Donderdagavond 4 november was er aan keuze weer geen gebrek in Mechelen: aan tafel met de Margaretha's in Lamot, uit je dak gaan met (letterlijk) vuurwerk en explosief gitaargeweld van Adam Bomb in JC Meteko of rustig genieten van de pracht van de akoestische eenvoud, intimiteit en Irishness van flamenco-gitaarvirtuoos annex singer-songwriter Albert Niland in de Ierse pub... Jullie verslaggever koos voor het laatste, ondanks de andere twee meer dan interessante opties, en kreeg gratis en voor niets een flinke portie virtuositeit, sfeer, schoonheid én... een shot kippenvel - factor 10.
In Ierland is Albert Niland een rijzende ster. En, als je het mij, of eenieder die er gisteren bij was, nu vraagt, luidt het antwoord volmondig: "terecht !"
Na zijn werk als sologitarist bij Riverdance, van 1999 tot 2003, keerde Niland terug naar zijn eerste liefde: zingen!. Sindsdien gaat het hard voor de man. Het in 2004 herenigde Planxty en Christy Moore (Luka Blooms oudere broer) namen hem mee op tour en nu doet Niland dus met brio en branie 'zijn eigen ding'.
Donderdagavond was het dan ook zo'n avond waarbij omschrijvingen als 'genieten met de grote G', 'kippenvel' en 'een avond om in te lijsten' als heuse understatements van formaat gelden...
Was het die (flamenco-)gitaarvirtuositeit? Dat aparte en heel erg mooie, pakkende en naar de keel grijpende stemgeluid en teksten? Die kleine liedjes met o zo'n dramatische impact, de geest-shockerende muziek? Wel, een combinatie van al die factoren natuurlijk. Wat dacht je? De 'march of the hungry ghost' die halt hield in O'Fiach Irish pub in Mechelen, deed zelfs het ijzigste en koudste hart zingen!
Niland begon met zijn gelegenheidsgeluidsman voor te stellen: singer-songwriter Daithi Rua, waarop hij een misdadig mooi instrumentaal flamenco-meesterwerkje inzette. Meteen daarna werden we vergast op een heel erg sterke cover van Randy Newmans 'Louisiana 1927'. Mijn 'buurman', geen onbekende, die van Grobbendonk was afgezakt, herkende dit nummer meteen en was duidelijk onder de indruk van Nilands interpretatie. Ik ook.
Een prachtig nummer over de Ierse immigranten in de Kilburn (London) volgde: 'The Kings of Kilburn High Road'. Meteen een eerste hoogtepunt wat mij betreft; met een pakkend verhaal en veel mooie zanglijnen en gitaarwerk. Ook 'Sherlock Holmes' en zeer zeker 'The Hungry Ghost', het titelnummer van Nilands jongste album (2009), kunnen bij de hoogtepunten gerekend worden.
Een aangrijpend verhaal over een man die weer een dag en avond zonder 'being together' tegemoet ging, volgde en daarna vermeldde Albert Niland 'the boss' van de Ierse Pub, knipoogde naar Ron Hunter en speelde een erg overtuigenden 'heftig akoestisch' 'Philby', jawel van Ierse legende Rory Gallagher! Ron is fan, Niland wist dat vast wel.
Ook heftig en akoestisch was 'The Cuckoo Clock' en met 'Poland In A 3 Piece Suite' kregen we, Nilands, naar eigen zeggen, enigste liefdesliedje. “ik schrijf niet veel liefdesliedjes, het is al zoveel gedaan en wat moet ik er nog aan toevoegen” zei Niland, “maar toen ik San Francisco woonde en dat Pools meisje tegenkwam...”. Niland kondigde die mooie lied aan als “this is.. erh, a song”. En wat een song, knap verhaal, sterke opbouw en Nilands stem die ook hier erg sterk was.
Na een korte pauze, kregen we, of wat had je gedacht, nog meer schoonheid, met ondermeer een sterk 'Galway Town 1989' en 'Spanish Heat'. Dat hier de flamenco een belangrijke rol speelde, hoef ik je niet te vertellen. En hoe klonk dat? Wel, als spanish heat dus. Maar nu was het sowieso redelijk warm in de bovenzaal van de pub.
Maar àls je het al warm had, koude rillingen kropen over je lijf, een onbedwingbare krop schoot in de keel, de haartjes op je armen stonden kaarsrecht met een adembenemende interpratie van, jawel: 'Wuthering Heights' van Kate Bush. Fenomenaal! Alléén daarvoor al had je dit optreden eigenlijk niet mogen missen!
Na terecht applaus voor zoveel schoonheid, stelde Niland een muzikant voor die met hem mee was gekomen naar Mechelen. Roesy mocht ook drie van zijn eigen songs brengen, Albert drong zichzelf in de bescheiden rol van begeleider. Roesy heeft een heel ander stemtimbre, iets scheller en wat meer nasaal, en toen iemand me zei dat zijn stem perfect bij country zou passen, kon ik hem geen ongelijk geven. De man had met die stem een vrij groot bereik, en hij had sterk songmateriaal bij: 'If Only For A Day', 'Cast Your Line' en 'Hell Bent On You'. Het was minder mijn ding, maar ik sprak ook met liefhebbers en instant fans.
Terug de beurt aan Albert Niland dan, die jammer genoeg al aan zijn laatste nummer toe was. Maar wàt een nummer: het sublieme 'Lemonade Room', en ook hier, wat mij betreft toch, kippenvel!
Het luide applaus kon Niland gelukkig verleiden om nog twee bisnummers te brengen. Eerst nog: “The brilliant man on the sound couldn't make it, so Daithi is here”. En wat volgt is een wel erg geïnspireerde en strakke versie van Prince's 'Sign 'O The Times'. Waauw! En Niland speelde het zo strak dat je dacht: “straks breekt er een snaar”. Of hoe hij dit an sich al knappe nummer volledig verAlbert Nilandiseerde... Na opnieuw terecht applaus volgt dan het onverbiddelijke laatste nummer, en we eindigden in breekbare schoonheid met 'Someone 2 To Watch Over Me'.
Dat het daarna stormliep voor CD's van Niland wekte weinig verbazing na zulke intense, gedreven en mooie performance...
Op de setlist:
Instrumental/ Louisiana 1927 (Randy Newman) / The Kings Of Kilburn High Road / Sherlock Holmes / The Hungry Ghost / Philby (Rory Gallagher) / The Cuckoo Clock / Poland In A 3 Piece Suite ///
Galway Town 1989 / Spanish Heat / Wuthering Heights (Kate Bush) / ROESY: If Only For A Day / ROESY: Cast Your Line / ROESY: Hell Bent On You / Lemonade Room
BIS 1
Sign O' The Times (Prince)
BIS 2
Someone 2 Watch Over Me
Na het optreden zag ik nog enkele van de aanwezigen bij Adam Bomb. Moet een fijn rock 'n rollfeestje geweest zijn, en dat het bij de Margaretha's fijn was, weten we ondertussen ook. En Albert Niland, die heeft er wellicht weer een heel deel fans bij, waaronder uw dienaar.
verslag: (c) Mark 'Markec Van Mullem
foto's: (c) Marc Van Campenhout
Bedankt voor de lovende woorden, 'Buurman' ;-)
't was leuk je nog eens te zien, Roger, en dan nog bij een knap concertje!!!! En zo konden we samen eens die andere gemeenschappelijke hobby van ons beiden delen ...
Spijtig dat ik het gemist heb zo te lezen.
Mooi verslag Mark.
Wie weet lukt het mij om nu donderdag af te zakken.
Ja, Bart, het was echt héél erg goed.... ik ga die Albert Niland vanaf nu op de voet volgen... Ik was echt verwend: donderdag en zaterdag: sublieme concertjes! Eerst Albert Niland en dan Elliott Murphy, maar dat weet je want daar was je zelf bij ;-)
De concertjes in de pub zijn zeker een aanrader: totnogtoe al niets dan sterke dingen gezien ginds !