Ik ben sinds enige tijd een bekeerling.

@ Herman

Inderdaad Herman dat met de grond gelijk gemaakte neo-gotische klooster was een ouderlingengesticht dat werd gerund door de Zusterkens der Armen. Deze dames beschikten toen ik een kind van vijf was juist na WO II nog over een door één paard getrokken gesloten Zwarte koets waar binnenin twee banken langs de wanden stonden. In de achterdeur zaten twee piepkleine venstertjes. In de koets konden ruim vier zusters plaats nemen. De koetsier zat op de bok die totaal was afgesloten van de rest van het voertuig. Met deze koets trokken de Zusterkens der Armen wekelijks op bedeltocht langs hun vaste adressen in de stad en daarbuiten. Wat ze ophaalden aan voedsel ging rechtstreeks naar de keuken. Ik vermoed dat speciën meer de richting van het Antwerpse moederhuis uitgingen.
Vermits de Van Kerckhovenstraat in die tijd ons speelterrein was kwamen we geregeld in aanraking en soms ook wel aanvaring met de nonnetjes. Die straat was door zijn ligging verkeersarm. Behalve de familie Packbiers beschikte niemand daar over een wagen en de enkele leverancier van planken voor de schrijnwerkerij gaf slechts enkele keren per jaar present op het appel.Een ideale straat om in te voetballen op een groot terrein. Ik was de jongste van de bende en dus steeds gedwongen om de op kinderkopjes van de straat mijn doel te verdedigen. Mijn knieën zaten steevast onder de ontsmettende mercurochroom. Je kon mij een Rode Duivel van het eerste uur noemen. Maar ik heb wel een bal leren stoppen in die tijd. Geregeld ging er toch een slecht gecontroleerde bal over de muur van het godshuis. Dan was het zaak om die zo vlug mogelijk te recupereren want onze wedstrijd was in onze ogen van groter Europees belang dan de match België - Marokko van gisteravond.
Dan werd er sito presto aangebeld aan de enorme kloosterdeur. Het zusterke concierge kwam niet altijd vlug genoeg naar onze zin opendoen. Zij had natuurlijk nog andere taken dan de deur bewaken. En dan moest zij nog de helft van het klooster doorsjokken om tot op de binnenkoer te komen waar ons leder even lag te verpozen. Het menske had na een drukke namiddag van ons gesjot meer dan haar buik vol van die bende ongeregeld op de straat. Dan kon het zijn dat ze het vertikte om de zoveelste wandeling door de gangen te maken en stonden we tot 's anderendaags tegen een bal te trappen van veel mindere kwaliteit dan degene die we bij sportwinkel Willy Vermeulen in de Hoogstraat, na samenleggen van ons karig zakgeld hadden gekocht. (Willy Vermeulen was een fanionteamspeler bij de Malinois tijdens hun kampioensjaren). In die straat was ook een werkplaatsje gevestigd dat aluminium drinkflessen vervaardigde, alook kookpotten en pannen in dat materiaal. De zaak werd gerund door schoonzoon Packbiers. Hij was van Russische komaf en was een innemend man die ons voetbalspel met veel plezier volgde. Hij nam ons soms mee met de kleine vrachtwagen waarover hij beschikte, om buiten de stad in het groen te gaan voetballen op een echte weide die hij mocht gebruiken van een kennis van hem. Dat waren zalige momenten voor mijn knieën, en ik kon daar 'plongeren' naar de bal zoveel ik wou zonder me pijn te doen. En toch waren de kasseien van de Van Kerckhovenstraat ons liever dan de luxe van de boerenbuiten. Er waren in die straat van de stationsbuurt ook vier cafés. Terwijl we voetbalden klonken in de zomer door de openstaande deuren en vensters ook de klanken van de allereerste juke-boxes waarop de enkele meezingers van die tijd werden grijsgedraaid. Die muziekdozen zouden meegaan tot in de beginjaren zestig toen elke zichzelf respecterende drankslijter overschakelde op een geluidsinstallatie met pick-up en bandopnames op spoelen met de doormeter van een buitenmaats eetbord.
De tijden waren stilaan aan het veranderen. Meestal ten goede. Gelukkig maar voor de knieën van de aanstormende sportertjes.

Een andere kijk op Mechelen...

Die hoek Leopoldstraat/Van Kerckhovenstraat mogen ze ook is aanpakken want dat is ondertussen al jaren een kankerplek.