Toen ik tijdens de seizoensopening van het Cultuurcentrum dat strooibriefje in handen kreeg waarop de komst van Amatorksi aangekondigd werd, sprong ik een gat in de lucht. Net niét letterlijk. Ik had dan ook bij de eersten mijn ticketje op zak. Op dat ticketje was die andere act van de avond, 'Kiss The Anus of A Black Cat', toen nog niet vermeld. Vrijdag 12 november was ik van de partij in het auditorium van Cultuurcentrum Mechelen, klaar om te genieten van de sfeervolle sprookjes van Amatorski en benieuwd naar die andere act. Het werd een avond met bezwerende hyperkinetische neo folk en de verhoopte betoverende Amatorski-sprookjes...

'Bezwerend', 'geweldige klaagzang', 'hyperkinetisch' en 'veel dramatiek' lees ik op de notities die ik maakte. Het vat wel redelijk goed het korte en krachtige optreden van KISS THE ANUS OF A BLACK CAT samen. Voeg daar dan ook nog aan toe; 'intens', 'geschift' en 'erg knap'. Het viertal bracht een set die volledig opgebouwd was rond hun jongste album 'Hewers of Wood and Drawers of Water'. En wat een set. De aparte songstructuren, het rijke instrumentarium, het erg aparte, krachtige stemgeluid van Stef Irritant, een artiestennaam mag ik hopen, De enorme expressieve Irritant ontbond al zijn duivels. Er was geen ontkomen aan de sterke, strakke neo folk van dit viertal. Tenzij je de zaal verliet natuurlijk, maar dat doende liep je natuurlijk wel een geweldige trip mis!

Soms waarden echo's van Michael Gira's The Angels Of Light, Akron/Family én het in de pers al vaak genoemde Woven Hand rond. De stem van Stef, zwanger van melancholie, wanhoop en woede, deed soms denken aan Ian Curtis dan weer aan Ian McCulloch in de beste jaren van Echo & The Bunnymen, maar ook Gordon Gano hoorde ik er soms in. De combinatie van (be)vreemdende teksten en hypnotiserende songs, de enorme expressie en het volume van Stef, dat Doors-orgeltje, die banjo, ... Kiss The Anus Of A Black Cat doet natuurlijk in de eerste plaats zijn eigen ding met hun knappe mix van alle eerder genoemde factoren die ze tot een geheel eigen stijl kneden. Met uitschieters zoals 'Feathers of the Wings of The Angel Gabriel', 'Veneration', 'The Heroes Run in Armour' en 'Harrow'. Een meer dan aangename kennismaking met dit viertal...

> Setlist:
FEATHERS OF THE WINGS OF THE ANGEL GABRIEL/ ALL THE HEROES RUN IN ARMOUR/ HARROW/ TAKING THE AUSPICES/ ARGONAUT AND MAGNETO/ ALL YOUR GHOSTS ARE WORRIED/ VENERATION

AMATORSKI
Na een korte pauze was het tijd om ons opnieuw comfortabel neer te vleien in de zeteltjes van het auditorium. Inne Ysermans en de andere Amatorski's zouden ons gauw verwennen met een veel te korte maar o zo mooie set vol sprookjes. Rond vijf voor tien was de band klaar met opstellen en maakte ze hun 'officiële' entree op het podium. Het eerste liedje, dat vermoedelijk 'A Soldiers Heart' heet, was al meteen bloedmooi, en het zou zo uit de catalogus van Björk kunnen komen. Ine kondigde dan het volgende liedje aan: “This is Our Song”. Jammer dat bij 'Our Song' de drums iets te luid stonden en je Inne's prachtige stem niet zo goed hoorde in de mix. De toevoeging van blaasinstrumenten bleek een goede keuze, een leuke toevoeging.



De eerder gemelde geluidsprobleempjes bleken al opgelost toen het knappe 'Same Stars We Shared' weerklonk en het alom- terecht - bejubelde 'Come Home' was zeker een hoogtepunt. Die sfeerschepping, Inne's mooie stemgeluid, ja, dat hàd ik al gezegd, niet?  Ik kwam om te genieten van de dromerige sprookjes van Amatorski, en kreeg precies dàt. En ook bij die andere klassieker 'The King' werd die verwachting moeiteloos ingelost.

Wanneer Ine het heeft over “de vierde keer Amatorski in Mechelen” krijgt ze natuurlijk de appreciatie van de zaal mee, maar dat zal vast ook voor de o zo mooie muziek geweest zijn. Zoals de meer dan verdienstelijke cover die de groep bracht van 'Where Will I Be' van Emmylou Harris. Een erg breekbare versie, of wat had je gedacht? Knap!

Eén van de songs, die je niet op het knappe eerste EP'tje van Amatorski vindt, maar hopelijk wel op hun nog te verschijnen album, is 'Peaceful': het beste nummer dat Hooverphonic vergat te maken, al kon het ook Portishead zijn die dit vergeten was op te nemen. Gelukkig is er dus Amatorski. Een erg knap triphop nummer met een geweldige drive en ook hier: Ine's mooie vocals. Het instrumentale 'Fading' was in zijn sobere aankleding enorm pakkend.

Nadat Inne nog even reclame had gemaakt voor hun kersvers merchandise-item: “de enige echte Amtorski-linnen zak” was het al tijd om af te ronden. De band heeft nu eenmaal nog niet zo heel veel nummers op het repertoire. Maar voor een bisnummertje was toch nog plaats. “We hebben een beetje gelogen, we hebben toch nog een nummertje”, en een een heel erg mooi 'Never Told' volgt.

Zet aub ook dit liedje op dat eerste album!

> Op de setlist –  aangepast op 14.11, met dank aan 'Hilke':
FADING/ SOLDIER / OUR SONG/ SAME STARS WE SHARED/ 22 FEBRUAR/ COME HOME/ THE KING/ WHERE WILL I BE (E. Harris)/ PEACEFUL/ SAD WORLD/ CHEAPEST SOUNDTRACK

Bis:
NEVER TOLD

Het is nog wachten op dat eerste album van deze veelbelovende band, en als ze dan weer touren spelen ze hopelijk een ietsje langer. Maar hopelijk behouden ze sowieso de o zo lekkere ingrediënten die de Amatorski-sound vorm geven: het instrumentarium met toetsenwerk, gitaar, contrabas, drum en die o zo mooie stem van Inne, de breekbare liedjes en die sfeerschepping.

Nog sprookjes van Amatorski, Nog!

Verslag: Mark 'Markec' Van Mullem
Foto's: Bart Schelkens