“We zijn hier nu toch”: een spontaan concertje van Yevgueni, die gisteren, vrijdag 29 januari, toevallig in Mechelen waren? Niets is minder waar, maar het nieuwe album en programma waarmee de band toert heet wel zo natuurlijk.

Het sympathieke vijftal schudde gisterenavond voor een uitverkochte schouwburg recente en oudere kleinkunst- en popparels uit hun mouw, al dan niet in nieuwe jasjes. Over Nieuwe Meisjes, Sandy, Sara, de lotgevallen van Robbie het fenomeen van Manzijn en zo veel meer...

Dat de fraaie kleinkunstpop van Yevgueni bijzonder goed werkt in een schouwburg, bewees de groep al met de ‘Aan de Arbeid-tour’. De nummers komen dan beter tot hun recht. Dat was gisteren niet anders.

Er werd sterk geopend met nummers zoals Zal Wel Niet Mogen en Daar Zit Je Dan – deel 3 in de Robbie-saga, uit het nieuwe album We Zijn Hier Nu Toch (2009). En al bij Aan de Arbeid, de derde song in de set, maande Klaas Delrue het publiek tot interactie aan. Een eerste meezingmoment: "ik moet dringend aan de arbeid" zongen de dames, "Slapen als ik mag" antwoordden de mannen. Iedereen deed keurig wat meester Klaas hun opdroeg.

Uit het nieuwe album kregen we ook het erg herkenbare fenomeen van Stapels & Lijstjes en de titelsong We Zijn Hier Nu Toch. Het eerste kippenvelmoment van de avond kwam er met (muzikale hertaling van) het verhaal van het meisje dat door Klaas en zijn makkers van toen zo begeerd werd in Leuven. “of toch een bepaald lichaamsdeel van dat meisje... twee”, aldus Klaas. Enkel Klaas op zang en Geert Van Noppe aan de piano en een o zo mooie en breekbare versie van Sara. Top!

In Deze Stad, van Suzanne Vega ontleend  (In Liverpool) maar ondertussen verworden tot vintage Yevgueni , werd gebracht door Klaas, Geert en bassist/gitarist Maarten Van Mieghem in het bijna volledige duister. Klaas vertelde waarom: “Jan Hautekiet vroeg ons een liedje op te dragen aan Light for the world, een ontwikkelingsorganisatie die katarakt bestrijdt”.

Oud en Versleten en het nog steeds geweldige Kannibaal zijn nummers uit het debuut (Kannibaal, 2005) die nog steeds erg fris klinken anno 2010, zo bleek. Van fris gesproken; we kregen ook een gloednieuw lied. Dat bleek Sandy te zijn, waarmee de eerste set werd afgesloten. Maar eerst had Klaas nog een wedstrijd aangekondigd om kans te maken om een privé Yevgueni-optreden te winnen. Je kon wel enkel meedingen als je het desbetreffende briefje invulde tijdens de pauze.

Rond twintig voor tien werd het tweede deel ingezet. Klaas vertolkte in zijn eentje, enkel gewapend met zijn akoestische gitaar en geweldige stem Oudstrijder, een erg mooi en pakkend lied van het nieuwe album.

Wanneer de andere bandleden terug ten tonele verschenen, werd een knusse zetel aangesleept en bekende Klaas dat ze ook vandaag al een intiem concertje zouden weggeven, voor een gelukkig koppel, “of nog beter: twee vrijgezellen”, die avond aanwezig. De gelukkigen die Klaas uitlootte, bleken bekenden van hem te zijn ook al verzerde ie ons dat het géén doorgestoken kaart was. Het koppeltje installeerde zich knus in de zetel en Yevgueni bracht, gezeten knus bij elkaar vooraan op het podium, een knappe akoestische set. Prachtige, uitgeklede versies van Alsof Er Niets Gebeurde en Als Ze Lacht. Opnieuw kippenvel. Het beloofde alvast voor die gelukkigen die écht een heus huisconcert winnen.

Spijt en Panne(n)koeken
Dan opnieuw aandacht voor het nieuwe album. Over het nummer Spijt moest Klaas nog een en ander kwijt. “De spreuk Spijt is wat de geit schijt blijkt niemand te kennen als we het vragen op de tour” getuigde Klaas, “maar we hadden dit nummer nu eenmaal al opgenomen dus...”. Ook Pannekoeken, “zonder tussen-n want dat doen we bewust”, werd kort toegelicht. Het nummer bleek niet zozeer over panne(n)koeken, danwel over Klaas’ meisje te gaan: “dezelfde ‘ze’ van in Als Ze lacht en Morgen Komt Ze Thuis” aldus Klaas.

De lotgevallen van Robbie blijven Yevgueni intrigeren en zo staat er op de nieuwe plaat ook een vervolg op de Robbie-saga’. Maar dat hoorden we al aan het begin van de avond. Nu was het tijd voor Robbie II, waarbij Klaas, behalve zingen, zijn kunstjes met “een voorhistorische drumcomputer uit de jaren zeventig”, toonde. Leuk, maar belangrijker: we kregen een leuke en swingende versie van dit stadium in de levensloop van Robbie. Op dit moment bleek de finale ingezet, maar eigenlijk hadden we er geen erg in...

Het nieuwe nummer Nieuw Meisjes was ook heel erg aanstekelijk en met de geweldige uitvoering van Yevgueni-classic Manzijn bleken we al aan het einde gekomen van de avond.

Na een dikke minuut wachten keerden de heren terug om nog een fijn Mama ik Wil Papa en de ‘full band versie’ van Als Ze Lacht te brengen. Maar daarna was het echt wel uit.

Mooie liedjes duren niet lang, een set vol mooie liedjes ook niet!

> SETLIST

Deel 1
Zal Wel Niet Mogen/ Daar Zit Je Dan (Robbie III) / Aan de Arbeid/ We Zijn Hier Nu Toch/ Stapels & Lijstjes/ Sara/ In Deze Stad (In Liverpool) / Oud & Versleten/ Kannibaal / Sandy

Deel 2
Oudstrijder/ Alsof Er Niets Gebeurde/ Als Ze Lacht/ Spijt/ Morgen Komt Ze Thuis/ Pannekoeken/ Robbie II / Nieuwe Meisjes/ Manzijn

Bis
Mama Ik Wil papa/ Als Ze Lacht.

Die aparte stem van Klaas Delrue, de uitstekende teksten, de knappe arrangementen de begenadigde muzikanten die ze alle vijf zijn... Wie erbij was gisteren in de schouwburg wéét het: Yevgueni weet nog steeds te boeien en speelt met recht en rede in de hoogste klasse van de kleinkunstpop.

Nu nog de grote doorbraak in Nederland?
 

Verslag: (c) Markec
Foto’s: (c) Bart Schelkens