Zaterdagavond 19 december 2009. Na een lange wandeling door de barre koude  via besneeuwde  en soms gevaarlijk gladde Mechelse wegen eindelijk aangekomen op de bestemming: de Oude Stadsfeestzaal. Eens binnengekomen, vallen de lange rijen tafels op: hmm, Deutsche gemütlichkeit? Een gigantisch Decaporgel staart je aan. Het leek plots 1933 of was het toch vroeger? Wat zou volgen was een avond vol weemoed,  ontroering en schoonheid. En je belandde in de ‘Balzaal der gebroken harten’ waar Guido Belcanto, Vitalski, Lady Angelina en Martinus Wolfs op zoek gingen naar romantiek met Johnny, Eddy en zijn twintig lieven, Carla, ... met plastic rozen bij  de rode lampen en havenvampen...

Terwijl  iedereen nog vol verbazing op dat gigantische Decaporgel zat te staren en Martinus Wolfs de intro ('Balzaal der Gebroken Harten) speelde, kwam Vitalski op die begon te verhalen over de lotgevallen van een man met veel pech... een weinig later kondigt ie in één adem ook ene Guido Belcanto en Lady Angelina aan. Al gauw verschijnt de sympathieke koning van het levenslied die er aan begint met 'Op zoek naar romantiek'. Meteen ambiance,  en zo-ook met ‘Rode lampen en Havenvampen’.

Lady Angelina maakte meer dan overtuigend haar entree met haar vertolking van  ‘Surabaya Johnny’ uit ‘"Happy End" van Kurt Weil & Berthold Brecht. Auf deutsch natuurlijk. Knap! Nadien afgekondigd door Vitalski als "recht van Berlin, Alexanderplatz,  Lady Angelina".
Nadat hij een erg vreemd  garageverhaal  verteld had, waagde Vitalski zich aan Roy Orbison’s “In Dreams”, vrij vertaald  als... “In Dromen”. Een echt geweldig zanger vind ik Vitalski niet, maar Guido vond het ‘fantastisch’ waarna ook hij zich aan een eerste cover waagde. Eén van Guido’s idolen, de onlangs overleden Willy De Ville, werd geëerd met Guido’s fijne interpretatie  van De Ville’s ‘(Do The) Mazurka’. Hij vervolgde met een eigen ‘classic’: ‘De dag dat mijn meisje me verliet’, dat zo dramatisch klonk als dat de titel laat uitschijnen.

Lady Angelina bracht een knappe vertolking van “La Mamma”, ondermeer bekend in de versie van Benny Neyman, maar oorspronkelijk van Charles Aznavour (1963). De vertolking die we mochten genieten was er een vol weemoed en melancholie. Klasse.
Een weinig later verscheen Vitalski opnieuw op de buhne. Gehuld in minirokje (jawel)  en tijgerpanties. Wat volgde was een vreemd verhaal  over ene Eddy uit Mechelen, met zijn twintig lieven en hoe ie die dan wel versierd had. En Vitalski bracht het lied van Belcanto 'Puntschoenen en een Zonnebril'. En dat zou dan over Eddy gaan... Met de twintig lieven van Eddy uit Mechelen ging het, na een eigenzinnige versie van 'oh Dierbaar België' naar de pauze...

Voor Belcanto leek aanvankelijk  slechts een ‘bijrol’ weggelegd in de tweede  set. Na Vitalski’s hilarische ‘liefdeslied’ – nu ja - over zijn 'Carla' volgden een hilarisch duet tussen Vitalski en Lady Angelina en 'Avec Toi', dat Angelina bracht, enkel begeleid door Martinus.

Toen was het weer de beurt aan Guido. Na zijn lofzang op dat grote Decaporgel volgde het mooie 'De Marjorette'. Martinus Wolfs bracht een heel fijn eerbetoon aan Ramses Shaffy met 'Sammy'.

Dan bleek het tijd voor het verhaal van frituur Jeff, en wat er daar met de mayonaise gebeurde en wat de link met strontvliegen dan wel kan zijn, wil je vast niet weten. Wij ook niet, maar Vitalski wou het ons kost wat kost vertellen.

Lady Angelina en Belcanto zongen samen 'Parlez-moi d’Amour' en daarna kwam het heel erg mooie 'Hoe Droevig is deze wereld'.  Met 'Ergens in de hemel' brachten Guido, Angelina en Vitalski een swingend eerbetoon aan de vele overleden bekende muzikale helden. "Ergens in de hemel is er een café". En als je hoorde wie daar allemaal over de vloer komt: Janis Joplin, Edith Piaff, Dalida, Willy De Ville, Serge Gainsbourg, Elvis, Simon Vinkenoog,... André Hazes zou er de cafébaas zijn. Volgens Vitalski is ook Armand Pien er stamgast, al is de link met de muziek niet geheel duidelijk...

Zo bleken we het aan het einde beland, maar eigenlijk moest het feest toen pas echt beginnen. Guido verscheen snel en gretig weer ten tonele om nog een van zijn bekendste nummers te brengen: 'Vlammetjes'. Terwijl gingen Lady Angelina en Vitalski ‘slachtoffers’ uit de zaal halen en in een mum van tijd werd er gedanst voor en op het podium. De gelegenheidsdansers mochten blijven en Guido zette Roy Orbison’s 'Only The Lonely' in. Top!

"Terug tijd voor iets meer opzwepends" leek Guido te denken en we werden vergast op 'Demasiado Corazon' (Willy De Ville). Er werd duchtig verder gedanst op een van disco doordrenkt 'Sommige Mensen'.

De echte finale volgde met 'Op het zeildoek van de botsauto’s' en 'Plastic Rozen'.  Toen hadden we het echt gehad. De sympathieke zanger kwam zijn publiek uitgebreid groeten en aan een fijne avond kwam een einde. We zouden weer de barre koude in moeten, en God weet hoeveel het had bijgesneeuwd. Maar we gingen huiswaarts met de warmte in ons hart en sommigen wandelden wellicht neuriënd naar huis..

SET 1
1. Balzaal der gebroken harten (instr.)
2. Op zoek naar romantiek
3. Rode lampen en Havenvampen
4. Surabaya Johnny (Weil/ Brecht)
5. In Dreams / In Dromen (Roy Orbison)
6. Doe de Mazurka
7. De dag dat mijn meisje me verliet
8. La Mamma (Charles Aznavour)
9. Puntschoenen en een Zonnebril
10. Oh Dierbaar België

SET 2
11. Carla
12. Vanavond, Morgen tot in de
13. Avec Toi
14. De Marjorette
15. Sammy (Ramses Shaffy)
16. Parlez-moi d'Amour (Dalida)
17. Droevig is deze wereld
18. Ergens in de hemel

BIS
19. Vlammetjes
20. Only The Lonely (Roy Orbison)
21. Demasiado Corazon (Willy De Ville)
22. Sommige Mensen
23. Op het zeildoek van de botsauto’s
24. Plastic Rozen

Het levenslied is niet meteen mijn favoriete genre. Geen Jo Vally's en andere Eddy Wally's voor mij en al helemaal geen Frans Bauers en andere Luc Steeno's , maar wat Guido Belcanto brengt, is van een andere klasse en komt recht uit het hart. Als Guido het brengt dan is het geméénd en oprecht.

Vind je ook niet?


verslag: (c) Markec
foto's: (c) Joren Van Utterbeeck & (c) Bart Schelkens