Kunnen we al die Mechelse Facebookers niet overtuigen om mee te komen lullen discussieren op MechelenBlogt ?

Allez, just an ID, zeunne...

;-)

:-)

@ Jokke : Ik ben blij al de lullers, die hier op MechelenBlogt actief(?) zijn, niet tegen te moeten komen in Mechelen-Stad ! ;-)))

Eigenlijk - Feitelijk is Facebook zo OldSchool - Passé - Cliché.

Wat we eigenlijk moeten koesteren is deze blog, want dat is altijd... een beetje avontuur !

;-)

Gekoesterd Mechelen vraagt mij (als element van de verzameling ‘alle Mechelaars’) naar mijn favoriete, meest gekoesterde en gesmaakte stukje Mechelen. Een marketingstunt, uiteraard, maar vreemd genoeg wel eentje die me aan het denken zet.

Had mij een vijftal jaar geleden dezelfde vraag gesteld en ik zou waarschijnlijk aarzelend hebben toegegeven dat er wat mijn betreft niets te koesteren valt. Een hoop oude stenen, gevat in prachtige, historische gebouwen (dat wel), een diep bewogen geschiedenis uitademend, die mij op zijn best – en dan nog enkel tijdens een van de verplichte rondleidingen met bezoekende Hollandse familieleden – een aangename namiddag, of –ochtend bezorgden. Elk jaar wel een keer prijs: gerechtsgebouw (‘erg mooi, die binnentuin’),  Groen Watertje (ééénig), begijnhof (‘nou ja, die van Lier is mooier’), toren op en af (‘ja, het uitzicht is prachtig, kijk daar het Atomium en daar de koeltorens van Doel (Doel? Zegt hen natuurlijk niets)).

Mechelen was voor mij wat het voor vele toeristen nog altijd is: een mooie stad om te bezoeken. Monumenten bekijken, foto’s maken, bus of auto in en terug naar huis. Probleem was dat ik niet hier was als bezoeker, maar als bewoner, inwoner. Geen warm welkom hier voor mij. Ik was in een continu gevecht gewikkeld met de stad, waarvan ik het gevoel had dat ik ze tot de mijne moest maken.

Mechelen is geen hapklare brok. Achter de prachtige façade van oude gebouwen, woedde op verschillende fronten het gevecht om de leefbaarheid van de stad: van het stadhuis tot in mijn kop. Maar hoe gaat dat met die dingen? Net zoals je een zeurende pijn soms kunt missen als die wegvalt omdat die je er tenminste continu aan herinnerde dat je leefde, zo gaf het continue geklaag, gezeur, het gezever, het gevecht tegen het vandalisme, tegen de doodsheid op straat na 18u me uiteindelijk ook het gevoel dat ik leefde – en wel hier, in deze stad.

Ik kan niet zeggen dat ik me met Mechelen heb verzoend. Het was eerder dat ik uiteindelijk ben gezwicht voor het norse, stuurse karakter, voor de quasi-afwijzende houding zoals mensen zich die ook aanmeten als ze het gevoel hebben hun eigen kwetsbaarheid te moeten verbergen.

Achter die façade van drukdoenerij, bleek Mechelen geduldig. Zoals Mechelen er niet in slaagde om mij stormenderhand voor zich te winnen, zo werkte het met geduld en dodelijke efficiëntie, stil en indringend als een sluipend gif aan een veel hoger plan. Geen vluchtige, oppervlakkige gevoelens hier. Ik merkte het pas toen ik al lang verloren was: Mechelen zat in mij, onderhuids, had bezit genomen van mijn kop en was zo onderdeel van mijn leven gaan uitmaken.

Zijn de mooiste dingen in het leven niet die waar je het meest voor hebt moeten vechten? Als ik nu met mijn familieleden door Mechelen loop, kan ik het niet laten om ze op al het schoons te wijzen: ‘Zie een keer hoe mooi die binnentuin, hoe prachtig het Groen Watertje, het begijnhof, dat – ook al is het dan misschien iet het mooiste begijnhof van Vlaanderen – een bezoek meer dan waard is. En dan onze toren: weet je dat je bij het juiste weer helemaal tot aan het Atomium en kunt kijken?  

We drinken Belgische bieren op de Vismarkt en koesteren onszelf in het lentezonnetje en ondertussen laat ik me de opmerkingen van mijn familie welgevallen: Wat een fantastische stad Mechelen wel niet is en hoe aangenaam het moet zijn om hier te wonen. Weten zij veel? Ik lach en knik bevestigend.

@cahun: Mechelen Intraveneus: heerlijke zuivering!;-)

Ik beaam Rudi!  dit is een prachtig cursiefje van cahun!  authentiek, eerlijk en ...ook wel wat herkenbaar...   ;-)