Vrijdag 21 januari, stadsschouwburg Mechelen. Op het podium staat links een groot videoscherm en rechts staan een aantal instrumenten opgesteld. Hier gaat het zo gebeuren: de trip down memory lane, op Twee Meter en een live set van School is Cool. De lichten doven, het scherm floept aan, ‘Don’t Dream It’s Over’ van Crowded House weerklinkt en daar is Jan Douwe Kroeske.

”Zo begon het in 1987”, zegt Kroeske; “Crowded House verzorgde de eerste twee meter sessie”. Op Crowded House komt hij later nog terug maar eerst complimenteert hij Mechelen met “de prachtige schouwburg”. Kroeske waarschuwt ons dat het wel eens laat zou kunnen worden en schiet meteen van wal. Over hoe hij als gewezen sportleraar bij de radio belandde, demonstreert hoe toen die opname-tape werkte; “Nu is alles digitaal, maar in ’87...”.

De Twee Metersessies namen eerst een start op radio, maar niet veel later kwam er dus het tv-programma, zoals de meeste mensen het wellicht kennen... Kroeske informeert of er fans van het programma in de zaal zitten. De antwoorden blijken bevredigend; best wel een aantal mensen dus. Het programma loopt nog steeds, zo blijkt, maar op de commerciële zender. “Misschien kunnen jullie dat via het www wel bekijken?”. Kroeske zou zich later ook luidop afvragen of er geen plaats is voor ‘Twee Metersessies’ op Canvas. Het publiek is de idee alvast genegen.

Terug naar Crowded House. Kroeske heeft het over de ontmoeting met Neil Finn, 23 jaar later, in 2010, de mans ‘foute snor’ en het mogelijke waarom daarvan, en we krijgen de sessie, een mooie vertolking van ‘Amsterdam’, te zien. Kroeske keert terug naar het verhaal en vertelt niet zonder enige trots dat Deacon Blue, Womack & Womack – “dat waren moeilijke mensen!” en Hothouse Flowers – “schatten!” in de eerste Twee Metersessies zaten.

Opnieuw tijd voor een fragment en Kroeske spreekt vol lof over The Posies en hoe zij een en ander professioneel en met veel spelplezier aanpakten. En we kijken naar de potige sessie uit ’93 met hun interpretatie van Chris Bell’s ‘I Am The Cosmos’. Kroeske had niets teveel gezegd: deze heren ‘smijten’ zicht echt. Daarna een recentere sessie met Band of Skulls en een akoestische vertolking van ‘Impossible’. Mooi. (Kroeske duidt op het verschil in filmen nu, bij de commerciële zender, en toen, hij vond het vroeger toch wat ‘intiemer’; in een kleine ruimte, en maar een paar camera’s maar goed...)

Dan mogen wij kiezen uit vier sessies, Kroeske vindt ze allevier heel sterk, er één uitkiezen is onze opdracht: Radiohead, Foo Fighters, Coldplay of Aerosmith. Het worden uiteindelijk twee sessies. Eerst Radiohead met ‘High and Dry’ waarbij Kroeske ons wijst op Tom Yorke die er zichtbaar zelf van geniet en zich ervan bewust wordt: "he, wij KUNNEN iets!!!" ... en jawel, wàt een opname. Heel intens. Daarna krijgen we Foo Fighters met ‘Learn To Fly’ maar eerst doet Jan Douwe het Dave Grohl-verhaal; hoe Grohl die stille verlegen, saaie jongen was bij Nirvana, hoe ontspannen hij met zijn Foo Fighters was (in 2000). Na het fragment van Foo Fighters vertelt Kroeske ons over die keer dat hij Nirvana in de studio had en hoe moeilijk het was om daar iets van gedaan te krijgen: Kurt had net voordien zijn 'maag laten leegpompen', was ‘niet lekker’ en had absoluut géén zin.. Jan Douwe hééft nog steeds die tape, die hij veilig in een kluis bewaart, “want Kurts weduwe...”. En we krijgen een fragment uit die sessie. Nee, de heren (Kurt!) hadden (had) er géén zin in...

Vooraleer de pauze in te gaan roept Jan Douwe Kroeske een sympathiek bandje uit het Antwerpse op het podium: School Is Cool. Straks krijgen we een heuse Twee Metersessie met hen, tijdens de pauze gaan ze soundchecken, maar eerst, en speciaal voor School Is Cool, heeft Kroeske nog een opname van Calexico in petto uit ’98.

Het tweede deel van de avond wordt op gang getrapt met een filmpje van ons aller Arno en een ontwapenende vertolking van ‘Dans Mon Lit’. En Jan Douwe die vol lof is over Arno, TC Matic en Charles et Les Lulu’s maar ook zijn liefde voor Raymond van het Groenewoud én Jacques Brel steekt ie niet onder stoelen of banken.

En dan is het tijd voor School Is Cool. Zoals dat gaat met de Twee Metersessies heeft Jan Douwe eerst een kort gesprekje met de band. Niet met Nele, die blijkt haar stem kwijt te zijn. Maar Andrew en Johannes klaren het klusje. En Johannes vertelt hoe de setlist werd aangepast met die liedjes waar Nele niet in zingt. Het sympathieke gezelschap zet in met een sterk en swingend nummer waarvan de titel vermoedelijk ‘The World Is Going To End Tonight’ luidt. Wat heeft Johannes toch een aangenaam stemgeluid zeg, maar dat wist ik eigenlijk al van zijn ander bandje: Leafpeople.

Daarna kondigt Johannes ‘Delusions’ aan. Weerom een schot in de roos, en knap vioolspel van Nele, en een hilarisch percussie-duel tussen Andrew en Matthias.

Daarna volgt ‘The Road to Rome’, “waarbij Nele ook niet moet zingen”, aldus Jonas. Neen, zij bedient glockenspiel, effects en meerdere instrumenten, ook nu weer percussiegekte, en de bass van Michael zit lekker strak.

Ook mooi is ‘The Other Side’ en dan volgt het ondertussen alomgekende – en zo niet dan zou dat echt moéten – geweldige ‘New Kids In Town’. En hier geldt hetzelfde als bij de andere nummers: het spelplezier spat eraf! En Nele die ‘zingt’, of doet alsof ze zingt... Wat opvalt bij dit sympathieke vijftal is hun zin voor melodie, fijn gevoel voor humor en georganiseerde chaos. De geest van Zappa en Camper van Beethoven, en Violent Femmes en erh... toch ook Leafpeople... waart soms rond al doen ze natuurlijk vooral hun eigen ding!

Kroeske had het vijftal gevraagd om af te sluiten met iets speciaals. Dat wordt ‘Car, Back Seat, Parking Lot. Vooraan op het podium gezeten, zonder versterking, en met als enige instrumenten de accordeon van Nele en Johannes' akoestische gitaar brengen ze dit o zo mooie liedje. Klasse! Na een terecht applaus besluit Jan Douwe Kroeske “Zo sessie 1409 is opgenomen!”.

Maar we gaan nog niet naar huis. Het zou immers een lange avond worden, weet je nog wel?

En Jan Douwe vertelt over de humor van Ben Folds Five. De sessie die we zien is het er het beste voorbeeld van: een geweldig vrolijk deuntje, maar die tekst... ‘Song for the Dumped’ dus. En meteen daarna volgt het verhaal van Adam Durrowitz die doodmoe van een lange tour met Counting Crows bij Twee Meter belandde, en dat éne liedje dat toen een hit was echt niet graag wou brengen. Want, zo bleek, geschreven voor diens vriendin die het over de telefoon had uitgemaakt, even voor de band naar de US zou terugkeren. En in de sessie zien we een getormenteerde Durrowitz die evenwel, samen met zijn Counting Crows een geweldige versie van ‘The Rain King’ neerzet.

Jan Douwe Kroeske is vol lof over Triggerfinger en denkt dat zijn het nog heel ver gaan schoppen. “Misschien verkopen ze dra wel grote stadions uit!”. Een akoestische sessie van Ruben Block & co volgt. En dan het Anouk-verhaal. Geen makkelijke dame, zo blijkt uit Kroeske's verhaal, maar het eindresultaat was dan wel erg mooi: een duet met Sarah Bettens in een vertolking van Live’s ‘I Alone’. Nu ben ik géén Anoukfan, noch een K’s Choicefan, maar de sessie die we zien kan niemand onverschillig laten. De stemmen van Anouk en Sarah passen erg goed bij mekaar en het is een uitstekende versie.

Nog meer moois volgt met sessies van , enfant terrible Ryan Adams, naar we van Kroeske vernemen een grote Marianne Faithfull-fan en Jan Douwe Kroeske besluit met een filmpje van een "veelbelovende band uit (Nederlands) Limburg". “Ik heb het bij op USB-stick, ja de tijden veranderen, vroeger die tapes, nu ...” De Wolf blijkt een soort huwelijk tussen The Doors en Mogwai te zijn, met veel hammond orgel maar ook vocale partijen die pure screamo zijn, niet bijster origineel maar wel goed gedaan.

Het is dan half twaalf en een fijne avond met ‘Twee Meter het Theater in’ zit erop. Leuk, heel leuk. Een avond met veel jeugdsentiment aha erlebnissen en het fijne maar veel te korte optreden van School is Cool. En nu duimen dat we ‘Twee Meter’ op Canvas mag belanden... starten we er een Facebookgroepje over ?

Twee Meter in het Theater toert nog volop door de Vlaamse zalen mét School Is Cool, en in februari in Nederland waar niemand minder dan Luka Bloom meereist. Ook niet mis, toch?

Verslag: (c) Markec
Foto’s: (c) Bart Schelkens