Deep Purple, stevig gekruid met hun jeugdige power klonk geweldig! Of hoe ‘oude wijn in hypernieuwe zakken’ toch geweldig lekker kan zijn.

Uitstekende, potige songs, knap hammondorgelspel (!), geweldig ritme, heerlijke gitaren en een zanger met een degelijk stemgeluid. Nee, ze vinden helemaal niets nieuws uit, maar doen wat ze doen oh zo goed. Live alleszins een echt sensatie, een band om te blijven volgen.

JtotheC & the Bad Mothas mocht zijn funky ding doen op de Vismarkt, al kon het jullie verslaggever net iets minder bekoren. Maar dat geeft niet: voor elk wat wils!,

Het bleek nodig om je tijdig naar de Haverwerf te begeven voor  The Intergalactic Lovers die bereid gevonden werden om voor het Deense The Kissaway Trail in te vallen. Tegen dat Lara Chedraoui en de haren aan hun set begonnen, stond de Haverwerf tjokvol. 

The Intergalactic Lovers wisten te overtuigen met hun ontwapenende en avontuurlijke liedjes en swingende indierock. De stem van Lara is erg erg mooi. Het enige minpunt aan dit uitstekende optreden waren de net iets te talrijke praters in het publiek. Wanneer de single “Fade Away” weerklonk, leken die toch ook even te willen luisteren. Jammer zulke zaken, maar haast niet te vermijden. De Aalstenaars merkten er wellicht niets van en speelden een prima set.

Vrijdag werd afgesloten met een wel erg apart en ronduit knotsgek dansfeest op de Vismarkt. Gekke outfits, vette (balkan-) beats, accordeon, blaasinstrumenten. De volle Vismarkt liet  zich Merdan Taplak welgevallen en ook op de Van Beethovenbrug stonden velen te genieten en te dansen...

Gablé opende op zaterdag om kwart voor acht en misschien was dat niet het ideale tijdstip voor deze drie knettergekke Fransen. Zij deden iets wat af en toe naar new wave knipoogde, soms aanschurkte tegen de electronic body music van Front 242 en dan weer volop de indierockkaart à la Pavement trok om vervolgens met Godspeed You Black Emperor te flirten. Het klonk allemaal behoorlijk avontuurlijk maar.. erh... soms evengoed ronduit irritant. Hun gekke muzikale mix werkt misschien wél op nachtelijke momenten, heel vroeg of heel laat, met of zonder geestverruimende middelen. Wie weet. Apart en origineel was het zeker.

 

Flying Horseman was één van bands waar velen naar uitkeken en op papier wellicht het te voorspellen hoogtepunt van de zaterdag. Maar zo kwam dat niet echt uit de verf. Bert Dockx, die vooral bekend is van zijn werk in de Belgische jazz scene, brengt met dit project een mix van experimentele rock, folk en blues. We kregen songs die erg goed opgebouwd waren en lang uitdeemsterden en er werd heel erg knap gemusiceerd. Feit. De stem van Dockx deed vaak aan die van Thinderstickszanger Stuart A. Staples denken, maar dan net iets zwaarder. Maar spelplezier, grote graagte of gewoon een tikkeltje enthousiasme bleken thuis te zijn gebleven.

En zo kwam dit optreden vooral erg saai over. Of zijn we nu te streng? Ayco Duyster vindt Flying Horseman de ontdekking van het jaar, en ze zal wel weten waarom ze dat zegt, misschien had de ontdekking van het jaar niet zijn beste dag?

Van zaterdag, onthouden we toch vooral de bijzonder geïnspireerde en sfeervolle set van Sherman aka Steven Bossuyt, aangevuld met goede ‘livehandlangers’. Al bleken die mooie popdeuntjes misschien toch iets te braaf voor een festivalset. Aan Sherman en de zijnen lag het zeker niet, maar het merendeel van het Vismarktpubliek beschouwde de Shermanset toch eerder als ‘achtergrondmuziek’ en zo gingen de liedjes wat verloren.

 
Eigenlijk is deze mooie muziek méér geschikt om te gaan genieten in een zaal, misschien een goede tip voor Cultuurcentrum Mechelen, misschien is er nog een gaatje in de al drukgevulde concertkalender. Deze muziek verdient het om gehoord te worden. Dat is duidelijk.

Het elektropopduo Hundreds deed knappe dingen met hun soundsapes maar kon de bekende voorbeelden zoals The Knife en Lamb nooit echt doen vergeten. Net zoals op vrijdag werd in de late avond meer beroep gedaan op de dansspieren daarvoor zorgde het laptopartiesten/ dj duo van Grimelock. En ook nu grepen sommigen de kans om een zich aan dansje te gewagen.

Op zaterdag was er ook een heus kinderprogramma uitgewerkt met ondermeer optredens van Jan De Smet en Theater Froe Froe en er was de ‘Kidsband‘ van de Harmonie Mannen van Goede Wil. En doorlopend, het hele weekend lang, kon je terecht op diverse loacties voor de verschillende installaties en performances van D-ART.

Aan variatie was geen gebrek op de 36ste Dijlefeesten. En dat goldt zeker ook voor de programmatie van zondag, wanneer het feest al om 15 uur begon op de Vismarkt. Stadsartiest Frank Vaganée en gerenomeerd jazz saxofonist en componist tekende samen met de Nederlandse pianist Mike Del Ferro en de Vaganée/ Del Ferro Group voor het eerste optreden: sfeervolle jazz van de bovenste plank.

En er was nog meer jazz op de Vismarkt. Funky jazz zelfs. The Rhonny Ventat Funky Jazzband: de vlag dekte volledig de lading en het was dus behoorlijk funky en swingend.

“What’s It In For?”. Of we dààr echt antwoord op hebben gekregen is niet helemaal duidelijk maar dit nummer stond uiteraard ook op de setlist zondag bij Avi Buffalo op de Haverwerf. En, ja er werd meegezongen. Maar zo hoog als zanger Avigdor Zahner Isenberg kwamen en komen er maar weinig. Het was één van de kenmerken van de set, dat iele hoge stemmetje van hem. Je zou je dan misschien aan Beach Boys-achtige nummers verwachten maar nee hoor: het Californische Avi Buffalo pakte uit met een soort van ‘softgrunge’, slowcore en indierock en dat stemmetje bleek er goed mee samen te gaan, al was het aanvankelijk wat wennen aan die combinatie. En ok, het had eigenlijk wel een béétje een Beach Boys-gehalte, maar dan in een wat meer naar indierock geactualiseerde versie. Dat stemmetje he.

Wat Avigdor met MacDonalds heeft: Joost mag het weten, maar dat kroop zowat om de haverklap in zijn bindteksten. Vreemde kerel trouwens die Avigdor. De jongeman stond letterlijk heel wat hoger dan de andere bandleden – zowat een halve meter. Maar goed, laat hem maar, het zal ons een zorg wezen: Avi Buffalo zette een goede set neer.

'Een man en een vrouw, een drummer, een gitarist/vocalist en withete blues'. Bekend scenario? Nee, The White Stripes stonden niet op de Vismarkt. Wel het uit Brooklyn afkomstige She Keeps Bees. Bij She Keeps Bees draait het om gitariste/vocaliste Jessica Larrabee en drummer Andy LaPlant. Live werd het duo versterkt door een extra bassist. Wat klonk dit lekker zeg: potige, melodieuze alsook rauwe in your face blues rock zonder meer. Met het geweldige stemgeluid van Jessica Larrabee dat soms aan Polly Jean Harvey doet denken, dan weer Patti Smith en jawel: ook Grace Slick, zoals een concertgezel terecht opmerkte. Jessica kan erg rauw uit de hoek komen maar evengoed o zo zoet...

De meeste songs, waaronder ‘Release’, ‘Revival’ en de meezinger ‘Gimme’ kwamen uit het album ‘Nests’, en we kregen ook enkele voorsmaakjes uit ‘Dig On’ het nieuwe album dat in de loop van volgende week uitkomt.

De set van She Keeps Bees sloeg duidelijk bij de meeste toeschouwers aan: Jessica en Andy hadden het behoorlijk druk met het verkopen van hun de cd ‘Nests’ die ze hier en daar ook van een handtekening mochten voorzien.

Ondertussen was het weerom tijd om de Dijle over te steken waar een weinig later het Britse The Heavy de Haverwerf behoorlijk deed rocken. Heavy soul, soulvolle blues rock met hier en daar uistapjes naar ska en reggae. Er echt een stijl opkleven is moeilijk: maar het rockte en het zat vol soul zoveel is zeker. De band speelde strak en behalve beschikken over een goede soulstem, wist de energieke zanger Kelvin Swaby goed hoe het publiek te bespelen. “Are there any wolves here?” vroeg Swaby en niet veel later was het geen probleem om bij ‘Big Bad Wolf’ het hele Haverwerfplein op gepaste tijden de nodige kreten te doen uitroepen. Het hitje ‘How do you like me now’ bleek ook hier alom gekend en dus meegebruld.

The Heavy was, net zoals Dewolff misschien wel een van de grote hoogtepunten op deze Dijlefeesten. Feit is: The Heavy kwam, zag en pakte de Haverwerf in.

De 36ste Dijlfefeesten werden afgesloten met een groot meezingmoment met iedereen in de hoofdrol.

Onder de deskundige leiding van Patrick Riguelle, Jan Hautekiet en Pat Donnez zongen we met zijn alle menig Vlaamse en Nederlandse schlager, kleinkunstklassiekers, Frans chanson,... het kon allemaal en waarom ook niet. En ook de bandleden van She Keeps Bees stonden voorwaar dapper mee te zingen, jawel: ook de Nederlandse liedjes.

En nadat menig Mechelaar de ziel uit zijn lijf zong zat een denderende editie van de Dijlefeesten er op. We kunnen aftellen naar volgend jaar: op naar editie 37.

En de Mechelse muziekzomer: dié is nu volop gestart. Vanaf morgen Parkpop, Parkconcerten in Tivoli, Vis-Pop, Make-A-Fish, Korenmarkt Zomert, Maanrock, ... nu nog tijd vinden en ja dan een keuze maken.

Tekst: (c) Markec
Foto’s:  1, 9-12: (c) Markec / 2,3 en 4: (c) Stijn Swinnen / 5, 6 en 7: (c) Frank Thys en 7: (c) Joren Van Utterbeeck.