(foto's: Jan Smets)

Ze had zich ervoor gewapend om sterk te zijn.  Maar het wordt haar te machtig alsdaar plots, fijn en virtuoos,  dwarrelend, de zoooo bekende klanken van 'Margrietje' door de Mechelse klokken van de oude beiaard worden voortgebracht...  'De rozen zullen bloeien - ook al zien we elkaar niet meer weer...'.  Dan blinken de ogen van Connie.  Haast wellen de tranen...

Maar niet alleen Connie Neefs is ontroerd.  Alle aanwezigen die in de uurwerkkamer bijeen gekomen zijn, krijgen kippenvel als het populaire liedje van Louis, op de beiaard wordt gespeeld...

Het is een pakkend maar mooi moment.  En we denken allemaal aan de grote Mechelse zanger die ons nu meer dan dertig jaar geleden bij een tragisch auto-ongeval ontviel.

De nieuwe melodieën die op het automatisch trommelspeelwerk van de oude beiaard staan dit jaar in het teken van Mechelen als bloemenstad. Op de historische trommel hoor je dus vanaf vandaag vier 'bloemrijke' melodietjes, die elk één van de vier kwartieren aankondigen.  Stadsbeiaardier Eddy Mariën zorgde voor de bewerking.  De hele korte halve kwartiertjes (halfjes) zijn dezelfde gebleven als vorig jaar.  Zo herkent u de Mechelse trommel meteen.

Telkens na de Paasperiode worden de melodietjes gewisseld.  En voor dat werk zorgt onze stadsbeiaardier.

(Connie zet het mechanisme in gang...)

In het eerste kwartier wordt 'Sakura sakura' (kersebloesems) gespeeld.  Het geldt zowat als het officieuze Japanse volkslied.

Dit wordt op het half uur gevolgd door 'Heidenröslein' - een lied van de Oostenrijkse componist Franz Schubert (1797-1828), op een tekst van de Duitse dichter Johann Wolfgang von Goethe.

In het derde kwartier horen we 'The Last Rose of Summer' op tekst van de Ierse dichter Thomas Moore (1797-1852), en getoonzet door sir John Stevenson (1761-1833), waarschijnlijk geïnspireerd door een oude Ierse melodie.

En dan...

dan... op het uur klinkt 'Ach Margrietje', één van de bekendste nummers van 'onze' Louis Neefs.  Het heeft als refrein dezelfde melodie als het Duitse volkslied 'Guter Mond', waardoor het lied dan toch verwijst naar het belang van de maan voor de Maneblussers...

(stadsbeiaardier Eddy Mariën)

Dit lied op de beiaard horen, zal vele Mechelaars deugd doen.  Want nog steeds is Louis Neefs immens populair in onze stad.  Dat merkten we nog maar in het najaar met de herinneringsprogramma's aan deze Vlaamse zanger.

'Zélf geloofde Louis aanvankelijk niet erg in het lied, vertelt  Connie ons nog.  Hij zag niet veel in het lied van Peter Koelewijn.  'Geloof me maar: de kassa's zullen rinkelen', voorspelde de Nederlander...

Dat déden ze ook!   Het lied werd héél erg gesmaakt, en wordt nu gerekend tot de mooiste liederen van Neefs. In Vlaanderen én Nederland is het overbekend.  Het behoort tot ons collectief erfgoed...

Nu zal het liedje een héél jaar lang te horen zijn op onze toren.  Het stemt zus Connie blij, die vertelt dat ze nu vanuit haar woning aan de Haverwerf, met uitstekend zicht op onze toren, vaak ontroerd zal luisteren naar de melodie...

Zij niet alleen...

(links: torenwachter Nick Vanhaute)

(Eddy Mariën voor de micro van Radio 2)

Connie krijgt een bos vuurrode rozen van Eddy Mariën.  Hoe kan het ook anders.  'De rozen zullen bloeien...'.  Ze bedankt Eddy met een tegengeschenkje: pakjes servietten met...rozen en margrieten...

Spontaan denk ik nu ook aan het monument dat Louis ooit tekende, en dat uitgevoerd werd na zijn dood, in het Tivolipark; 'Klokken in de wind'.  Na het ongeval van Louis schonk een 81-jarige man de eerste tienduizend frank voor een monument ter ere van Louis.  Louis had eind 1979 een ontwerp klaar dat hij tekende ter gelegenheid van een wedstrijd van de stad, naar aanleiding van 150 jaar België.  Omdat hij gemeenteraadslid was, werd het toen niet aanvaard.  Na zijn dood werd het alsnog gerealiseerd.  De maquette werd gemaakt in het atelier van kunstenaar Walter Vermin.  Het stelt een reusachtig klokkenspel voor, dat een ode wil zijn aan Mechelen, de stad van de beiaard... Het werd onthuld in 1982...

Nu, bijna dertig jaar later, staat het zwaar te verkommeren.  Connie zegt me dat de familie het zo liever zou laten weghalen...

Het zou jammer zijn...  Zou er écht géén andere oplossing te bedenken zijn?  Ik gooi de vraag maar in het midden...

Ondertussen speelt voor de tweede keer terwijl we in de uurwerkkamer staan, de melodie van 'ach Margrietje'.  Deze keer weet Connie haar tranen te bedwingen.  Maar ik zie haar ogen stralen...

 zie ook: http://vimeo.com/23018394 (film Rudi Van Poele)