RifRaf bestaat 20 jaar. Het onafhankelijke gratis muziektijdschrift wou dat niet onopgemerkt laten voorbijgaan natuurlijk. En dus werd dat gisteren, vrijdag 9 oktober op gepaste wijze gevierd in de Minderbroederskapel. Geheel in de eigenzinnige stijl van het magazine: met kapotte beats, indie rock, noise en kippenvelmomenten. De hoofdrolspelers waren Moony, Kapitan Korsakov, Tomàn, Depotax en Ed & Kim. Aan variatie en eigenzinnigheid geen gebrek dus...

Een avondvullend programma, met veel om te ontdekken. En het was nog gratis ook!

MOONY mocht de avond openen. De band rond singer/songwriter Bram Moony, vrijdag gereduceerd tot duo, met Bram op gitaar en Gunter Moony op toetsen bracht een intimistische en heel erg sfeervolle set. Moony brengt een fraai pallet aan dromerige, breekbare en o zo mooie songs. De stem van Bram is ook erg aangenaam om naar te luisteren en de gitaarklank heeft soms iets 'onaards' maar is erg mooi. Er was mij verteld: "Jij als Neil Youngfan zult dit zeker weten appreciëren, Mark!". En zo was het. De muziek van Moony doet inderdaad soms aan het oeuvre van Dinosaur Sr. denken - één keer letterlijk, want de intro van "Mexican Waves & Diggin' Old Graves" deed me spontaan aan "Cortez The Killer" denken - maar evengoed Devendra Bravehart of Mercury Rev. Maar vergis je niet; Moony heeft natuurlijk in de eerste plaats een eigen sound.

Een erg knap optreden. Jammer van die mensen in het publiek die het nodig vonden om hun gesprek onverstoord verder te zetten. Dat kan deze breekbare muziek écht wel missen... Aan kippenvelmomenten géén gebrek bij Moony, maar dat hadden de babbelaars blijkbaar écht niet door. zonde.

De set van Moony bevatte volgende songs:
Misty Trip / Splendid Time / Mexican Waves & Diggin' Old Graves / Brain Drain Campaign / Instrumental.


Na de rustige set van MOONY was het tijd voor een flinke portie gitaargeweld. Die kregen we onder de vorm van KAPITAN KORSAKOV. RifRaf zelf omschrijft het als 'Badass, trashy noiserock. Furieus en inventief'. Daar valt inderdaad wat voor te zeggen. Mijn spontane ingeving was: 'Sonic Youth meets October File meets screamo'. Maar daar wringt me ook een beetje het schoentje. Het leek of de band nog niet goed gekozen had wélke koers te willen varen: punk rock, screamo, post rock of noiserock. An sich geen probleem natuurlijk maar ik had er soms een 'vis noch vlees'-gevoel bij. 

 Stevig was het zeker, strak ook en hoedje af. En er waren sommige nummers bij die zeker 'wat hadden', maar ergens had ik toch een 'vis noch vlees'- alsook 'seen it before and better'-gevoel. Soms had ik ook de indruk dat de muziek meer tot zijn recht zou komen zonder vocals... Enfin: 'k ben niet helemaal overtuigd. Nog niet?

Van mooie breekbare liedjes over furieuse noiserock naar een veertig minuten durende muzikale reis aka soundtrack over zalm en beren. Ja, dat is zo ongeveer wat TOMAN ons voorschotelde. Het werd een erg boeiende en onweerstaanbare ervaring. Maar je moest wel 'mee' zijn om het te kunnen appreciëren, je laten meevoeren door dit muzikale avontuur en genieten. Het veerig minuten lange epos dat Tomàn bracht kende erg veel variatie, met momenten van rust en heuse gitaaruitbarstingen à la Mogwai. 

De muzikale stijl die Tomàn beoefent is moeilijk te definiëren; het is er niet één maar een aanstekelijke mix van verschillende muzikale stijlen, maar om toch een poging te wagen: 'indierock meets jazz meets blues meets progrock!'. Voilà, het is eruit.  Ik vond het alleszins méér dan geslaagd, en ik bleek niet de enige te zijn, al begrijp ik dat het wellicht niet elkeens ding is... Maar wat mij betreft: een band om te volgen...

Eén ding moet je DEPOTAX alleszins nageven: ze zijn origineel en.. erh apart. Ook hier, zéker hier, of toch voor ondergetekende, geldt: 'je moet méé zijn' om het te kunnen pruimen. Ik was niet mee. Depotax: twee vreemde snuiters met afzichtelijke maskers op die er gevaarlijk, griezelig, grappig, bizar uitzien. Maar de muziek is pas echt bizar. Een combinatie van kapotte beats - dixit RifRaf, laptop sounds, drones en effects en de geschifte 'vocals', als je dat zo kan noemen... De daarbijhorende danspasjes en projecties zijn al even bizar als origineel. 

Ik sloeg het gekkenhuis van DEPOTAX met veel belangstelling en bewondering gade, maar neen, dit was niet mijn ding. Halverwege de set ging het even richting vintage eighties electro, en dreigde het zelfs toegankelijk te worden, heel éven maar ...  DEPOTAX: allemaal knap gedaan én origineel, zoveel is zeker... maar 'not my cup of tea'...

Na de madness van DEPOTAX werd het feest verder gezet met dj's ED & KIM. Dit duo zorgde voor een opmerkelijke dj-set waarbij ze zowat alle genres met elkaar wisten te verzoenen, of het nu disco, techno house of funk was. En het werkte geweldig goed! 

Vermelden we ook nog de DJ die tussen alle acts door voor de muziek zorgde. Die had ook een heel eigenzinnige keuze gemaakt en zo hoorde je 'platen' voorbijkomen die je op een doordeweekse fuif zelden of nooit zal horen. Zo was ik heel erg aangenaam verrast om plots "Psychocandy" te horen van The Jesus And Mary Chain.

Het was zeer de moeite op het RIfRaf feestje. Eigenzinnig (de hoeveelste keer lees je dit woord ondertussen?), confronterend, gedurfd en voor elk wat wils.... Er viel véél te ontdekken. En laat dat nou de bedoeling geweest zijn!

Op nu naar de volgende 20 jaar. En als er over 20 jaar opnieuw gefeest wordt, komt MOONY alvast terug, zo beloofde ie het publiek en RifRaf!

En het feesten is nog niet gedaan! Vanavond kun je in de stadsschouwburg nog gaan kijken en luisteren naar UNDER BYEN en OUR BROKEN GARDEN. Warm aanbevolen!

Als je nog kan, na al dat moois van gisteren natuurlijk...

verslag: Markec
foto's: (c) Joren Van Utterbeeck