Jeronimo Terrones… 

Weinig Mechelaars kennen hem niet, deze flamboyante Maneblusser, met de onafscheidelijke hoed – sympathieke spraakwaterval, innemende man, goedlachts, met duizend-en-één dromen…, de ‘burgemeester van het begijnhof’…

Graag mag hij als gastblogger ‘optreden’ in Mechelenblogt.  En net zoals bij Luc Deflo ging Jan Smets met hem in vraaggesprek.

Beste Jeronimo, met het nieuwe jaar nog kraakvers, val ik met de deur in huis bij jou.  Als zoon van ‘Spaanse inwijkelingen’ ben je al je hele leven bewoner van ons Mechels Groot-Begijnhof.  Wat maakt dze mooie stadswijk voor jou zo bijzonder dat je er nu nog steeds woont?

Hola Juanito!

In de Jaren 60 werden vanuit vele Vlaamse steden ‘werkmissionarissen’ uitgestuurd naar armere landen om zo goedkope arbeidskrachten naar België te lokken.  De ‘Bommenfabriek’ liet 90 jonge mannen van Madrid naar Mechelen komen voor een contract van één jaar – maar na één jaar lieten ze hun familie komen naar dit heuse paradijs.  De steenbakkerijen van Boom deden dat ook, maar dan vanuit Barcelona (meer bepaald Badalona).  Een vriend van mijn vader kwam naar Mechelen werken bij Verbeelen.  Die vriend heeft mijn vader laten afkomen, en drie maanden later zijn wij afgekomen vanuit Badelona. Ik was toen acht jaar. 

En hoe raar dat het vandaag de dag ook klinkt: toen wou niemand in het Begijnhof wonen…  Krotten, ongedierte en géén comfort… Daarom kwamen veel vreemdelingen zich in het Begijnhof installeren.  Eerst hebben we korte tijd in de Krankenstraat 6 (het ‘Toverstraatje’) gewoond, en dan zijn we verhuisd naar de Sint-Beggastraat, waar we twintig jaar hebben gewoond.  Mijn zuster heeft een huis in de Nonnenstraat van de kerkfabriek mogen verbouwen, en toen ze conciërge werd in Technopolis, kon mijn moeder daar komen wonen.

We waren een echte Spaanse kolonie, met méér dan dertig families in het Begijnhof alleen.  We hielpen elkaar ... Pastoor De Raadt had veel contact met de Spaanse gemeenschap, en mijn moeder Dora heeft vier jaar lang zuster Melanie verzorgd (de laatste begijn) – met een babyfoon als hulp.

Na mijn werk in Walibi ben ik terug in Mechelen komen wonen, in mijn huisje in de Nonnenstraat 2.  Het stond vrij – had niet veel comfort ...  We renoveerden het een beetje, en zo woon ik er nu al weer vijftien jaar.  Ik ken iedereen die hier woont, plus ken ik de verhalen van vele decennia..

Jeronimo, ik weet dat je een rasverteller bent… Jouw Spaanse linken in ‘Mechelse verhalen’ zijn boeiend om naar te luisteren.  Kan je hier nog eens eentje voor ons uit de doeken doen?  Ik denk zo maar even aan het verhaal van ’t Mechels bier en ons aller ‘Kareltje V’?

Juanito, zoals je wel weet, moest elke brouwer een penning aanvragen om een bier te mogen brouwen.  Zo heeft Brouwerij Het Anker ooit één penning aangevraagd onder de naam ‘Cervoise’.  Dit zou ‘graan’ betekenen in het Latijn.  Dit bewijs kan men in de huidige brouwerij ’t Anker vinden.  Wat ook zeker is, is dat Keizer Karel graag bier dronk, en bij zijn troonsbestijging als Keizer ook ‘Cervoise’ dronk.  Bij zijn overplaatsing naar Spanje waren daar géén bierbrouwers, maar wel wijnbouwers. Daarom liet Keizer Karel brouwers naar Spanje komen, om zijn geliefde brouwsel daar te laten maken.  Voor de keuze van de naam lag ‘cervoise’ (cerveza) meer voor de hand dan ‘beer’, ‘birra’, ‘bièrre’ enz, want ‘bier’ komt van ‘Beber’ (=drinken), en…ze dronken in Spanje toch water, wijn of jerez. Cerveza zou dus ontstaan zijn in Mechelen ?

De lijfwachten van Keizer Karel waren Vlamingen – meer bepaald Gentenaars.  Het waren grote en sterke boerenzonen.  Als ze vrij waren en ze begonnen te drinken van de cerveza, begonnen ze vrolijk op tafels te dansen, zoals ze die kenden uit Vlaanderen van hun klompendans. De Spanjaarden vonden dit grof, vulgair en onbeleefd.  Gauw werd het woord ‘Flamenco’ -  iemand die vulgair, arrogant is, die zijn manieren niet kan houden. 

Jeronimo, je bent de stichter en bezieler van de bekende Mechelse circusschool Circolito.  Hoe en waarom heb je deze nu bijna jubilerende school opgericht?

Meer dan twintig jaar ben ik entertainer van beroep.  Ik werkte voor grote bedrijven als kinderanimator, op verkooppromoties, soms als clown of als ballonnenman…, deed grime, was presentator bij verschillende grote bedrijven als Stassano, BP, ESSO, Mars, Domeq, KBC, enz…  

In 1993 kreeg ik een contract om als verantwoordelijke animatie naar Walibi-Flevo in Nederland te gaan werken.  Daar heb ik gedurende vijf jaar als entertainer gewerkt: onthaal voor bezoekers, presentatie van stuntshows, presentatie van sprookjes voor de kleinsten en animatie in het park.

Na Walibi heb ik tijdelijk een andere job genomen, waar ik een zeer zwaar ongeval heb gehad.  Ik heb 52 dagen in coma gelegen, en ben nu invalide.  Doordat mijn drie kleinste kinderen (toen 14, 13 en 11 jaar) naar de circusschool in Leuven gingen, dacht ik: ‘Waarom begin ik in Mechelen niet met een circusschool?’.  Mijn kinderen kwamen ons bezoeken, en begonnen ons aan te leren  wat zij konden.  Op woensdag 15 januari begon ik met zes leerlingen in de Luchtballon in de Nieuwe Begaardenstraat, maar na zes maanden moesten we een andere locatie zoeken…

(foto: Jan Smets)

(Hier stopt voorlopig het verhaal van Jeronimo…  In een volgende gastblog zoemen we verder in het leven van onze boeiende verteller…)

Jan Smets