Je kan er niet omheen: de laatste dagen was het herfst. Niet eens een poëtische herfst, neen: druilerige grauwe dagen met als enig hoogtepunt een bui. 's morgens nat en 's avonds klétsnat. Een mens zou voor minder 'achter de stoof' kruipen. En toch. En toch ben ik koppig, toch blijft m'n blik naar buiten gericht. Buiten is het te doen; niét achter de tv. Buiten is de stad. En onze stad dat betekent ,-meer dan ook in de herfst en de winter-, bourgondisch leven. Wacht nog even om uw broeksriem wat losser te zetten, want het gaat niet alleen over eten en drinken. Bourgondisch Mechelen betekent genieten op alle vlakken. Kleine hoekjes en kantjes, gezellige plaatsjes. Van taverne tot de bank in 'den botanique'. Van dat kleine bijna-verborgen terrasje tot een plaatsje in je eigen tuin. Je kent ze vast allemaal. Ik ken ze niet, dus: vertel, wààr zijn al die toffe plaatsjes in onze stad, ook in de winter ? Ik zal zelf beginnen. In 'verdichtselvorm'. Ik kan het niet laten... "Moment" Ik zit in de veranda, in dikke kussens en krakend riet. Terwijl de zon ten onder gaat aan teveel donkerblauw, en vliegtuigen als langzame witte vingers naar de warmte kruipen; bulderend in doodse stilte, verdrongen door het gezang van één merel, sluit ik m'n ogen synchroon met de dag.