Met de uit Angelsaksiche contreien geïmporteerde 'Hoogmis' van pompoenen, heksen, spoken en andere griezels, zouden we haast vergeten dat er ook nog zoiets bestaat als Allerheiligen en Allerzielen.  Dit weekend gaan ook weer vele Mechelaars, met chrysanten, weemoed en stil verdriet op weg naar het kerkhof...  En buiten het feit dat de dodenherdenking deze dagen op de eerste plaats komt, kunnen we er niet om heen dat onze Mechelse 'dodenakker' een ware esthetiek uitstraalt...  Het is niet Père Lachaise (of dichter bij ons: Laken misschien...), maar het heeft een stille en monumentale schoonheid...  De dood kan artistiek zijn, en signeert met korstmossen zijn  arduinen kunstwerken.

(foto's: Jan Smets)

Zonet was er in het TV-programma 'Man bijt hond' nog een item gewijd aan het recycleren van oude graven, op de kerkhoven van Brugge én Mechelen.  En misschien laat het hele gedoe je Siberisch koud (of nog kouder) onder welke zoden of steen je ooit terechtkomt; in welke nis of grastapijt je stoffelijke resten worden bijgezet of verstrooid...  het blijft een mooi gegeven dat dit hergebruik mogelijk is.  Twee vliegen in één klao: Het 'erfgoed' van het kerkhof wordt hierbij netjes bewaard voor het nageslacht, én... (ook al heb je er na het inruilen van het tijdelijke voor het , zélf, nog weinig persoonlijk genot van...), hééft het wel iets om te weten dat je later terechtkomt onder een klein monumentje. 

Lijkt het je een wat deprimerend idee om in deze, in grijze nevelslierten gehulde dagen 'bezig-te-zijn' met de laatste reis en het laatste 'vakantie-adres'?   Ach, de dood hoort bij 't leven; enne... als we dan toch ooit die trip moeten maken, kunnen we het beter doen 'in stijl'.  Een monumentje met krullen, en gebeitelde rozen, met korstmossen en portret in sepia...  Toch eens overwegen...

En nu, schenk ik me een borrel in: op het leven!  gezondheid! 

(foto's: Jan Smets)