Pat Donnez debuteert met de gedichtenbundel 'Het is een mooi leven (zolang je niet bestaat')', in KC Nona in de Begijnenstraat.
En dit op vrijdag 5 en zaterdag 6 oktober.
Inkom: gratis, mits reservatie.


(foto: Jan Smets - KC Nona)

Onderstaande column is van de hand van Pat Donnez in CCM-Magazine...
'Mijn Nederlandse uitgever wil weten waar ik mijn debuutbundel ga voorstellen.
We zitten in zijn ruime grachtenpand voor een werklunch.
'Waarom niet hier in Amsterdam?' vraagt hij zonder het antwoord af te wachten.
Ik zie in gedachten het wilde feest voor me, met gretig coke snuivende party animals en veel vrouwen op hoge benen.
Loopt daar niet Maxima?
Gôh leuk dat je er bent Maxima.
Kiss kiss.
Hier pak een bundeltje mee voor Willem Alexander.
En hé, wie rijden ze nu binnen?
Sonja Barendt.
Achteraan in de zaal herken ik Harry Mullish.
Tachtig geworden, maar dat negeert hij met misprijzen.
Net zoals het strenge rookreglement.
Harry geniet van zijn pijp.
Maar dan denk ik aan al die Vlamingen die ik naar het gevaarlijke Amsterdam moet sturen en vooral aan hun auto's die ze daar onmogelijk achter kunnen laten.
Tenzij ze het niet erg vinden om zonder motor of op twee banden terug naar huis te keren.
Ik zwijg.
'Ja, het hoeft niet hoor,' zegt de uitgever die mijn angstzweet ruikt.
'Voor mij mag het net zo goed in Brussel.'
Brussel?
Weet hij dan niet dat wij Vlamingen Brussel mijden als de pest.
We fietsen de Gordel, ja.
Maar dat is het niet.
We omsingelen de hoofdstad liever, zoals Indianen een tentenkamp, dan dat we er binnen zouden gaan.
'Antwerpen, mag ook hoor', probeert hij.
'Of Gent.'
Mooie locaties zat daar.
Het Belfort. Smak. Waarom niet in de Vooruit?
Mijn uitgever is één van die weinige Nederlanders die Vlaanderen echt kent.
Hij vindt ons toch zo gezellig.
'Bourgondisch hé.'
Ik neem een hap uit mijn broodje Gouda kaas dat hij heeft laten aanrukken.
De twijfel sloopt het pand binnen.
'Gent,' sputter ik tegen, 'vind je dat niet wat vergezocht?'
'Het is dichterbij dan Amsterdam', reageert hij alert.
'Nee, ik bedoel, Gent is mooi hoor.
Geen kwaad woord erover.
Maar, ik heb er zo weinig mee.'
We zwijgen nu allebei.
Buiten vaart een bootje toeristen op de gracht.
Ik droom weg.
Denk aan Van Ostaijen.
Langs de laagwei schuift de kano naar zee...
schuift met de schuivende maan de kano naar zee...Waarom schuiven de man en de maan getweeën gedwee naar de zee...
'We moeten het wel ergens doen natuurlijk', zegt mijn uitgever en kijkt op zijn horloge.
'En liefst ergens waar je deftig volk kunt ontvangen.'
Ik neem een slok van het glas karnemelk dat heel de tijd onaangeroerd voor me is blijven staan.
'Wat denk je van Mechelen?' werp ik hem voor de voeten.
'Ik woon er al zo lang...
Ken er de weg...
...Heb er mijn vrienden...
'Hij kijkt me verwilderd aan.
Zo ongeveer zoals Bush keek toen hij vernam dat er net twee vliegtuigen in de Twin Towers waren gevlogen.
'Mechelen?' herhaalt hij vol ongeloof.
'Ja natuurlijk,' lacht hij.
'Waarom niet in Zichen-Zussen-Bolder?'
Hij staat op en zegt dat we de kwestie zullen herbekijken als ik me wat beter voel.
Een week later belt hij op.
'En, al hersteld?'
'Ik voel me beter dan ooit', antwoord ik hem.
'Goed, zo,' zegt hij opgelucht.
'Wat wordt het?'
'Mechelen,' roep ik heldhaftig, 'of helemaal niets.'
De andere kant van de lijn valt stil.
En dan:
'Weet je 't zeker?'
'Heel zeker,' stel ik hem gerust.
''Akkoord,' blaft hij nog.
'Maar op eigen risico!'

(Pat Donnez)