Een té gekke avond was het. Vrijdag 21 maart 2008: De stadsschouwburg genoot gulzig van de geweldige kleinkunst pur sang van Jan de Wilde, de fraaie pop van Tom Helsen, de rocksongs van Guy Swinnen, de (West-)Vlaamse 'Bright Eyes' Wannes Capelle (Het Zesde Metaal) genaamd, de hip hop van Essense en de onvermijdelijke Axl Peleman, Mr. Maanrock himself was ook van de partij.

Genieten van mooie liedjes, maar ook: ontroerd worden, actief luisteren en stilstaan bij. Zeker ook wanneer "Te Gek!?"-meter Kristien Hemmerechts weer eens een aangrijpend verhaal voorlas over haar zus. Of wanneer Wannes Capelle 'zijn getuigenis' deed. Veel muziek dus, maar ook aangrijpende momenten. Zonder dat het daarom een 'zwaarmoedig gebeuren' werd...
Te Gek!? is een initiatief van psychiatrisch ziekenhuis Sint-Annendael uit Diest. Het project streeft naar een positieve en correcte beeldvorming ten aanzien van personen met problemen op het vlak van geestelijke gezondheid. Muziek met een 'missie', jawel, dat is hélémaal niet zo gek...

Vooraf en tijdens de pauze kon je gaan kijken naar getuigenissen in de "Te Gek!?-bus" of een enquete invullen, en natuurlijk de nodige info mee nemen...

Maar de muziek vormde dus de hoofdbrok. Begeleid door "De Laatste Showband", putten de deelnemende artiesten uit hun eigen liedjeskoffer alsook uit het "Te Gek!?"-repertoire: de speciaal voor dit project geschreven liedjes, ook terug te vinden op de gelijknamige (2) cd's.

Levende legende Jan de Wilde mocht de spits afbijten met "Moeder Weer Meisje", om vervolgens te verhalen over "Jan de Grote Griezel" en "De Fanfare van Honger en Dorst" te brengen. De kleinkunstenaar zou later op de avond nog een fantastisch "Een Vrolijk Lentelied" brengen én een sublieme vertolking van Bram Vermeulens "Maria". Kippenvel!

Er was ook plaats voor de Diestse Neil Young én Joe Strummer in één. Gerockt werd er met Guy Swinnen die de Scabs-classic "Nothing On My Radio" bracht en "But Never Mind". In het tweede deel bekoorde Swinnen met Bob Dylan's "Things Have Changed", "Soul of A Man" (Blind Willy Johnson) en zijn eigen "Shine A Light". Top!

Ook duivel-doet-al Axl Peleman mocht, behalve bas spelen, zijn ding doen, en zou er Camdensgewijs er een stukje The Police in verwerken (I can't Stand Losing You). En ja, hij had het ook over zijn "Topwijf". Maar hij zou ook uitpakken met een verdienstelijk "Dirk Doet raar" (De Mens), dan toch eens gezongen in wat hij 'algemeen beschaamd Nederlands' noemt. Mja, Antwerpenaars! ;-)

Essense verhaalde eerst over het verhaal van "Kevin" en zong/rapte "Binnen in Mezelf". Vlaamse Hip-hop zeg maar. An sich mijn ding niet, maar 't was goed gedaan...

Een van de revelaties van de avond voor mij was Wannes Capelle (van "Het Zesde Metaal"), die met een zeer knap soort van (West-)Vlaamse indierock en alt.rock uitpakte. Met ondermeer ook zijn interpretatie van "De Man die Plots Vliegen Kan" van Kommil Foo. En dan die vertaling van dat Bright Eyes-nummer. Jongens, hoe goed!

Zeker een hoogtepunt, annex revelatie was ook Tom Helsen. Tom is still doing great! Fraaie popsongs, op brilliante wijze gezongen. En, wat een stem! Met als absolute uitschieter toch wel zeker "Untill You Fade Out" maar ook liedjes zoals "Sober" en een liedje dat - tenzij ik me vergis - naar de titel "Never Easy" luistert.

In de finale kregen we nog, met z'n allen op het podium, en allen aan het zingen, zélfs Kristien Hemmerchts, die nochthans beloofd had dat niét te zullen doen, "Al Wie diet hoort is zot" (Kris de Bruyne/ Mauro Pawlowski). Gevolgd door een terechte - naar mijn mening nog niet staande genoeg - ovatie. En dan bleek het plots al kwart over elf...

Een méér dan geslaagde avond, vol kwaliteit en schoonheid. Ook een avond met een hart. Moge niet alleen de toffe liedjes blijven hangen, maar ook de 'boodschap'...

Noot: de "TeGek!?-infobus" staat nog de hele zaterdag voor de Stadsschouwburg, u kan er bijgevolg nog terecht. Doén, het loont de moeite!