Met enige vertraging...

Met het Bal der Zoeners bracht De Academie en het Cultuurcentrum een stomende Full House met een prikkelde expositie, zoetgevooisde teksten, meeslepende muziek en uiteraard een schitterend bal.

Vanaf 19u konden we in de academie al prikkelende werken bewonderen van de leerlingen van de academie. Een expositie met al thema “zoenen” die bewust niet tussen de lijntjes kleurt en laat ons nu even zeggen dat ik er van houd om buiten de lijntjes te kleuren. De werken waren intrigerend, de éne al mooier dan de andere, de éne al sensueler dan de andere, maar allen waren ze mooi op hun manier. Werken van jong en oud, arm en rijk, … het was een bonte waaier.

In het cultuurcentrum zelf was het bovenal gezelligheid troef en een grote Valentijnsuitstraling, met als thema hartjes en passioneel rood. Snoepjes en cakejes in de vormpjes van hartjes lonkten naar ons. Toch vroeg ik meteen, als grote fan van Guido Belcanto, aan één van de organisatoren waar dat optreden dan wel niet was. We kregen trouwens een lintje, de kleur mijn lintje gaf wel degelijk aan dat ik volgens mijn programma eerst naar Guido Belcanto moest gaan zien. Zoals altijd bracht deze koning van het Vlaamse Levenslied een hoop schitterende liedjes. Meer dan voldoende om in de sfeer van liefde, lust en leed te komen. Dan was er pauze. Guido belcanto zelf: “na de pauze breng ik nog meer liedjes voor julie.” Maar dat was wel even buiten de organisatie gerekend. Ik moest volgens mijn lintje gaan dansen… Na een pintje gedronken te hebben, ging ik toch maar terug naar de zaal waar Guido Belcanto zo meteen zijn 2^de deel ging inzetten. Ik vroeg heel lief aan de man die de mensen binnen liet (lintje controleren) of ik niet terug mee binnen mocht. Dat mocht, als er nog plaats was. Ik dacht alvast me voor te bereiden en te zeggen dat ik er me niets mee inzit om recht te staan, maar er was nog plaats en ik en mijn schatje mochten terug binnen. Héhe, het 2^de deel was minstens even goed als het eerste. Nadat dat optreden gedaan was, zijn we naar de grote zaal gegaan met de kerkelijke sfeer erbij. Daar speelde Orquesta Patagon de ziel uit hun lijf. Onder leiding van orkestchef Jan De Smedt brachten zij geheel akoestisch de meest dansbare nummers van Adamo, Bourvil, Chuck Berry, Will Tura, Fats Domino en vele anderen. Wals, jive, swing, tango en slow, alles kwam aan bod. Na een aangename avond kroop ik met mijn partner het bed. Nee, we bedreven die nacht de liefde niet, maar dat hoeft ook niet altijd….

Voor mij mogen ze elk jaar een “Bal der Zoeners” organiseren.