foto's: Jan Smets)

Ze zaten reeds op mij te wachten - drie charmante dames - in de Varenbosstraat, in het huis van Ann, de jongste van het trio.  Ann, vriendelijk als steeds - de perfecte gastvrouw, en in de zetel goedlachs en nét terug van een uitje in de Margriet in den Bruul: Wiske en moeder Jeanne... Dit zou een toffe en gezellige babbel worden.  Dat voelde ik al bij 't binnenkomen.  Samen met 'de vrouwen' van de Mechelse voetbalmythe, Torke Lemberechts, op de canapé.

(foto: Jan Smets - dochter Wiske, vrouw Jeanne en kleindochter Ann)

Het werd dan ook een leuk gesprek.  Echt.  Stralend middelpunt is Johanna Willems - 'Jeanne'.  Ze zit daar: eeuwig jong, en met het voorrecht om vele jaren te kunnen liegen over haar leeftijd.  In niets toont zij een dame van 88 jaar (!).   Modieus gekapt en gekleed, en met een levenslustige blik in haar ogen is ze méér dan 'aanwezig'.  Onlangs vroeg ze aan Mark Uytterhoeven of 'hij haar ne-mie-kende?'.   Nee, hij had haar écht niet meer herkent!  'Jij wordt steeds jonger ipv ouder'!  Mark heeft gelijk.

Jeanne heeft haar geliefde man al vele jaren overleefd, want Torreke stierf reeds in 1992...

Torreke is een legende.  In Mechelen én daarbuiten.  Zijn naam doet het voetbalhart van menig sportfanaat nog sneller kloppen.  En zélfs  bij diegenen die niet zo thuis zijn in de wereld van de groene mat, klinkt zijn naam als een klok. 

Torreke - Victor Lemberechts - was dan ook de beste rechtsbuiten die ooit op het voetbalveld heeft geschitterd.  Jarenlang was hij hét gezicht van het 'Gouden Malinois'.  Hij was bij de rood-gele club zijn hele loopbaan actief, en met deze Mechelse ploeg werd hij tussen 1942 en 1956 drie maal kampioen.  In totaal scoorde Torreke 128 keer voor Mechelen in 346 wedstrijden.  Maar ook in de nationale ploeg was Lemberechts succesvol.  Onze Mechelaar speelde 42 interlands en scoorde 14 keer.  Hij was ook van de partij in 1950 toen België met 7-2 won van Nederland.  Op 10 mei 1947 werd hij als enige Belg uitgekozen om met een Europese ploeg tegen Groot-Brittanië, in Glasgow te spelen...  

In 1955 speelde hij zijn laatste interland...

Het café op onze Grote Markt draagt de naam 'Glasgow'...  Herinnering aan een episode uit een glansrijke carrière...

(Torreke (links beneden) met de nationate ploeg.  Foto familie)

(derby Malinois-Racing  -  foto familie)

Torreke was een échte Maneblusser.  Hij werd op 18 mei 1924 geboren in ons aller Mechelen.  'Oep Galgenberg'.  Moeder was huisvrouw, en vader Lemberechts werkte in een fabriek in Vilvoorde.

Torreke had een onbezorgde jeugd, en speelde met de bal waar hij maar kon - op de grasperkjes en pleintjes in de buurt.  Maar..., hij was ook wel muzikaal.  Jawel.  Hij liep muziekschool in de Merodestraat, én met de kermissen ging hij samen met zijn moeder in de café's 'spelen'.  Moeder op de drums, en onze Torre harmonica...

Maar zijn voetbaltalent dreef boven. En hij zou zich laten inschrijven in een Mechelse voetbalclub.  En weet je - hij was eerst opgeschreven voor het groen-witte racing.  Stel je voor.  Maar hij ruilde met Jean Van der Auwera die al op de lijst van rood-geel stond.  En zo werd Torreke Lembrechts dus 'ne kakker'.

Kannunik Dessain - de onbetwistbare leider van Malinwa stelde hem wel voor de keuze: het was ofwel voetbal ofwel harmonica.  Tor koos voor het ronde leer.  Het was een gelukkige keuze.  Dat zou later wel blijken.

Tor leerde in zijn buurt een nét één jaar ouder meisje kennen: Jeanne.  Ze werd zijn vrouw.  En al hield ze niet zoveel van voetbal - jarenlang zou ze naast hem staan, aan de zijlijn - als sterke vrouw naast een sportief man.  'Ikwas er in het begin ni veu, dat hij voetbalde.  Maar hij kon het niet laten'.

Tor en Jeanne kregen drie kinderen: Guy, Melanie (maar omdat zij de naam lelijk vond, werd dat spoedig 'Nini'), en Marie-Louise - 'Wiske'.

Toen ze pas gehuwd waren, woonde het jonge koppel in de Galgestraat.  Wat later zou men verhuizen naar de OLV-straat, waar ze beiden café hielden, schuin over de huidige Domus.  Dit deden ze zo'n tien maanden.  Maar een bestuurslid van Malinois, die een hoge plaats had in Chevalier Marin, maakte hen er op attent dat er een café vrijkwam op de Grote Markt: 'La Bourse'.  Mooi.  Maar dat koste wel een aardige duit.  Beenhouwer Ture Geens van de Oude Antwerpsebaan was een groot fan van geel en rood, en sponsorde het koppel. 'Maar we hebben alles eerlijk afbetaald', verzekert Jeanne ons...

De eigenaars van 'La Bourse' namen de naam mee, naar het nabijgelegen café op diezelfde Grote Markt.  Vernederlandst heet dit nog steeds tot op de dag van vandaag 'De Beurs'.  En Tor Lemberechts?  Hij moest later niet lang zoeken naar een naam voor 'zijn' café:  Het zou 'Glasgow' heten.  En dit ook tot de dag van vandaag.  Ook nu nog, nu dat het uitgebaat wordt door zoon Guy en schoondochterJeanine.

(Torreke, links naast Koning Leopold III)

Nu verdienen voetballers sloten geld.  Het is allemaal niet zo eerlijk, zegt Jeanne.  Maar vroeger moesten de sterren van het veld ook nog een job hebben.  Anders konden ze het niet redden.  Ook Torreke Lemberechts dus.   Tor had een tijdlang een melktoer.  Maar Jeanne had dit niet zo graag.  Hij was dan té veel onderweg.  'Hij dronk niet geire melk' - lacht ze...  Nadien zou Tor 'bij de gas' werken.  Melkboer af...

Zo ging dat.

Lemberechts was één van dé sterkhouders van het gouden team.  'Hij en Preudhomme waren de besten die ooit achter de Kazerne hebben gespeeld', zegt Jeanne met nadruk.  Voor de vroegere doelman van KV-Mechelen heeft Jeanne een boon blijkbaar.  Ze zegt het dan ook heel vastberaden.  'En sympathiek' - benadrukt ze.

Zélf ging Jeanne nooit naar 'het voetbal' kijken.  'Ik ken er dan ook niks van'.  En Tor had liever dat z'n vrouw thuis bleef.  'Dan deed hij zijn goesting' lacht ze.  Maar Jeanne betrouwde haar man.

Spelers stonden toen ook dichter bij de supporters, bij het volk...  Ook dat is allemaal anders nu, mijmert ze...

De drie kinderen waren nog klein toen vader zijn glorieperiode beleefde.  Het grote succes hebben ze nooit écht meegemaakt, zegt Wiske.  Pas later beseften ze dat vader een grote vedette was.  En nu doet het nog heel veel deugd dat ze met veel lof praten over 'Torke' - haar vader - vervolgt Wiske met glinstering in de ogen.

En zo ging het door.  Torke was een legende.  Toen al.  En dan...  Dan was het gedaan.  Op zijn 32 jaar stopt Torreke met voetballen bij KV.  Hij zou nog even trainer zijn bij Harelbeke en bij Brasschaat.  Maar dan zette hij definitief een punt achter zijn succesvolle carrière.  Zelden of nooit zou hij nog de tribune betreden...  Hij volgde het alleen nog op het kleine scherm...  Het was voorbij.

Voortaan was hij full-time cafébaas, tot hij hier ook mee stopte op zijn 64 jaar.  Hij heeft het graag gedaan.  Ook Jeanne.  Ook al  was dit voor haar in het begin niet zo. 

Dan sloeg het noodlot toe.  Tor kreeg longkanker.  Hij had zijn hele leven zwaar gerookt.  Dat was trouwens niet zo eigenaardig.  Roken werd nog niet zo verketterd, en vele sportlui deden het.  Maar bij Torreke liet het sporen na.  Hij werd dus ziek, en dat was een zware slag voor hem en zijn familie.  'Ik ben nog erg boos geweest op de dokter omdat hij maar bleef aanmodderen, en de situatie niet juist inschatte', zegt Ann. Drie jaar is Torre ziek geweest.  Langer nog dan men verwacht had.  En op 24 juni 1992 stierf hij...  'Een zware dag' zucht Wiske...

Van het Gouden team van toen resten alleen nog de herinneringen in het collectieve geheugen van de malinwa-fan.  Fons Van Haezendonck is de enige die nog rest van die generatie.  Maar de man woont nu zwaar hulpbehoevend in het Hof van Egmont...

(Torreke links - met Bert De Cleyn rechts - foto familie)

Jeanne woont nog steeds boven het café op de Grote Markt.  Al 63 jaar.  En elke namiddag is ze er te vinden tussen de klanten.  Ze kan het niet missen.  En als op woensdag 'Glasgow' sluitingsdag heeft, gaat ze elders iets drinken.  Samen met andere weduwen.

Glasgow is een begrip in Mechelen.  Voor de KV-Mechelen-supporter, maar ook voor anderen...

'Weet je', zegt Jeanne, 'dat vroeger als Anderlecht  oep Mechelen speelde, in de tijd van Jurion en Van Himst, het hele team iets kwam drinken bij Torreke?'

(foto: Jan Smets - ingelijste foto in café Glasgow...)

'Onze pa hield ons altijd ver van het voetbal' zegt Wiske.  Dat was iets van hem.  Voetbal en zijn gezin.  Het waren twee dingen waar hij van hield.  Maar het waren ook twee verschillende werelden.

Vader was graag cafébaas, maar hij was ook wat stil.  Zelfs een beetje mensenschuw, zegt Wiske.  Hoe eigenaardig ook.  Als een journalist langs kwam, ging hij vaak naar boven: 'Zeg maar dat ik ziek ben...'  Hij praatte niet zo graag meer over zijn voetballoopbaan.

Dan haalt Wiske nog een leuke anecdote aan.  Toen Leopold III naar Zwitserland was gevlucht, en voordien in de oorlog 'stiekem' getrouwd was met Lilian Baels -  een huwelijk dat omstreden was in ons land - trommelde men een aantal sportvedetten op om naar daar af te reizen, voor een foto met de koning.  Zeg maar: 'een promotiecampagne' voor de koning die zijn populariteit zag tanen.  Torreke was er bij.  'Was hij dan koningsgezind?' durf ik vragen...'Maar nee' zegt Jeanne: ferm 'dan was hij drie dagen weg - en 't was nog gratis ook!'  Mar voor Astrid had hij wel een boontje, zegt ze dan.  Jeanne en Tor gingen vaak op reis naar Zwitserland, en ooit schreef hij een kaartje dat hij achterliet in de kapel van Küssnacht waar de koningin verongelukte.  Er kwam een dankbriefje terug uit Laken...

Het café is nu overgenomen door zoon Guy.  En Glasgow werd een aantal jaren geleden grondig gerenoveerd.  Maar aan de muren hangen nog foto's uit glorierijke dagen.  'Maar géén foto"s van de Malinois' zegt Jeanne.  Er komen immers ook veel racingers graag op café bij Torke. (trainer van groen-wit, Raoul Peeters is vaste klant!)  'En in een commerce kan men geen voorkeuren hebben.  We zijn er voor alleman'. De foto's die er hangen hebben allemaal te maken met de carrière van Tor in de Nationale ploeg.   Trouwens, de vroegere speler van racing, Louis Deherdt was een goeie vriend.

'We zijn goe voor alle twee!' - twee ploegen in één stad.  't Moet kunnen, volgens Jeanne.

Ach, zoveel is voorbij...  'Ik zou alle dagen naar den home kunnen gaan' zegt Jeanne.  Ik ken er nog zovelen.  Maar ze voelt er zich duidelijk 'te jong' voor.  Ze gaat liever haar gezelschap opzoeken in één of ander cafeetje.

(Ann met grootvader Tor.  foto familie)

'We missen hem nog elke dag' zeggen de drie Lembrechtsvrouwen uit één mond.

Hij was een strenge maar rechtvaardige vader, weet Wiske te vertellen.  Zéker voor de dochters was hij streng.  Hij kende immers 'de gevaren' van het leven.  Voor zijn zoon Guy was hij losser.

Vader was ondanks het feit dat hij stil kon zijn, ook een levensgenieter, een 'Pallieter'...

En bij problemen, nood of verdriet stond hij ons steeds bij.  Hij had een groot hart.  Zéker ook voor zijn vier kleinkinderen.  (Ann Van Menxel is de oudste kleindochter.  Dochter Nini heeft twee kinderen: David en Sandra, en zoon Guy heeft één dochter: Els).  Hij zag ze allemaal even graag.

Toen zijn oudste kleindochter, Anneke, geboren werd, was Torke apetrots.  Hij verklaarde met grote fierheid in zijn café dat 'zo schoen kleinkind als ik heb, ge nog noeit gezien hebt!'  Wiske die onderwijzeres was (jarenlang in Battel), mocht géén babysit nemen.  Dat zou hij zélf wel doen.  Hij en Jeanne.  Dat MOEST zo!

'Hij was een échte opa' zegt Ann ontroerd.  Hij was er altijd voor ons.  Elke middag ging ik eten bij mijn grootouders, toen ik school liep in den BIM.  'En ik moest niet alles opeten  van hem als ik geen zin had'.  Dat was thuis natuurlijk anders...

''Toch hadden we ook wel schrik van hem als hij boos was' zegt Wiske.  'Als ik met mijn zus Nini wat ruzie had, dan leek hij dat te voelen.  Dan waren we zelfs als we in de dertig waren bang om de drempel van Glasgow over te komen'.

'Vader had gezag, en was een echte Pater familias'

Als de kinderen één week niet op bezoek waren gekomen, dierf hij zeggen: 'je weet ons niet meer wonen zeker?' Hij hield van zijn familie.

Wiske woonde ook vijf jaar boven café Glasgow.  Daar is ook Ann geboren.  En toen Wiske dan gebouwd had en zou verhuizen, werden ze heel erg gemist door 'den bompa'.

Vlak voor hij stierf zou Torke nog tegen zijn vrouw Jeanne zeggen: 'Ik wist niet dat ik zo'n brave kinderen had'...

(foto's: Jan Smets)

Jeanne en Tor gingen vaak naar zee.  En op zijn appartement op de dijk, voerde hij de meeuwen uit zijn hand, tot buren hiervoor wat boos werden...  De duiven sch...immers alles onder.

Hij was een dierenliefhebber.  Heeft hij die liefde ook doorgegeven aan kleindochter Ann?  Ann is nu onderwijzeres in de Basisschool Sint-Jozef-Coloma, maar is daarnaast ook gepassioneerd bezig met gedragsbegeleiding en therapie bij honden ('sweet with dogs').  In die hoedanigheid gaat ze ook in scholen kinderen leren omgaan met deze viervoeters.  Eén van haar honden heeft de naam 'Torre' gekregen - uit liefde voor haar bompa!

'Ik vertrouwde mijn man.  Ik was steeds gerust in hem.  Ik heb hem ook veel moeten missen.  En toch: in een huwelijk moet je mekaar ook een beetje kunnen loslaten.  In het begin was alles een beetje moeilijk.  Ik hield niet zo van voetbal, en aanvankelijk ook niet van café-houden...  Maar alles is aanpassen.  Ik heb een goeie man gehad...'

Torke - er is de mythe, de legende...  Maar er is ook de mens - de man, de vader, de bompa...  Drie sympathieke Lemberechtsvrouwen zitten samen met mij op de canapé - En ik voel een deugddoende warmte...  Buiten schijnt een lentezonnetje.  Het leven is mooi.  Vaders zijn pas dood als ze vergeten zijn.  Torke leeft verder.