Hoe verliepen de lessen aan de Mechelse academie, van 1945 tot 1975? Wie zwaaide de plak? Hoe keek men naar moderne kunst? Wat gebeurde er in het beruchte café Den Herten Aas? Welke kunstenaars stelden hier voor het eerst hun werk tentoon?
Voor een project in het Cultuurcentrum dit najaar, ben ik op zoek naar verhalen uit deze periode. Misschien heeft u nog nog les gevolgd aan de Mechelse Academie of misschien was u een vaste klant in Den Herten Aas, De Verloren Zoon of De Muze?
Misschien kunt ons meer vertellen over de namen die we in de bronnen van de Academie tegenkomen: mevrouw van Innis-Van Doorslaer, Verheyen, Brouwers, Huysmans, Jan De Smedt, Blaes, Reusens, Leo Bosselaers, Etienne van Bael, Karel Vervaeck, Jozef Ghekiere, Georges Vercammen...
Laat het me weten: anne.vandevoorde@mechelen.be
@ Anne :
Het is niet veel, maar misschien heb je hier wat aan...
Jan de Smedt Reprospectieve 1979
Even contact opnemen met Frans Croes, voormalig cafébaas van den Herten Aas en eigenaar van kunstgalerij op 't Zennegat? (En bezieler van de provo-kabouterbeweging in Mechelen...
Groetjes,
fons
UIteraard staat Frans Croes op mijn agenda. (en Willy van Eeckhout, Willy Grazy, en Bodo). Maar ik ben vooral op zoek naar verhalen over deze mensen of minder bekende namen uit die periode.
Ik denk dat blogger Roger Kokken terug eens boven water zou moeten komen...
Blub blub... Nu, niet dat ik zo erg veel te vertellen heb. In 1964-1965 (tot de geboorte van mijn dochter) heb ik in de Academie les gekregen van de inmiddels 85-jarige Gust Dierikx.
Elke weekdag van 18 tot 20u werd met houtskool een of andere plaasteren kop afgetekend. Omdat ik in die tijd tot 17u 26 te Brussel moest werken, hield dit in dat in dagelijks naar de trein mocht spurten en vervolgens van het station naar de Rik Woutersstraat om min of meer tijdig in de klas aanwezig te zijn. De attributen van deze toenmalige would-be kunstenaar waren: een tekenbladblad van ongeveer 60 x 70, houtskool, een kneedgom, een klit veren en een zwartgemaakte priem waarmee met gestrekte arm de verhoudingen werden bepaald. De zondag voormiddag kregen we schilderles (olieverf) en volledig onbekend met die techniek verkrachtte ik dan ook menig stilleven. Het was tevens de eerste kennismaking met kleuren waarvan ik voordien nooit had gehoord zoals: emeraldgroen, Rembrandtblauw en om financiële redenen hield ik het bij "Talens" want olieverf van "Lucas" kostte algauw 3x meer.
Het gereedschap werd toen aangekocht in de Teca, op de hoek van de Katelijnestraat en de A.B.straat.
En de meest begaafde van onze klas was ontegenzeggenlijk Polle Tuerlinckx. Die man was geweldig vaardig met het paletmes. Ik meen dat hij later in het Klein Begijnhof nog een kunstgalerij heeft gehad.
Haha, we waren aan een stilleven aan 't werken en een prille veertiger vertrouwde met een heel fijn penseel het onderwerp aan zijn canvas toe. Het leek zowat op een prent uit een kleurboek. Dierikx deed zijn toer door de klas, bekeek het werk, zei "ha", nam een "20" uit 's mans koffertje, sleurde die door de verf op het palet en trok er een flinke veeg mee over het meesterwerk.
En nu ga ik terug onder water :-)
Ik ben ook naar de zondagklassen van de academie geweest. Ik kon altijd nogal vrij goed tekenen, dus waagde ik me maar aan die opleiding. Ik volgende tekenen met houtskool bij "den Bosselaers". Uitstekende leraar trouwens. Zelfde manier van werken als Roger hier boven aanhaalde. Het eerste jaar was het stilleven en dat lag me nogal goed, we tekenden vooral potten en pannen en kruiken etc. Het eerste jaar was ik toch wel de eerste van de klas zeker. Het jaar daarop werd het dan tekenen naar bustes en dat lag me toch minder goed. Eén van de beste leerlingen was een zekere Luc, die ik de laatste tijd niet meer zie in Mechelen maar die jaren als suppoost gewerkt heeft in Busleyden. Maar ik denk dat ik eens ergens gelezen heb dat hij artistiek nog actief was. De laatste jarenliep hij er nog al eens beneveld bij. Misschien een drankslachtoffer, want ik zie hem niet meer. Luc waar ben je? En zijn familienaam ben ik ook kwijt. Maar die jongen die had het wel hoor. Terwijl ik nogal steriel tekende, zag je duidelijk meer karakter in zijn werk. Een verdiende eerste dat jaar.
In die tijd stond ik altijd door een raam van de beeldhouwersklas te kijken naar een gesculpteerde Christus, gemaakt door Jan De Winter. Een prachtwerk, waar zit dat? Jan De Winter vind ik nog steeds een van onze grote hedendaagse artiesten.
Normaal zou ik het derde jaar gaan schilderen, maar dat is er nooit van gekomen : ik begon toen het uitgaan te ontdekken en dan was vroeg opstaan op zondagmorgen er te veel aan.
Ik heb jarenlang diverse tekeningen bewaard en mogelijk zijn die nu weggegooid. Zonde als ik deze post lees. Maar ja, zo is het leven, een Picasso is zeker niet verloren gegaan aan mij hoor. Misschien toch eens checken of ik niet ergens nog wat uit die periode liggen heb.
0h ja, die priem! Ik had het zodanig druk met de verhoudingen van een plaasteren leeuwenkop (een stap hoger dan de kubussen, ballen en pyramiden van de gebruikelijke composities) dat ik die priem in mijn oog stak (gelukkig zonder ernstige gevolgen). En die vellen roomkleurig papier van bij Teca en de dikke stokken houtskool die we moesten splitsen! En dan dat vuile hoekje in de klas waar de vuilbak stond met een "raspje" om een punt aan het houtskool te slijpen.
Er was maar een meisje in die avondklas en dat was ik. Er was nog een manneke die jonger was dan ik, misschien was jij dat Rudi? Dat was toen al wel op de Melaan, alles nieuw. Good times!!
Een van die andere gasten was zo fier op zijn werk dat hij absoluut elke tekening "fixeerde" met dat spul in een flesje dat met de mond op het papier moest geblazen worden :-)
Dag Rudi,
Even een antwoord op je vraag waar Luc is.
Het gaat om Luc Verbeeck, die inderdaad jaren lang als toezichter aan de slag was bij de Stedelijke Musea Mechelen, eerst in het Hof van Busleyden en uiteindelijk in de Brusselpoort.
Luc is er niet meer. Hij heeft een tweetal jaren geleden zijn leven beëindigd. Hij was voortdurend geplaagd door het feit dat hij als kunstenaar nooit is doorgebroken. De drank heeft hier inderdaad een negatieve invloed gehad. Want talent had hij wel. Zijn atelier vlakbij de openbare bibliotheek stond vol schilderijen die best mochten gezien worden. Soms zat hij wat verknoopt in zijn eigen hersenspinsels, maar hij was wel een geschikte kerel. Je moest er gewoon wat geduld mee hebben en hem de tijd geven om zijn verhaal te doen.
Jouw verhaal over zijn talenten als student aan de academie werden onlangs nog bevestigd door Beniti Cornelis.
Spijtig dat het zo tot een einde kwam. Ik kon hem wel waarderen in al zijn grommig gemompel.
Frank (ooit conservator bij de musea, vandaar dat ik Luc een aantal jaren van dichtbij mocht meemaken)
Haha, ja dat fixeermiddel. Ik maakte dat zelf door bij de drogist op de Botermarkt schellak en 'k weet niet meer welk oplosmiddel te kopen om daar de schellak in op te lossen .
Met een geïmproviseerde vaporisateur (2 buisjes die in een hoek van 90° op elkaar stonden) werd de fixatif dan op de houtskooltekening gegblazen.
Tja die Luc Verbeeck.... Ik heb nooit geweten hoe hij heette, maar ik kende hem wel van zien. Hij woonde ooit (of woonde nog) in de Ziekeliedenstraat (een van de eerste huizen net voorbij het Hof van Cortenbach). De laatste keer dat ik hem zag was in de Brusselpoort (is dat al 2 jaar of langer geleden???) Ik probeerde met hem een gesprek aan te knopen, maar dat werd geenszins een groot succes :-). En idd. de enkele keren die ik hem vroeger in een of ander café zag, was hij steeds behoorlijk "gedeven". In elk geval: ik wou dat ik zijn tekentalent had!.
@Frank: bedankt voor je commentaar over Luc. Tja, ik had het dan toch goed voor, Luc is niet meer. Maar talent had hij wel. Spijtig. Toch goed om te lezen dat ik niet de neige was om datb tament te onderkennen.
@anoniem meisje: ik denk niet dat ik die jongen was op je avondklas, want ik zat op de zondagklas. Maar dat geoe met de "fixatif, zoals ook Roger Kokken het beschrijft herinner ik me nog wel. Want ik fixeerde ook mijn tekeningen op die manier.
'k heb hier nog iets gevonden uit de jaren stillekens. Een zelfportret van rond 1967 en het was zowat een van de laatste tekeningen die ik ooit maakte. Nadien stortte ik mij op het grotere schilderwerk, waarvan het magnum opus wellicht de zowat 50 m corniche rond mijn huis was haha.
Djeezes ! Den Blog zit vol met artiesten en kunstenaars !
:-)
Mooi hoor Roger....
Absoluut, een jonge Adonis, en knap getekend !
Inmiddels weegt die Adonis bijna 20 kilo meer hahaha.