Hoewel ik in Coloma woon, heb ik met Battel toch wel een 'aparte' band...
Niet alleen is m'n echtgenote van daar afkomstig, maar ook (een deel van) mijn roots liggen daar.
Gisteren vierde de plaatselijke Chiro-afdeling (één van de grootste van de provincie!) zijn 60-jarig bestaan!
M'n beide dochters zijn er actief als leidster - m'n vader was er een pionier, en diens nicht, Lisette Jacobs, was één van de stichtende leden...


(foto: Dirk Vertommen in Gazet van Antwerpen.

De stichteressen Lisette Jacobs, Jeanne De Rooster en Maria Van Beersel tussen een gedeelte van de huidige generatie...
- de stichters van de jongenschiro zijn er helaas niet meer bij...)





Gisteren werd dit jubileum extra in de bloemetjes gezet.
Eerst was er een toffe viering in het kerkje van Battel, met federatiepastoor Jan Arnalsteen.
Op de Arkkade brak dan het feest ten volle los, met veel muziek, volksdans, een massaspel en het oplaten van vele kleurrijke ballonnen...
Dan werd aan de tafel aangeschoven voor een pretentieloos maar heel gezellig middagmaal., waarna voor jong en oud een groot groepsspel plaatshad in de straten van Battel.
Genieten kon het bonte gezelschap daarna van Glühwein en cake.
Een diamontage over 60 jaar Chiro liet de vele kijkers nadien mijmeren over wat voorbij was...
Een andere, vlotte diamontage, toonde beelden van het voorbije kamp.
De feestelijke dag werd besloten met een zangstonde, waarbij ouwe chiroliedjes en meer hedendaagse themaliedjes mekaar afwisselenden...
Schitterend!

Bedankt Chiro-Battel voor deze lange inzet voor kinderen en jongeren!
Proficiat met de puike organisatie!


(foto: Nele Smets)

Een aantal anekdotes uit die 60 jaar...
(voor vele Mechelaars met een Chiro-verleden een herkenbare herinnering...)

'Als jonge speelclubber was één van mijn eerste belevenissen de viering van 30 jaar Chiro-Battel!
Het was het begin van een hele boeiede tijd.
Aanvankelijk enkel in de jongenschiro, maar op 12-jarige leeftijd was het samengaan met de meisjeschiro een feit.
Voor onze afdeling was dit eigenlijk een heel natuurlijk proces, gezien we ook als kinderen in de lagere school als eersten in gemengde klassen zaten.
De afwisseling van alle mogelijke en gekke activiteiten vond ik steeds heel aangenaam.
Zo herinner ik me dat we voor een opendeurdag eens gedurende weken aan een spookhuis met allerlei donkere gangen boeuwen, en waarbij we die dag zelf als levende griezels figureerden.
En de bezoekers maar gillen!
Hoogtepunten waren natuurlijk de chiroweekends en de jaarlijkse kampen met de typerende sfeer.
Kortom: fantastisch!'

(Koen Aeyels - 1977-1997)


(foto: Nele Smets)

'Over onze bivakken weet ik nog wij gewoonlijk in een gebouw sliepen.
Zo ook in Montenau.
Daar sliepen wij, de speelclubbers boven in de schuur en de kwiks onder ons.
Omdat wij nog te klein waren en schrik hadden om 's nachts naar toilet te gaan, hadden wij een 'pispot' op ons verdiep.
Maar... wij met zoveel speelclubbers en maar een klein potje: juist!
Dat liep 's nachts al eens over, en de kwiks maar denken dat het binnenregende op hun slaapzakken...'

(Veerle Van Neck - 1968-1983)


(foto: Nele Smets)

'Toen ik aspi was had onze leider het schitterende idee om onze tent op een helling te zetten.
We moesten dus een platform bouwen om onze tent recht te kunnen zetten, maar aangezien onze groep niet de meest actieve groep was, werd deze opdracht niet echt in dank aangenomen.
Er was geen plaats meer om onze tent ergens anders te zetten: dus begonnen we ons platform te sjorren, en het resultaat mocht er best wezen.
Toen onze constructie klaar was, en de tent stond erop begon het te regenen, en de regen hield de rest van het kamp niet meer op.
Het gevolg was dat alle tenten onder water liepen, behalve de onze...'

(Karolien De Mazière - sinds 1996)


(foto: Nele Smets)

'Elk jaar na de mis met Christus Koning trokken we in optocht door de straten van Battel.
Voorop liep een leidster met de grote vlag van de groep.
Dan volgden de verschillende afdelingen, allemaal netjes in het gelid op rijen van vier en uiteraard piekfijn in uniform.
Voor elke afdeling liep iemand die de afdelingsvlag droeg.
Tijdens mijn derde of vierde chirojaar - ik had mijn gelofte als zonnemeisje al afgelegd - mocht ik die vlag dragen.
Ik vond dit fantastisch. Ik probeerde nog flinker te stappen en zong nog luider dan andere jaren de liedjes mee die we de vorige zondagen geoefend hadden.
Het was koud, maar de zon scheen er er stonden heel wat mensen naar ons te kijken.
Het was een topdag en ik vond het geweldig dat ik tot die chirogroep behoorde.
Een paar jaar later - ik denk dat ik toen zelf al tiptien was, stelde de leiding voor dat we deze keer niet door de straten zouden marcheren, maar dat we zouden gaan huppelen.
Op het eerste gezicht leek het een gek idee, maar al gauw huppelden we hand in hand door Battel en we zongen een nieuw soort liedjes.
De Battelaars keken verbaasd naar die uitgelaten, lachende en springende jongeren die voorbij trokken...'

(Geert De Smedt - 1963-1979)


(foto: groepsleider Vincent Vangeel)

'Toen we anno 1950 op kamp gingen, sliepen we op een ...strozak!
een oud laken toegestikt, en die dan bij een boer, met de oudsten, een ganse namiddag vullen - 's avonds onze armen vol schrammen en onze longen vol stof - 's nachts liggen wroeten om op het laatst toch nog een beetje gemakkelijk te liggen.
Maar als nu onze kleinkinderen op kamp gaan, hebben die een superdeluxe veldbed en dito slaapzak!
WATJES!! ;-)

(Jeanne Smets)


(m'n dochter Nele en haar vriendinnen...)

'Met de viering van 60 jaar Chiro komen heel wat herinneringen tot leven, zoals ons eerste bivak in 1948.
Het was een hele belevenis in die tijd. Iedereen ging niet zomaar op vakantie.
Wij waagden het en trokken naar een landelijk dorp in het Hageland: Hauwaart.
De vader van een klasgenoot was er hoofdonderwijzer en woonde in het schoolhuis.
De school werd ons eerste bivakplaats.
We mochten er gratis verblijven en dat viel best mee.
De klaslokalen werden vlug veranderd tot slaapzaal, refter en speellokaal. En de gang werd vestiaire.
Er was nog een klein lokaal dat als keuken dienst deed en waarin een kolenkacheltje stond.
Tijdens de oorlog werd er soep bereid voor winterhulp.
Gelukkig mochten we de aardappelen koken bij de onthaalfamilie.
Bij onze gebuur, landbouwer, konden we terecht voor melk, aardappelen en stro...voor onze strozak.
Wat konden we nog méér wensen?
Met een 20-tal meisjes trokken we dus naar Hauwaart voor ons eerste bivak waar we met veel verwachting naar uitkeken.
De trein bracht ons naar Leuven: daar namen we de tram richting Diest tot Schubbeek.
Om het centrum te bereiken moesten we nog een uur stappen.
Met de groepsbanier en de pennoenen voorop, marcheerden we al zingend door de mooie natuur en velden, en hoole bospaden.
In het dorp zongen we het liedje 'Kom maar aan de deuren kijken...', en werkelijk: de mensen kwamen kijken, want dit hadden ze nog niet gezien: een groep blauwe Chiromeisjes piekfijn in uniform zingend en marcherend door hun dorp.
Het waren vijf mooie bivakdagen... van de zon, de gastvrijheid, het spel, de vriendschap, de sfeervolle momenten bij de avondvlaggegroet, de natuur...
Wat hebben we genoten.
Daarom besloten wijn dat we het andere jaar gingen terugkomen.
Nog een toemaatje: de bivakbijdrage per lid was 50 Belgische frank...
Geloof het of niet: het is waar...'

(Lisette Jacobs - stichteres)


(foto: Nele Smets)

'Chiro is op 't eind van 't kamp in een grote cirkel rond de vlaggenmast staan, eventjes mijmeren en terugblikken...
iedereen en mekaar bedanken...
Chiro is... tot het besef komen dat niemand naar huis wil, maar dat iedereen de kampsfeer nog even wil vasthouden!
Chiro is...gelukkig zijn dat je dit steeds als 'bevoorrechte getuige' mag meemaken...'

(Mops Coen - bijna 20 jaar volwassen begeleider)