De bekende Amerikaanse schrijfster Lynn Cullen (“I am Rembrandts daughter” en andere pareltjes) besloot vorig jaar een historische roman te gaan schrijven over enkele illustere beroemdheden die hier ooit op onze stadskosten hebben geleefd.

Ze kwam reeds twee keer naar Mechelen en u mag één keer raden waar ze met haar man Mike ging logeren. Jawel, de B&B “Luna Luna” van ons aller Mechelse bloggers Peter Meuris en zijn Patricia. Zicht op de toren gewaarborgd, behoudens misschien enkele vleugjes ochtendlijke mistlaag afkomstig van de Melaan.

Ik kreeg dank zij Peter de eer Lynn een volle snuif Filips de Schone mee te geven. Daar ik wist dat ze van sfeer houdt besloot ik haar ook naar onze majestueuze Onze-Lieve-

Vrouwkerk mee te nemen. Van Peter had ik reeds vernomen dat er die dag een uitzonderlijke organist zou komen oefenen, ik zou het wel zien.

Kan niet slecht zijn als Peter dat beweert, bedacht ik. Eens binnen in de kerk bleef Lynn gebiologeerd staan luisteren naar het stevig uithalende orgel. Sinds we een onverwacht privé-orgelconcert hadden gekregen in de Sint–Gummaruskerk te Lier, kende ik haar grote voorliefde voor een stevige bastoon. Even later ontdekten we ook nog de bron van al dat fraais: titularis-organist Wannes Vanderhoeven, in stevige concentratie achter de toetsen. Lynn genoot met volle teugen en aarzelde niet om Wannes deelgenoot te maken van haar bewondering. Hij had er echt niets op tegen. 

Sindsdien ben ik nog enkele teruggekeerd, steeds in de hoop de magie van die dag door te geven aan de groepjes toeristen en vrienden die goed- of kwaadschiks werden meegetroond.

Vorige week dacht ik eindelijk terug in de prijzen te vallen. Het voorportaal was nog maar pas betreden of een stevige orgeldreun waaierde ons tegemoet. Het kerkmeubilair kreeg het heen en weer van een magistraal uitgevoerde “Marche Triomphale” van Siegfried Karg-Elert. U kent hem wel zeker? De Meester zelve, triomfeerde ik reeds gelukzalig. Ik dacht  nog dat Wannes er wel plots wel erg jong uitzag, maar ik had hem dan ook nog maar één keer ontmoet. De leden van het gezelschap waren het roerend eens, een knappe kerel aan dat orgel. Het bleek hier om Michael Vervaecke te gaan, “slechts” een leerling van Wannes, maar wat voor een, en het moest gezegd, ook even charmant.

 

Gisteren probeerde ik mijn geluk opnieuw, met als slachtoffer van dienst de vriendenkring van de gemeente Edegem. Weer hetzelfde stramien, voorportaal binnen en bingo, de zalvende noten van “toccata en fuga in d klein” Neen, niet in d groot…, dat klinkt helemaal anders.

“Ha, een perfecte uitvoering, dit keer is het zeker de Meester zelf”, kon ik nog net verzuchten. Vol verwachting slopen we verder naar het orgel, bang om de magie van het moment stuk te treden. Wannes was nadrukkelijk aanwezig, maar dan naast het orgel, een en al aandacht voor het gebeuren en druk in de weer met het omslaan van de partituur. Hoe kon dat nu. Wie nog in Mechelen kon Bach zo feilloos interpreteren? Jawel hoor, weer een leerling van Wannes, enkel nog een pak jonger dan Michaël Vervaecke. Maar ook nu, wat voor een leerling. Bach met stevig pedaalwerk, gebracht door een rondgebrilde jongen van 14, luisterend naar de naam Mariss Engelen. Bleek dat ma en pa reeds bij zijn geboorte wisten dat hij ooit een grote zou worden, want ze hebben hem genoemd naar Mariss Jansons, de beroemde Letse adept van Herbert Von Karajan. Het enthousiaste applaus gaf zin naar meer, mijn geliefde Händel, nota bene. Mijn geluk kon niet meer op.

 

Wanneer ik bedenk dat dit leerlingen zijn van het Mechels conservatorium en dus nog jaren van hogere studies voor de boeg hebben, ben ik er heel gerust in dat de opvolging van onze wereldberoemde reeks organisten zich nu reeds heeft aangediend. Dat een conservatorium dit niveau kan bereiken had ik echt niet verwacht. Bedankt Hannes, Michaël en Mariss, voor de magie.

 

 

 Lynn en Mike Cullen

 foto: Rudi Van Poele