Zo, de kop is eraf! Zaterdag 18 september werd een nieuw, veelbelovend cultuurseizoen op gang getrokken. Van ’s morgens tot ’s avonds werd er geproefd van het gevarieerde aanbod van de diverse aanwezige culturele verenigingen, met gelegenheidsoptredens op de UiTkijker Vrijetijdsbeurs, met aan de staart de gesmaakte optredens van de Les Amis de Louis en  William White.

En ’s avonds pakte Cultuurcentrum Mechelen uit met de rauwe rock met Bo Diddley-injectie van Ruben ‘Triggerfinger’ Block en de electrobeats van Vive La Fête. En het einde is het begin: met de zwoele en zweterige tropische klanken van Moonshack en Sofrito Soundsystem gingen we de nacht in en was het culturele seizoen begonnen...

Les Amis de Louis, met hun retro-bop en swing en de sympathieke in Barbados geboren Zwitser William White, die de ondankbare taak had om zijn ding te doen terwijl de meesten aan het eten en/of aan het borrelen waren, hoorden eigenlijk nog tot het ‘dagprogramma’. Maar voor de melomaan en meerwaardezoeker was het muzikale feest dan al begonnen. Les Amis de Louis: je ogen sluiten en je zat zo ergens halverwege de jaren ’30 en ’50. Dat gevoel kreeg je ook met ogen open, want ook de dresscode van de band was conform. Het werkte best aanstekelijk deze swingende trip in de tijd.

William White verontschuldigde zich op gegeven moment: “ik hoop dat de muziek jullie niet stoort bij de conversaties”. Het was niet eens sarcastisch bedoeld, vermoed ik. White bracht een zomerse mix van reggae, soule en bluesy folk. Zijn soulvolle stemgeluid deed met momenten denken aan Lenny Kravitz in goede doen, dan weer aan Ash Grunwald. Het was muziek waarbij het stilaan tanende zonnetje perfect paste, alleen de temperatuur wou niet helemaal mee.

Showtime
Dat de muziek van Triggerfinger ‘hot’ is, bewijzen de vele uitverkochte concerten her en der. Maar hoe zou Ruben Block het er solo van afbrengen?  About to find out, tegen de klok van achten wanneer er al heel wat volk aan de minderbroederskapel stond te wachten. Goed, daar zaten vast ook al wat Vive La Fête-fans bij, zo verraadde ook de zwarte oogschmink en klederdracht van sommigen. Om halfacht zwaaiden de kerkdeuren open. Op het podium stonden vier gitaren smachtend te wachten. En daar was ie. Keurig in het pak gestoken, met die grijze haren en bakkebaarden, mr. Cool himself: Ruben Block. Met een stem, dieper dan die van The Sisters Of Mercy’s Andrew Eldritch, klonk het “Hallo, goedenavond!”. Waarop ie de titel van het eerste nummer influisterde; “Showtime!”. Een bloedmooi, ingetogen nummer. De gitaar huilde bescheiden en de crooner in Ruben manifesteerde zich. Zo mooi!

Bo Diddley
Ruben vertelde ons: “Ik breng een paar eigen nummers, wat coverkes. Enfin, ik ga me wat amuseren”. En meteen daarna werd deze Neil Young-fan, die zich al vaak ergerde aan weer een tenenkrommende cover, verwend met een subliem ‘Driveby’. De song van Neil Young & Crazy Horse werd helemaal uitgekleed en uitgebeend. En hoe: Wauw! Tijd dan om er wat steviger tegen aan te gaan en een onheilspellend ‘Hunt you Down’ (Triggerfinger) volgde. Dan een nieuw nummer met een hoofdrol voor Rubens rode gitaar en de enorme wall of sound die ie ermee creëerde... “Kennen jullie Bo Diddley? Nee?”. Wat volgde was een uitstekend extra rauw ‘Hush Your Mouth’ - een prima showcase van de o zo beroemde ‘Bo Diddley Beat’ of ‘jungle beat’. De versie van Ruben was pure howlin’ power!

Dan was’t weer tijd voor een Triggerfingeruitstapje. ‘Love You More’ werd uitstekend verweven met een heuse popmedley - à la Triggerfinger. We herkenden Portisheads ‘Glory Box’, ‘Daydream’ van The Wallace Collection maar ook Hooverphonics ‘Mad About You’ en ‘For Your Love’ van The Yarbirds werden erin verweven. Knap. De set werd besloten met ‘My Baby’s Got A Gun’, “Een blues song”, aldus Ruben, “logisch, met zo’n titel kan het geen folk song zijn. Alhoewel, die folkies van tegenwoordig”. En een folk song was het allerminst. Ruben zette voor’t laatst alle registers open en ontbond alle duivels met deze ‘My Baby’s Got A Gun’ die werkelijke uit de diepste spelonken van de hel leek te komen. Of hoe De Block een veel te korte maar geweldige set met een hoogtepunt besloot.

Vive La Fête
Dan was het tijd voor het fenomeen Vive La Fête, bekend vér buiten de landsgrenzen, ook al doen ze in se niet veel meer dan neo-electrowave en synthipop recycleren en dat vermengen met eurohouse. Maar kijk, het werkt en het heeft hen nog geen windeieren gelegd! De uiterst dansbare muziek van Vive La Fête leent zich dan ook perfect om te feesten. Het was niet anders in de Minderbroederskerk.

Er bleek heel wat volk speciaal afgezakt voor Els Pynoo en Danny Mommens en hun electroact. Vanaf de eerste noot van ‘Nuit Blanche’ gingen enkelen volledig uit hun dak. Heel erg luide beats en live percussie, zware synths, Danny’s gitaarlicks, een bonkende bass en het aparte stemgeluid van Els Pynoo; het zijn dé ingrediënten van Vive La Fête.

Het werkt voor velen maar bij mij pakt de mayonaise van Mommens en Pynoo niet. Nu ben ik best te vinden voor de afzonderlijk ingrediënten: vintage electrowave of Electronic Body Music, en zéker new wave. Maar het recept van van Vive La Fête lust ik dus niet. En dat Els’ stem me niet echt ligt, om het eufemistisch uit te drukken, helpt niet echt natuurlijk. En na een aantal nummers, die niet zo heel gek van elkaar verschilden, of ze nu ‘Nuit Blanche’, ‘Touche Pas’, ‘Schwarzkopf’ of ‘Tokyo’ heetten, althans in mijn oren, verliet ik de zaal. Het was geleden van 2004 dat ik de band aan het werk zag, op Suikerrock, toen klikte het niet, ook nu niet, wellicht doe ik géén derde poging.

Maar, he, de meesten die ik na het optreden sprak, vonden het geweldig en hadden enorm genoten. Er werd dus wel degelijk een heus feestje gebouwd, zo bleek. En dat is goed. Misschien waren zij wel niet zo vol van die Ruben Blockperformance. Voor elk wat wils dus. Zo moet dat!

Zwoele geluiden,  zweterige klanken en aanstekelijke ritmes...
Na de optredens was het tijd voor Super Soul Stew. Moonshack had het Britse Sofrito Soundsystem uitgenodigd. Deze heren speelden tot diep in de nacht ten dans met een aanstekelijke mix van zwoele caraïbische geluiden en zweterige Zuid-Amerikaanse klanken en Afrikaanse ritmes. Aanvankelijk werd er wat geaarzeld, ook door ondergetekend, maar in not time stond de dansvloer vol. Wat een feestje zeg!

Wanneer de laatste beats van Super Soul Stew weerklonken, fietste ik naar huis. Een fijne dag en avond zat erop, maar het cultuurseizoen, dat was/ is ondertussen begonnen. En er staat weerom veel moois op het cultuurmenu...
 

Verslag: (c) Mark ‘Markec’ Van Mullem
Foto’s: (c) Bart Schelkens en (c) Joren Van Utterbeeck