De nacht van 1 op 2 september 1834 was een van de donkerste dagen uit de 'kleine geschiedenis' van de Sint-Romboutstoren.
'Kleine geschiedenis', omdat het hier gaat over het wel en wee van de eenvoudige mens en niet de 'grote' (of is het 'grootse' ?) geschiedenis van de toren zelf.


Diezelfde nacht was een jonge man, Petrus Le Fevre (wonende aan de Meysbrug) torenwachter van dienst.
Eigenlijk was hij schoenmaker, maar die nacht verving hij de aangestelde torenwachter Jaak Brias. Om halfzes 's morgens lag Petrus dood en helemaal verhakkeld aan de voet van de toren. Een hoedenmakersgast en een pruikenmaker, op weg naar hun werkplaats vonden hem... Petrus was een gezonde jongeman.Niets zegt ons dat hij ongelukkig was of depressief. Ik neem dan ook aan dat hij is uitgegleden en neergestort.

Een ongeluk. Hij was amper 24.

Wat moet er door het hoofd van deze jongen zijn gegaan ?
Ik denk dat hij trots was: niet iedereen mag zomaar een torenwachter vervangen. Hij was trots en verantwoordelijk, en toch : een beetje eenzaam. Als je 's nachts helemaal alleen op de toren staat, en je weet dat de stad slaapt, dan voel je je een beetje eenzaam. Je kijkt uit naar brandhaarden, je overziet de daken, je hoort de wind. Je maakt je ronde. En toen kwam dat vreselijke moment. Die éne seconde die nooit had mogen gebeuren. De laatste tellen in Petrus' leven waren gevuld met verschrikking.

Een ongeluk. Hij was amper 24.

Ik denk soms aan hem. U ziet het, onze toren heeft ook zo z'n zwarte bladzijden, zo z'n eigen tragiek.

En de 'kleine geschiedenis', het leven van de gewone mens : ze is soms zo weinig bekend. En toch is de kleine geschiedenis belangrijk. Het is de broodnodige annotatie bij ons verleden. Het amalgaam van van ons bestaan.

(de feiten vond ik in 'Mechelen, kroniek van een stad' van Frans Vermoortel, de interpretatie is van mezelf)