Als ge schrijft voor Mechelen Blogt komt ge nog eens ergens, alstublieft!
En zo was het dat ikzelf samen met een handlanger -een zekere Jan Smets of zo, daar wil ik vanaf zijn- aanwezig was op iets van Luc Deflo, een schrijver.

"Iets van Luc Deflo, een schrijver", dat mag ook al tellen qua uitleg, haha. Allez, 't is te zeggen, de eerlijkheid gebied mij op te biechten dat ik nooit een groot lezer zal zijn, zeker geen groot lezer zoals Luc een groot schrijver is, althans, dat hoop ik toch voor hem.

Het hele gebeuren speelde zich af in die zaal van het stadhuis waar we een paar jaar geleden moesten zijn voor ons rijbewijs en onze pas, nu is er daarvoor het huis van de Mechelaar, u weet wel, de visbak. Soit, sindsdien staat dat daar dus leeg maar leent het zich enorm voor recepties, recepties zoals bijvoorbeeld ter ere van Luc Deflo.

Dus, zoals gezegd geen lezer zijnde kan ik over Luc ( sinds we vanavond samen op een receptie waren mag ik gewoon 'Luc' zeggen ) eigenlijk vooral vertellen dat hij misdaadromans schrijft, en de misdaden in zijn romans worden gepleegd en opgelost in Mechelen, andere meer relevante wetenswaardigheden door mensen die enorm gespecialiseerd zijn in relevante wetenswaardigheden over Luc kan u vinden in de krant, op gespecialiseerde websites en op RTV.

Wat mijzelf vooral bijgebleven is, is een iet of wat vreemde kerel die een blijkbaar ouder boek van Luc kwam laten signeren omdat het vorige gesigneerde exemplaar opgevreten was door de hond, jawel, u leest het goed: door de hond. Nu denk ik wel dat Luc dat ouwe boek had gesigneerd zonder het verhaal van de hond ( een teef die de naam Tessa draagt ), maar toch, daarmee oversteeg de signering van dit boek de middelmaat, allez, wat mij betreft tenminste, en wat Luc betreft waarschijnlijk ook, daar hij zelf een dochter heeft die de naam Tessa draagt. ( als ik tenminste zo vrijpostig mag zijn zulks te veronderstellen ).

De burgemeester was er, alsook de schepen van cultuur, en beiden pleegden zij een kleine speech waarin zij Luc en zijn oeuvre bewierookten. Luc's uitgever deed daarna hetzelfde, zij het dat zijn monoloog gespekt was met wat meer insidershumor. De drankjes waren gratis, de broodjes kundig gesmeerd, lekkere fotomodellen liepen er helaas niet rond, en achteraf kregen we allemaal een exemplaar van Luc's laatste boek "Schimmen", iets waar vooral mijn vrouw blij mee zal zijn, immers, zij is de lezer in ons gezin.
En ik ben er zeker van dat ze haar Deflo een goeie gaat vinden, net zoals ik Luc wel een toffe peer vond, hoewel ik hem niet gesproken heb, maar dat zegt genoeg.

Foto's: ©christophe netels