Zit ik daar nog effe te suffen in de Gazet van onze Sven en doorblader nog effe de weekendeditie van enkele dagen geleden. In de GVAzerty-sectie vind ik een leuk artikeltje over de dichteres Alice Nahon. Geboren in Antwerpen in 1896, als derde kind in een gezin van 11 en aldaar overleden in 1933 en kind van een Nederlandse vader en een moeder (Julia Gijsemans) uit Putte (bij Mechelen). En blijkbaar was het een familie van boomkwekers.

Misschien is ze gekend bij velen want één van haar gedichten steekt er met kop en schouders bovenuit :

Avondlieke III

't Is goed in 't eigen hert te kijken
Nog even vóór het slapen gaan,
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan

Leuk, denkt u, maar wat heeft dat met Mechelen te maken ?

Tijdens het lezen van dit artikel valt mijn oog op het feit dat ze ook een tijdje in Mechelen heeft verbleven. En zo een gegeven slaat mij aan het googlen. En ja, hoor !

In 1927 werd ze bibliothecaris in de stadsbibliotheek te Mechelen.  Zij begon er een tamelijk vrije levenswandel op na te houden en behoorde tot de intimi rond avant-gardistische kunstenaars als Fernand Berckelaers en Geert Pijnenburg.  Zij was echter ook bevriend met meer traditionele letterkundigen zoals Maurits Sabbe en Gerard Walschap.  Zij poogde in haar nieuwe bundel Schaduw (1928) los te komen van haar vroegere brave poëzie, maar slaagde daar niet in.  In 1932 werd zij opnieuw ziek en moest haar betrekking van bibliothecaris opgeven.

En na nog effe rondgooglen kunnen we aan de hand van een lijstje van haar werken een idee vormen welke gedichten hier, in Mechelen, ontstaan zijn :

Werken van Alice Nahon :
-Vondelingskens (1920)
-Op zachte vooizekens (1921)
-Schaduw (1928)
-Gedichten (1930)

Dat zij meer was dan enkel een dichteres kunnen we uitmaken in volgende tekst :

Geïnspireerd door de familie van haar moeder, een bekend geslacht van boomkwekers, ging zij na de lagere school naar de landbouwschool in Overijse.  Zij behaalde er het diploma, maar nog geen jaar later brak de Eerste Wereldoorlog uit.  Bij zoveel leed wilde zij niet afzijdig blijven en zij werd leerling-verpleegster in het Antwerpse Stuivenbergziekenhuis.  Ze verzorgde er de gewonden, die ter wille van de veiligheid vooral in de vochtige kelders waren ondergebracht.  Nadat ze wekenlang bijna zonder onderbreking in de weer was geweest, werd zij zelf ziek.  Zij was oververmoeid maar erger was dat haar longen voorgoed aangetast zouden blijken.

Website

En om haar verhaal samen te vatten blijkt deze tekst het leven van Alice Nahon exact te omschrijven :

Nahon, Alice (Antwerpen 16 aug. 1896 – aldaar 21 mei 1933), Belgisch Nederlandstalig dichteres, was verpleegster en verbleef van 1917 tot 1923 in een sanatorium als longpatiënte. In 1927 werd zij stadsbibliothecaresse te Mechelen. In haar eenvoudige verzen, die een gevoelige vrouwelijke toon weten te treffen, gaf zij uiting aan haar eenzaamheid, haar liefde zonder uitzicht, haar innig geloofsbeleven en haar verlangen naar geluk. Verscheidene van haar gedichten verwierven grote populariteit.

Voor zij, die meer willen weten, effe googlen met de zoekterm Alice Nahon of ze kijken best eens hier.